Dag 95
Gefietst: 3764 km

In São Bras de Alantejo ontmoeten we een bijzondere Nederlandse vrouw bij het ontbijt. Ze woont in Portugal ‘in een groot huis met landgoed en twee Mercedessen’ en is blij om een paar oud-landgenoten te ontmoeten. De verhalen zijn bijzonder en het zijn er véél, maar het meest bijzondere is het volgende. Toen ze jonger was, wilde ze op vakantie. Tijdens een wandeling kwam ineens het woord ‘guacamole’ in haar hoofd. Bij het reisbureau aangekomen zag ze dit als een teken dat de reisbestemming Mexico moest worden. Daar aangekomen ging ze in een restaurant eten. Een Mexicaanse familie viel haar op. Die familie had zo’n speciale uitstraling, dat ze in een opwelling een roos van een verkoopster kocht en deze aan de Mexicaanse moeder van het gezin schonk. Deze was nogal overrompeld, maar vond het zó leuk, dat ze aanbood om de Nederlandse vrouw de volgende dag op te laten halen bij het hotel voor een gezellige avond bij haar familie.
Spontaan ging ze op deze uitnodiging in. De volgende dag kwam er een limousine met chauffeur voorrijden. De familie bleek erg vermogend te zijn.
De Nederlandse vrouw werd hartelijk ontvangen, maar ze voelde dat er iets vervelends speelde in het gezin. Ze vroeg erover door en het bleek, dat de zus van de moeder zichzelf om het leven had gebracht door een schot in haar hoofd. Haar ziel zat nu nog gevangen en had geen rust. De Nederlandse vrouw ging als vanzelf over tot een soort seance, hoewel ze daar geen enkele ervaring mee had. En warempel, iedereen voelde ineens iets opstijgen in de ruimte. De ziel van de zus was bevrijd, de familie kreeg rust en was haar eeuwig dankbaar.
De spirituele vrouw dacht naderhand dat ze door het woord ‘guacamole’ naar Mexico geroepen was om de ziel van dit dode familielid te bevrijden.
Bijzonder toch? En dit was maar één van de verhalen die we te horen kregen!
Soms lijken de personen uit onze reis zó weggelopen uit de serie ‘30 minuten’ van Arjan Ederveen.

Vanuit São Bras dalen we af naar zee. Faro omzeilen we; het fietsen door steden is erg inspannend. Je moet tegelijkertijd letten op verkeer, vreemde wegsituaties, navigatie én op elkaar.
We komen in Olhão (uitgesproken als Oljou) een plaats die indirect grenst aan zee. Je moet met een ferry naar het strand, dat achter een natuurgebied op een eiland ligt. Onze camping is bosrijk en we vinden een mooie schaduwplek.
We gaan hier een aantal dagen vakantie vieren. We laten de remmen van de fietsen controleren (ze zijn tóp in orde) en we gaan naar de kapper. Dit keer behoeft alleen Elly’s kapsel nog enkele correcties achteraf.
Ik vier mijn verjaardag in Olhão met een heerlijk ontbijt en daarna maken we een wandeling met geocaches in het aangrenzende natuurgebied, waar vogels en kameleons gespot kunnen worden. ‘s Middags een terras en ‘s avonds een etentje met schelpjes en zeetong.
De beheerder van het natuurgebied vertelt zijn verhaal over Portugal: de inwoners en het land zelf zijn prachtig, maar het leven is te duur en de mensen zijn arm. In dit gebied verkopen de inwoners hun huizen als tweede huis aan rijke Fransen, om vervolgens zelf in Spanje te gaan wonen, waar ze minder belasting betalen.
Buitenlanders betalen de eerste tien jaar geen inkomstenbelasting in Portugal. Een kromme situatie.
Van twee fietsers uit Lissabon horen we op de camping een soortgelijk verhaal. In het oude centrum van Lissabon wonen nauwelijks meer Portugezen. Het is te duur. Buitenlanders kopen panden op of de huizen worden verhuurd aan toeristen.

Na een dag of vijf luieren op de camping, gaan we verder fietsen. Eerst naar Monte Gordo, aan de grens met Spanje. Hier kamperen we één nacht.
De volgende ochtend steken we met de ferry over naar Spanje.
Wat kunnen buurlanden toch verschillend zijn! In Portugal wordt over het algemeen goed Engels gesproken. In Spanje meestal geen woord. Hier moeten we ons weer redden met het basale Spaans dat we een beetje spreken. Ook wel weer leuk!
Verder zijn de Spanjaarden lekker luidruchtig. Vanuit terrassen en barretjes hoor je een heftig kabaal omdat er met enorme stemverheffing gesproken wordt. De Portugezen zijn een stuk rustiger.
Een groot voordeel in Spanje is toch wel de rijstijl. We kunnen ons van lang geleden herinneren dat de Spanjaarden erop los scheurden, maar in alle regio’s waar wij nu gereisd hebben, houden ze keurig afstand van de fietsers en rijden ze ruim om ons heen. De Portugezen halen je in als dat eigenlijk nauwelijks kan en rijden de vouwen uit je fietsbroek.
Ook is het weer even wennen aan de etenstijden: lunchen tussen 13.30 en 16.00 uur, dineren na 21.00 uur.
We prefereren een late lunch. Dat is altijd een uitgebreide maaltijd, zodat we
‘s avonds niet meer hoeven te eten.

Het Andalusische landschap is droog. Er zijn nauwelijks grote bomen en de hitte zindert over de velden. We zien vooral olijfboompjes, zonnebloemen en graan. Hoe verder we landinwaarts fietsen, hoe heter het wordt. Na 13.00 uur is er nauwelijks meer te fietsen. Campings zijn hier niet, dus we regelen via Booking hotels of hostels.
In etappes fietsen we naar Sevilla, ons afvragend hoe we dit verder aan moeten pakken in deze braadpan.
Op een dag waarbij we 60 km moeten fietsen, vertrekken we even na zessen
‘s morgens. Het is dan nog een uur lang donker. Gelukkig hebben we goede fietsverlichting, want het eerste stuk gaat over slecht wegdek met kuilen en losse stenen. Ook het knipperende lampje achter op onze helm gaat aan. Ons eerste kopje koffie pakken we om half 9. Een groepje mannen zit op deze zondagochtend te roddelen op het terras onder het genot van sterke drank(!).
De dag is ons genadig: het is één van die zeldzame bewolkte ochtenden. Aangekomen bij het hostel is het inmiddels weer strakblauw en bloedheet. De zon brandt genadeloos in het witte dorp. De huizen zien er gesloten uit: rolluiken zijn overal naar beneden om de hitte geen kans te geven.
Hier in Andalusië is het steeds minder goed leefbaar in de zomer. Voor komende week zijn er weer temperaturen van 40 graden voorspeld.
We blijven dimdammen over het vervolg van onze reis. De Canarische Eilanden hebben we geskipt omdat de overtocht van 33 uur enorm duur is.
Na Sevilla of Cordoba zouden we het droge en hete binnenland van Spanje het liefste overbruggen met trein of bus. Het is bij deze temperaturen niet fietsbaar. De zuidelijke kustlijn volgen is ook geen optie omdat er te weinig rustige wegen zijn. Bovendien is het drukke strandtoerisme niet helemaal ons ding.

Onderweg naar Sevilla besluiten we toch ‘even’ bij een huisartsenpraktijk binnen te gaan. Ik heb al twee weken last van een tranend linkeroog. In Portugal heb ik bij een apotheek antibioticadruppels gekregen. Deze helpen een beetje, maar het gaat niet over.
De praktijk is groot en er zijn drie assistentes die alle drie in actie moeten komen om mijn verzekeringspas en mijn paspoort te ontcijferen. Blijkbaar ben ik de eerste buitenlandse toerist hier. Niemand spreekt Engels. Zelfs een handleiding ‘patientos Estados Unidos’ wordt geraadpleegd. Na ongeveer een half uur administratie mag ik bij ‘Consulta 4’ gaan wachten. Dit duurt anderhalf uur. Mensen blijven wel een half uur binnen bij de huisarts. Mijn buurvrouw vertelt dat dit de normale gang van zaken is. Als je geluk hebt, kun je na een week of twee, drie bij de huisarts terecht. Vervolgens moet je ter plekke uren wachten!
Door een interventie van de assistente mag ik bij de huisarts naar binnen. Ook zij spreekt alleen Spaans. We communiceren deels met behulp van Google Translate. Mijn oog wordt grondig onderzocht. Ik heb geen beschadiging, geen verstopping van de traanbuis en geen virus. Waarschijnlijk irritatie door het een of ander. Ik mag nieuwe druppels halen bij de apotheek en we kunnen weer verder fietsen.

In Sevilla hebben we een fantastisch appartement met alle mogelijke luxe (vaatwasser, wasmachine, dakterras) in het hart van de oude stad. We verlengen meteen, zodat we hier vier nachten kunnen blijven.
De eerste moettaak is naar het station lopen om een trein proberen te regelen naar Granada, zodat we van daaruit met de bus naar Barcelona kunnen.
Een trein naar Granada lukt niet. De fietsen mogen niet mee in deze treinen. Malaga zou wel kunnen. We besluiten naar het busstation te gaan om te kijken wat daar mogelijk is. We lopen binnen bij de informatiebalie van het station om te vragen waar we het busstation kunnen vinden. Drie mannen kijken vermoeid op. De man achter het loket zegt: “Je moet bij hem zijn” en hij wijst naar zijn buurman. Die reageert boos: “Hoezo bij mij? Regel het zelf!” Elly vraagt: “We willen alleen maar weten waar we het busstation kunnen vinden.” De buurman kijkt boos naar zijn collega en snauwt: “Nou, en bedankt hè?” Tegen ons: “Loop het treinstation uit en ga dan rechtsaf.” Terwijl we bedanken, ruziën de mannen verder.
Zou deze klantvriendelijkheid typerend zijn voor Andalusië? We lopen het station uit op zoek naar het busstation. Dat blijkt inderdaad rechtsaf te zijn, maar dan wel 2,5 km verderop. We pakken een stadsbus op weg naar het grote busstation aan de andere kant van het centrum en hopen daar op meer succes. Bij de informatiestand van het busstation blijkt, dat het loket morgenvroeg pas weer bemand is. We kunnen kaartjes kopen bij de automaat. Dat lukt maar moeizaam, maar na een tijdje hebben we kaartjes voor onszelf én voor de fietsen.
We gaan vrijdag met de bus naar Granada, waar we twee nachten blijven. Van daaruit gaan we per bus door naar Barcelona.
Dit alles om de kokende zon en het kale berglandschap niet per fiets te hoeven bedwingen.
Van daaruit kunnen we weer verder op onze fietsen.
Maar nu eerst genieten van Sevilla!

Geschreven door De.Trappers