De tracker staat aan. De route is nu weer zichtbaar. De oplettende lezer zal zich bij het zien van de gefietste route verbazen over het heen-en-weertje naar Roermond. Dat zit zo: Marijke heeft flink pijn onder de bal van haar voet. Thuis heeft de podoloog haar steunzolen aangemeten en warempel, de pijn verdween.
Op onze fietsreis trekken we altijd sandalen (met neus) aan. Daar passen echter geen steunzolen in, dus die bleven thuis.
Maar na twee dagen fietsen wordt de pijn erg vervelend. Er zit dan ook niks anders op dan de steunzolen op te gaan halen en de sandalen in te ruilen voor sneakers.
Marijke gaat dus met de trein vanaf Roermond naar huis, verruilt de sandalen voor de sneakers met zolen en reist weer terug naar Roermond, waar ik haar trouw op sta te wachten zodat we samen weer naar de camping in het kerkdorpje Melick fietsen. Een dagje extra op deze camping is overigens geen straf en toevallig regent het ook nog flink rond het middaguur. Beter in de tent dan op de fiets.

Teruggekomen op de camping zien we dat we een achterbuurman hebben gekregen; een fietser. Ik diagnosticeer de beste man meteen als autist; hij kijkt niet op of om, groet niet en blijft stoïcijns aan iets zitten prutsen. Het valt me op dat hij twee kunstbenen heeft; het linker alleen het onderbeen, maar rechts volledig. Ik wijs Marijke er ook op. We voelen een diep respect voor deze man.
Maar toen hij richting de douches liep in zijn korte broek, zagen we twee, weliswaar spierwitte, benen, geheel van vlees en bloed. Gelukkig maar.

We fietsen langs het riviertje de Roer, een zijrivier van de Maas. De route is grotendeels onverhard. Het fijne gravel maakt dat de fietsen er zeer stoffig uitzien. Ik vind dat wel stoer ogen, maar ik weet zeker dat op de volgende camping de tuinslang erop gezet gaat worden.

Het ruikt ineens heel zoet in de lucht. Het blijkt een enorm aardbeienveld te zijn. Voor € 3 mogen we een grote bak vol plukken. Ik vraag aan de medewerker waarom de aardbeien nog niet geoogst zijn. Ze vertelt dat er een grote groep vluchtelingen zou komen om te plukken, maar deze mensen zijn waarschijnlijk verder gevlucht. Ze kwamen in ieder geval niet opdagen. Dus dan maar hopen dat veel passanten komen plukken. De overgebleven, overrijpe aardbeien worden aan de industrie verkocht. Voor drankjes, jam, snoepjes etc.
De aardbeien die wij plukken zijn allemaal precies goed rijp en ze smaken verrukkelijk. Ik ben meestal niet zo dol op aardbeien, maar deze zijn goddelijk! Zoet met een ietwat zurige ondertoon. Op een bankje aan de Roer eten we het bakje half leeg.

Keuzestress: gaan we in Düren overnachten (op 68 km) of fietsen we nog 25 km door voor een camping bij Nideggen. Düren heeft geen camping (meer). We kijken naar de lucht waar de bewolking flink komt opzetten. Buienradar laat zien dat er een paar buitjes aankomen. De keus is snel gemaakt. We boeken een leuk appartement midden in het centrum.
De host zet de vuilcontainers voor ons opzij, zodat de fietsen veilig binnen kunnen staan. We beklimmen vele trappen naar het bovenste appartement (natuurlijk😓). De tassen staan amper en de bui breekt buiten los. Mazzeltje.
We eten in een Vietnamees restaurant. Als we komende winter in Vietnam zijn, zoeken we een Duits restaurant.
De porties zijn enorm. De ober legt uit dat Dûren een arbeidersstadje is waar de mensen hard werken en grote porties eten. Op straat zien we dan ook veel hele dikke mensen (werken ze misschien toch niet zo hard?).

We vervolgen onze tocht langs de Roer. Het begint een beetje saai te worden om alleen maar over een onverhard jaagpad te fietsen. Het is druk; veel fietsers en wandelaars. We ontdekken dat 8 juni Heilige Sacrementsdag is en Duitsland een vrije dag heeft. Uiteraard nemen veel mensen de vrijdag erbij en hebben een lang weekend vrij. Ik had, als niet katholiek, nog nooit van deze dag gehoord, maar Marijke legt me uit dat Sacramentsdag, in het Duits Fronleichnam, een christelijke feestdag is. Hierbij wordt door katholieken de heilige maaltijd gevierd waarbij christenen Jezus herdenken.

De campings die er zijn, staan afgeladen vol en we horen dat op sommige campings zelfs fietsers worden geweigerd. Wij vinden gelukkig een plekje, in de volle zon, op een groot grasveld aan de Roer. Met onze stoeltjes en een spannend boek zitten we heerlijk aan het water terwijl de fles wijn ligt te koelen in de rivier.

Klimmen. Veel klimmen. Pffff. We vervolgen onze route en direct bij de start moeten we al ruim 10% bedwingen. Daarna blijven de klimmetjes komen en fietsen we over grove gravelpaden met grote keien. Zwaar trappen. We zijn na 30 km dan ook zo gaar als boter en gaan in Gemünd op zoek naar een camping. Maar die camping is er niet. Wel een Jeugdherberg. Voor ruim 100 euro mogen we overnachten. Dat doen we natuurlijk niet! Wat een belachelijke prijs!
We informeren bij het VVV en de behulpzame dame gaat bellen voor ons. Er is een campingplek vrij. Op een terrein met blokhutten is één plekje voor een tent. Maar dan wel nu direct gaan, anders wordt de plek aan iemand anders gegeven.
We fietsen de kilometer in een recordtempo en de uitbater wijst ons een plek: een houten vlonder van 3x4 m. Maar hoe moeten we de haringen dan vastzetten? De uitbater adviseert wat stenen te zoeken.
Hij heeft nog een andere plek: een klein stukje gras met veel reliëf. Dat doen we dan maar. De tent past net en ik hoop dat ik vannacht niet naar beneden rol. We mogen voor deze plek wel 30 euro betalen.
Enfin, we hebben een slaapplek, voor een euro kunnen we 11 minuten douchen en de supermarkt is op loopafstand.
Het dorpje is overigens een en al triestigheid: veel winkels zijn dichtgespijkerd, mooie hotels zijn gesloten en zien er als een ruïne uit en dé bistro van het dorp heeft geen eten.
In 2021 is het dorp zwaar getroffen door overstromingen. In dit gebied zijn meer dan 100 mensen om het leven gekomen. Winkels en hotels zijn onherstelbaar beschadigd en hebben definitief hun deuren gesloten. Het stadje heeft potentie om een bruisend toeristische trekpleister te zijn, maar er moet west nog veel gerenoveerd worden.

Geschreven door De.Trappers