Dag 148
Gefietst: 5579 km

We fietsen door het noordelijkste stukje van Frankrijk, door kleine dorpen met vervallen huizen die op instorten staan. Hier en daar zijn er ook wat panden mooi opgeknapt, maar wie wil er nou wonen tussen de onbewoonde en dichtgetimmerd huizen? Voorzieningen zijn er niet. We zorgen vooraf meestal voor brood, maar soms hebben we zin in een vers stokbrood voor de lunch. We hopen dan ergens in de ochtend een boulangerie tegen te komen (vanaf 12 uur zijn ze dicht voor een lange middagpauze).
We zwoegen door de heuvels. Een dorp betekent afwisseling én hoop op een bakker! Het ene na het andere dorp heeft hélemaal niets. Geen café, geen winkel en dus ook geen boulangerie. De iets grotere plaatsen hádden ooit een winkel of bakker, maar die zit dicht.
Dan maar hopen op een industrieterrein met een grote supermarkt!
De dorpen proberen er nog íets van te maken door enthousiast mee te doen aan de jaarlijkse competitie ‘Ville fleurie’. Door het dorp of de stad samen op te fleuren met mooie plantenbakken, bloemperken, fietspaden en voorzieningen, kunnen er jaarlijks door een jury 1 tot 3 bloemen toegekend worden. De hoogste onderscheiding, de ‘Fleur d’Or’ (4 bloemen) kan maar aan negen plaatsen door een landelijke jury worden toegekend.
Bij de binnenkomst van elk dorp is het spannend en wijzen we erop: is het een Ville fleurie en zo ja, hoeveel bloemetjes hebben ze? Bij 1 bloem zien we, dat er een goed begin is. Bij 3 vallen de uitbundige bloembakken overal op. Een enkele keer zien we een treurige toestand: van de 3 bloemenstickers zijn er 2 verwijderd.
Terwijl wij door de dorpen fietsen, beoordelen we of de toekenning van de jury correct is. Je moet tenslotte íets van de fietstocht maken!
Wanneer er alleen graan- en bietenlandschappen bij tegenwind te zien zijn, vallen we terug op de podcasts van ‘Marc Marie & Aaf vinden iets’.

Op de route van Compiègne naar Voyennes fietsen we langs het Canal-du-Nord en denken we de supermarkt in Noyon vanuit de fietsroute te kunnen zien. We kijken op de iPhone en zien tot onze schrik dat we Noyon al 7 km voorbij zijn! Op de hele verdere route is er geen enkele supermarkt en we moeten boodschappen scoren voor zaterdag én zondag! Er zit niets anders op dan terug te fietsen. In plaats van 60 km worden het er vandaag 74.
Zwaar bepakt komen we in Voyennes een huisjespark terecht, waar we een mooie plek krijgen met uitzicht op de visvijver in de buurt van de bron van de Somme.
We luieren, lezen en gooien de was in de wasmachine. Alles weer schoon, heerlijk!

We fietsen naar Arras. Dit is het gebied waar in de Eerste Wereldoorlog veel slachtoffers gevallen zijn. Via militaire kerkhoven, WO-I-monumenten en verder over eindeloze heuvels door een landschap met graan- en suikerbietenakkers arriveren we in de hoofdstad van het departement. Vroeger heette de stad Atrecht en behoorde het tot de Franse Nederlanden. Door verdeeldheid over godsdienstvrijheid en na de nodige beeldenstormen aan het einde van de Tachtigjarige Oorlog, bepaalden de zuidelijke gewesten in de Unie van Atrecht dat alleen het katholicisme toegestaan was als godsdienst en ze kwamen weer onder Spaans beheer. Als reactie kwamen de noordelijke gewesten met de Unie van Utrecht. Zij wilden onder het juk van de Spanjaarden uitkomen en dit leidde uiteindelijk tot de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden.
We vinden de sfeer in de stad Arras eerder Vlaams dan Frans. Ook de beroemde pleinen met de 17e eeuwse klokgevels doen erg Belgisch aan. Behalve het gerecht ‘Potjevleesch’ vinden we de Nederlandse taal hier verder niet terug. We proberen het overigens niet uit. Het schijnt een gerecht van diverse koude vleessoorten in gelei te zijn. Dat spreekt ons niet erg aan.

Omdat er in de omgeving van Arras geen enkele camping is, proberen we weer eens adres van Warmshowers uit. We komen in het huis van een heel aardig jong stel terecht. Het zijn Parijzenaars die de hoofdstad ontvlucht zijn vanwege de hoge prijzen en de drukte. Ze wonen nu in een vrijstaand koophuis (met een meerjarenplan voor de renovatie) voor de prijs waarvoor ze in Parijs een klein flatje bewoonden.
We krijgen een eigen slaapkamer én badkamer en ‘s morgens een ontbijtje. En dat helemaal gratis! Toch zijn we niet altijd zo gecharmeerd van een Warmshowersverblijf. Het geeft een soort ‘sociale verplichting’ en het voelt minder vrij.
Maar het is natuurlijk een heel mooi systeem!

De volgende ochtend fietsen we via een flinke klim Arras uit. We komen op het beroemde WO-I-slagveld van Vimy terecht, met een groot Canadees monument. Indrukwekkend! Je mag het slagveld zelf niet betreden omdat er nog allerlei explosieven in de grond zitten.
Vanuit de heuvel zien we in de verte twee piramides, die steenkoolbergen blijken te zijn. Frankrijk gaat de steenkolencentrale opnieuw opstarten vanwege de energiecrisis.

In dit mijn- en industriegebied rijgen treurige mijnwerkers- en arbeiderswoningen zich aaneen. De staat van onderhoud is meestal droevig.
Het hele gebied rondom Lens en Lille komt armoedig over. Er prijken hier meestal géén ‘Ville Fleurie’ borden onder de plaatsnaam. De fleurige bloembakken en -perken zijn ver te zoeken. Onkruid zien we des te meer.

Na alle goed onderhouden geallieerde kerkhoven, komen we in de grensplaats Wervicq-Sud langs een groot kerkhof met eenvoudige grijze kruizen. Het blijkt een kerkhof voor Duitse soldaten te zijn. Ook slachtoffers van de oorlog natuurlijk, maar verschil moet er blijkbaar zijn, ook na de dood.

En dan rijden we de plaats Belgische Wervik binnen. Wat een verschil met het aangrenzende Franse gebied! In deze plaats staan vooral goed onderhouden huizen en mooie appartementencomplexen aan de rivier de Leie. Deze rivier vormt hier de grens tussen Frankrijk en België.

We komen door Ieper, dé stad van de herdenkingen rondom de Eerste Wereldoorlog. Hier wordt nog elke avond bij de stadspoort de taptoe geblazen ter herinnering aan de vele slachtoffers.

Met een bocht fietsen we door het Vlaamse landschap naar een boerderijcamping bij Poperinge. Hier hebben we afgesproken met Theo en Christine uit Lier, bij wie we in het begin van onze fietsreis overnacht hebben.
Erg leuk om deze fietsvrienden weer te ontmoeten. Ze nemen ons mee naar het volksspelencafé Het Mysterie, waar we de West-Vlaamse streekdrank Picon drinken, een aperitief waaraan allerlei andere dranken en kruiden volgens geheim recept worden toegevoegd. In elke Piconbar smaakt dit drankje nét weer anders.

Wat zitten we ineens dicht bij huis! We willen onze reis nog een beetje rekken. Zolang het weer redelijk is én we het zelf leuk vinden, fietsen we nog niet via de kortste weg terug!

Geschreven door De.Trappers