Dag 54
Gefietst: 2304 km

Vanaf Castrojeriz fietsen we een kleine afstand naar Fromista. Ik heb ‘s middags een digitale vergadering over Rekensprint en daarom hebben we een hotel met goede WiFi geboekt. Eventjes terug in de werksfeer, maar het hoort er nu eenmaal bij.
We eten ‘s avonds in een nabijgelegen bomvol restaurant, waar de eigenaar zich de benen onder het lijf uit rent. Hij bedient in zijn eentje en heeft alleen een kok in dienst. Hij verontschuldigt zich dat we anderhalf uur op ons eten moeten wachten en geeft ons een fles rosé cadeau. Ook in Spanje is alle personeel in een groot sinkhole verdwenen, net als in Nederland.
De pelgrims zijn er ‘en masse’. Ze lopen in file over de paden en je kunt geen bed meer meer krijgen zonder dagen vooraf te reserveren. Er is een hele pelgrimsindustrie ontstaan, zoals herbergen, hotels, restaurants met pelgrimsmenu’s, souvenirwinkeltjes en supermarktjes die alles verkopen wat een pelgrim zoal nodig heeft. Blijkbaar heeft iedereen deze tocht tot na de coronagolf uitgesteld. Busladingen Koreanen arriveren in St Jean Pied de Port. Het is in Zuid-Korea een aanbeveling om de camino gelopen te hebben; zet dit op je CV en je hebt bij sollicitaties een streepje voor. Je staat dan bekend als doorzetter en bent een aanwinst voor een bedrijf.
In Santiago kwamen vorige week iets meer dan 1000 pelgrims per dag binnen, momenteel zijn dat er al 2200 per dag.
Vanuit heel de wereld lopen er pelgrims, maar fietsers op een fiets zonder ondersteuning komen vooral uit Nederland.
Wanneer wij zwoegend bergop gaan, fietsen ons groepjes Spaanse mannen op een elektrische mountainbike voorbij. Behalve een klein rugzakje hebben ze verder geen bagage; die laten ze telkens door een busje naar het volgende adres brengen. Klein detail: de mannen zijn jonger dan wij en ze zweten en puffen alsof ze een wereldprestatie neerzetten.

Vanuit Fromista hebben we gepland om in Sahagún de tent op te zetten, maar de camping daar is permanent gesloten. Het fietsen gaat lekker, dus we besluiten om door te fietsen naar Léon. In totaal 110 km, voor ons een record. De weg is saai. Licht heuvelachtig, veel graanvelden en weinig dorpen. De wind draait en we fietsen ‘s middags met tegenwind bij 32 graden door het eindeloze landschap. Het lijkt ons overigens nóg erger voor de lopers om deze route te wandelen. Er lijkt geen einde aan te komen.
In Léon worden de heuvels hoger en de weg sleept zich voort door een industrielandschap.
Elly klimt lustig door, ik sukkel er achteraan. De combinatie van saaiheid, klimmen en hitte eisen bij mij hun tol. Zelfs de podcasts van Aaf en Marc Marie helpen niet meer. Elly weet mij er doorheen te praten en eindelijk arriveren we op de top van de heuvel bij de camping van Léon, zo’n 200 meter hoog boven de stad. Wie begint op zo’n punt een camping? Je gaat hier vandaan niet even op de fiets de stad bezoeken.
Het is wel een fijne plek in een stukje bos en we besluiten om drie nachten te blijven om lekker uit te rusten.
We zien de fietsers Corine en Louis uit Amersfoort weer, die we al verschillende keren ontmoet hebben. We hebben samen een gezellige avond met mooie gesprekken.

De volgende dag wagen we ons aan een supermarktbezoek: 40 minuten heen en 40 minuten terug over een steil en stenig pad.
Léon bezoeken we onderweg op maandag als we weer ‘en route’ gaan.
De mooie gebouwen gaan op de foto en we scoren een stempel bij het Office de Tourisme. Een bliksembezoek.

Na Léon wordt het landschap weer mooier en de dorpjes armoediger.
In Antimio de Arriba komen we ineens langs kleine terp- of grothuisjes in de heuvels, die zo uit de film The Hobbit geplukt lijken te zijn. De schoorstenen steken boven de heuvels uit.
Verder zijn de dorpjes uitgestorven. Alle luiken zijn dicht. Soms twijfel je of een huis leeg staat of toch nog bewoond is. De straten zijn leeg, op de wandelende pelgrims na.

In Villa de Mazarife lunchen we op een bankje voor een supermarkt die definitief het loodje heeft gelegd.
Amerikaanse pelgrim Marly komt een praatje met ons maken. Alles is ‘marvellous, great, wonderful’ en ‘O my God’!
Een rust daalt over ons en over het dorpje heen als ze naar haar herberg loopt. Totdat: een enorm getoeter het dorp wakker schrikt. De bakkersauto komt binnenrijden. Uit de ex-supermarkt komt een oudere vrouw naar buiten. Ze koopt een stokbrood bij de vrolijke bakker. De overbuurvrouw op slofjes koopt een sneu half stokbroodje. Voldoende om de dag verder mee door te komen. Ze kijkt nog even in brievenbus. Alle drie wensen ze ons een ‘buen camino’ en de deuren gaan dicht. Zouden ze de rest van de dag nog buiten komen? De bakker rijdt weg en het dorp is weer muisstil.

De wind is wat kouder en we trappen door naar Villares de Órbigo, waar we een kamer in een oude herberg geboekt hebben die gerund wordt door een Nederlands echtpaar. Alles ziet er tiptop verzorgd en smaakvol uit. Ze hebben de herberg gekocht en werken telkens een half jaar in Spanje om daarna de winter weer in Amsterdam door te brengen.
‘s Avonds zitten we heel gezellig aan tafel met een Japanse, een Zweedse, twee Italianen en vier Fransen.

Vanmorgen heeft de temperatuur een enorme duikeling gemaakt. Het is afgelopen nacht 5 graden geweest en we vissen onze lange fietsbroeken en de shirts met lange mouwen op uit de tas. In een dorpje zien we dat de temperatuur naar 8 graden gestegen is. De noordwestenwind blaast ijskoud over de hoogvlakte. Het landschap wordt ruiger en mooier.

De mooie stad Astorga heeft een kathedraal en een door Gaudí ontworpen voormalig bisschoppelijk paleis, dat nu een pelgrimsmuseum is.

We klimmen van 850 m naar 1100 m. We hebben onszelf verwend met een appartement in Rabanal, een plaatsje aan de voet van de berg. Geen tentje in deze kou! Het weer wordt na morgen weer goed. Vanavond koken we zelf. Verse groente en pasta. Morgen wacht ons een col en zullen we tot 1515 m klimmen.
Het is nog 260 km naar Santiago!

Geschreven door De.Trappers