Dag 66.
Gefietst: 2839 km.

Vanuit Hué fietsen we over kleine wegen naar Dong Ha. De route is 90 km lang en loopt grotendeels over een smal schiereiland. En wat een geluk, we hebben vandaag voor de tweede keer in twee maanden de wind mee. Met ongeveer 20 km per uur schiet het lekker op. Het landschap is zo plat als een dubbeltje, de zon schijnt en het is heerlijk fietsen.
Vanuit de verte zien we mooi bewerkte huizen, maar wanneer we dichterbij komen, blijkt het een complete ‘stad’ met enorme graven te zijn. Een bizar gezicht, zo’n dodenstad tussen de rijstvelden.
Tussen de huizen in de dorpen op het schiereiland liggen nog meer praalgraven. De mooiste graven liggen in de duinen en torenen boven de rest uit. Verschil moet er zijn, ook na de dood.
We verbazen ons over het aantal tempels (minimaal tien per dorp) en daarnaast ook nog de katholieke kerken. De Franse missionarissen hebben goed hun best gedaan.

Vroeg in de middag komen we in ons guesthouse in Dong Ha aan.
Onze gastheer vertelt dat er in het gebied rondom Dong Ha in de Vietnamoorlog enorm veel bommen gevallen zijn. Hij is zelf jarenlang actief geweest met het opruimen van mijnen. De mijnen die boven de grond liggen zijn inmiddels opgeruimd. Men is nog bezig met de mijnen die op 1 à 2 meter diepte liggen en daarna komen pas de mijnen aan de beurt die op 3 meter onder de grond liggen. Het schijnt dat het in het huidige tempo nog 200 jaar duurt voordat alles schoon is.
In de oorlog stonden de grootvader en de vader van onze gastheer tegenover elkaar. Opa vocht voor de Fransen en vader zat in het communistische leger. Een krankzinnige situatie. De oorlog heeft diepe sporen nagelaten in het gezin dat het guesthouse bestiert.

‘s Avonds tijdens het diner ontmoeten we drie Israëlische mannen in het guesthouse, ook fietsers. Zij fietsen vanuit Hanoi naar Hoi An en willen van daaruit naar Laos en Cambodja. Het zijn gezellige praters en we wisselen volop ervaringen uit.

De volgende dag is het de dag waarop wij vanuit de kust landinwaarts gaan fietsen naar Laos. De bergen worden hoger, de klimmen venijniger en de huizen eenvoudiger. We zien steeds meer houten huizen op palen. De minderheidsgroepen die in de bergen wonen zijn arm.
We eindigen de fietsdag met een zware klim van 6 kilometer lang. De thermometer op onze fiets wijst 39 graden aan. Het kost moeite, maar we redden het! Bij een tankstation (een vlak stukje) laten we onze verhitte lijven even afkoelen.
Het eindpunt van vandaag is Khe Sanh. In 1968 vond hier de bloedigste slag van de Vietnamoorlog plaats. 500 Amerikanen, 10.000 Vietminhstrijders en ontelbare burgers kwamen hier om het leven in dit nu zo vredige stadje. De heuvels werden bestookt met 1000 kg bommen, napalm en fosforbommen. Nu herinneren een groot monument en een klein museum nog aan deze verschrikkingen.

Na een lekker ontbijtje in ons hotel vertrekken we ‘s ochtends richting de grens. We hebben de wind weer in de rug en beginnen met een lange afdaling. We fietsen door het gebied van de bananenhandel. Brommers, zwaar beladen met grote trossen groene bananen, rijden naar de inkooppunten. De brommers kunnen de last nauwelijks dragen. Kleine vrachtwagentjes stapelen de loodzware bananen vervolgens in hun laadbak. Goed om dit proces te zien. Als je bij Albert Heijn een kilo bananen koopt, besef je niet dat deze misschien ook wel op brommers vanaf plantages vervoerd zijn.
Voordat we het weten hebben we 20 km gefietst en staan we bij de grens. Aangezien we geen banken tegengekomen zijn, gaan we vlak vóór de grens in onderhandeling met ‘wisseldames’ om onze Vietnamese dongs om te wisselen in Laotiaanse kippen.
Onze dongs ter waarde van €80,- krijgen een tegenbod van €60,- aan Laotiaanse kippen. Daar gaan wij niet mee akkoord! Na wat onderhandelen en het inzetten van Exchange (koersapp) weten we er voor €70,- aan kippen uit te slepen.
Nu naar het grenskantoor. Voorheen kon je vrijwel bij alle Laotiaanse grensovergangen ‘visa on arrival’ kopen, maar sinds 1 januari zijn er veel grensovergangen die dit niet meer bieden. De berichtgeving hierover is heel onduidelijk. We hebben navraag gedaan bij de ambassade in Brussel en blijkbaar kan het bij deze grensovergang nog wel. Het blijft spannend, want die bergachtige weg terugfietsen is geen aantrekkelijke optie. Maar de ambassade heeft de juiste informatie gegeven: we kunnen hier een visum kopen. We zijn meteen aan de beurt, vullen de formulieren in en betalen $35,- per visum. Het gaat ontzettend gemakkelijk. Tien minuten later kunnen we de grens over en fietsen we Laos binnen! Pfff, er valt toch wel iets van ons af!

Hoewel we twee jaar geleden ook door Laos gefietst hebben, verrassen de armoedige woningen ons weer opnieuw. In dit bergachtige gebied woont een heel arm deel van de bevolking.
De meeste mensen wonen in krakkemikkige huizen van hout of bamboe. Kinderen lopen vaak op blote voeten in smoezelige kleren. Ze schreeuwen en dreinen niet, ze zwaaien enthousiast naar ons en we worden niet uitgelachen, zoals in Vietnam. We worden ook niet nageroepen met ‘Fuck you’ of ‘Motherfucker’. Ze zeggen vrolijk ‘Sabaidee’ of ‘Bye bye’. We beginnen kinderen weer leuk te vinden!
Even verderop zien we een kind van een jaar of twee in de deuropening van een huis op palen zitten, hoog bovenaan een steile laddertrap. Hoezo traphekje? Het kindje zwaait naar ons.

De weg waar wij vier dagen overheen fietsen, is één van de twee snelwegen die Laos rijk is. Snelweg? Deze weg is vaak leeg, er rijden tractoren en er lopen mensen langs de weg. Het asfalt is perfect, de weg heerlijk rustig. Geen getoeter, behalve van een enkele Vietnamese vrachtwagen of bus. Brommers die uit zijpaadjes komen remmen af en wachten op ons.
Tussen de middag zoeken we een plek in de schaduw onder een boom. We zetten onze stoeltjes in elkaar en besmeren broodjes met pindakaas en chocoladepasta. De e-reader erbij en genieten maar. Op de achtergrond horen we rustig spelende kinderen. We beginnen te knikkebollen langs de kant van de weg.
Na een tijdje pakken we de spullen in en fietsen we verder, nagezwaaid door de kinderen.
We trappen verder over de heuvelachtige weg. Dan komen we in Xepon, onze bestemming van vandaag.
Eerst een pinautomaat zoeken. Bij de grens weigerden alle automaten onze passen.
Ook in Xepon lukt het bij geen enkele ATM. Wat nu? Laos mag dan wel goedkoop zijn, maar met €70,- aan kippen zitten we té krap voor de komende drie dagen. Elly komt op het lumineuze idee om onze Thaise Bath bij een bank te wisselen voor kippen. En dat lukt!
Opgelucht fietsen we naar het hotel, een luxueus gebouw in dit eenvoudige stadje. Na enige tijd vinden we de manager. We lijken de enige gasten in dit grote gebouw te zijn en krijgen een verrassend mooie kamer. Elly praat wat van de prijs af en voor €18,- gaan we akkoord.
Tegen de avond arriveert er nog één andere gast in een auto met chauffeur: een dikke monnik in oranje pij. Hij zet een paar kamers verder de TV aan en laat zich niet meer zien.

In Xepon iets te eten zoeken is moeilijk. We kunnen het Laotiaanse schrift niet lezen en kennen de benamingen voor gerechten niet. Uiteindelijk komen bij een kleine foodmarket. Dit is de afhaallaotiaan. Iedereen komt hier zijn eten halen om dat thuis op te eten. Er staan geen tafeltjes. Wij passen ons snel aan en laten een paar bakjes vullen met bami en met groente. Op ons balkon genieten we van een lekkere maaltijd. De eerste dag in Laos bevalt heel erg goed!

De volgende ochtend gaan we eerst naar de markt om broodjes te kopen. Aan de overkant van het hotel ligt een rij langwerpige gevlochten bamboe mandjes. ‘Dat zijn vast briketten om op te koken’ zegt Elly. Als we dichterbij komen, zien we beweging in de mandjes. Kleine staartjes steken uit. Het blijken allemaal kleine zwijntjes te zijn, die liggen te wachten op de verkoop. Voor het spit of om eerst lekker rondom huis te scharrelen? We hopen op het laatste. Een tafel verder liggen een dode eekhoorn en een soort Vlaamse gaai gebroederlijk naast elkaar. De pepertjes en eieren op dezelfde tafel zullen wel toevoegingen voor in de kookpot zijn. Als we dan nog een levende marmot zien waarvan de voorpootjes met een elastiekje bij elkaar gebonden zijn, haasten wij ons maar snel naar de broodjes.

Onderweg komen we Canadese fietsers tegen die op weg zijn naar Vietnam. We wisselen ervaringen uit en krijgen het advies om niet te eten in het restaurant tegenover het guesthouse op onze volgende bestemming. Dat was het beroerdste eten van hun hele reis. Na twee happen zijn ze gestopt met eten.
Later komen we langs een pinautomaat die het doet en we pinnen meteen lekker veel kippen om voorlopig mee verder te kunnen.
Het eetadvies van de Canadezen nemen we ‘s avonds ter harte. We kopen pakjes noedels en noedelsoep in het stoffige dorp en eten op ons terrasje in onze campingstoelen een noedelmaal.

De derde dag in Laos fietsen we 85 km. Het landschap verandert in een lichtglooiend en droog gebied. We zien verdorde bomen en volledig ingedroogde rijstakkers. Het lijkt wel een Afrikaans savannelandschap. ‘s Avonds lezen we dat deze droogte veroorzaakt wordt door el Niño én door de vele dammen in de Mekong, waardoor zuidwaarts de waterstand heel laag is.
We fietsen tot Dong Hen, waar twee guesthouses zijn. De eerste keuren we af: een armzalig, goor kamertje met doorgezakte matrassen en een hurktoilet. Het tweede guesthouse kunnen we niet vinden.
Dan maar verder fietsen. Even buiten het dorp zien we nóg een guesthouse. Het erf ziet er rommelig uit. Sloffend gaat een meisje ons voor naar een van de kamers. Een donker kamertje, een bed met grauwe, gekleurde lakens en een onduidelijke deken en op de badkamer hangt een blauwe mannenonderbroek aan een haakje. We knappen af.
Het is wel erg heet, maar we gaan verder fietsen, desnoods 30 km tot het volgende stadje. Gelukkig vinden we na 4 km een schoon en fris guesthouse. Nu lekker uitrusten en morgen naar Savannakhet, waar we drie nachten een mooi onderkomen geboekt hebben!

Geschreven door De.Trappers