Dag 261
Gefietst: 9619 km


Na ongeveer 40 km fietsen stopten we graag even voor een korte pauze. Meestal was het dan ongeveer half 10. Voor deze stop kozen we een winkeltje uit waar een koelkast stond. Want we wilden een groene Fanta. Mierzoet en ijskoud. Met een rietje. Maar we kozen ook kritisch: er moest een bankje, een hoog stoepje of een stoel aanwezig zijn, de fietsen moesten in de schaduw kunnen staan en wij natuurlijk ook. Meestal zat opa of oma ook op het bankje in de schaduw en schoven wij gezellig aan.
Laatst zaten we bij oma en kwam er een jongen aanlopen van een jaar of 9. Hij keek vol interesse naar onze fietsen en met nog meer interesse naar ons, twee falangs. Giechelend ging hij naast oma zitten. Marijke zette haar pedagogische vaardigheden in om een gesprek aan te gaan en vertelde hoe ze heette, noemde mijn naam en vroeg naar zijn naam. Hij bleek Mik te heten.
Vader reed een pick-up voor waar al grote zakken op lagen gevuld met lege plastic flessen en lege blikjes. Mik moest nog even helpen met de pakken samengebonden karton. Handig klom hij op de achterbak en vulde de bak verder met de pakken karton.
Vader, moeder, en broer gingen vervolgens in de cabine van de truck zitten, maar Mik klom achterop de laadbak en hing over de cabine. Hij zwaaide tijdens het wegrijden met twee handen naar ons. Toen hij bijna uit het zicht was en alleen wij hem nog konden zien, stuurde hij ons nog een dikke kushand! Dank Mik, voor dit kippenvelmomentje!

Als er meerdere brommers geparkeerd stonden was het altijd de moeite waard om even af te stappen om te gaan kijken wat er aan de hand was. Vaak was er dan een lokale markt maar soms ook iets bijzonders. Zo ook deze keer. Bij een groot veld stonden brommers en een enkele pick-up geparkeerd. Op het veld stond een bamboe stellage waar diverse vogelkooitjes aan hingen. Prachtige bamboe kooitjes met een versierde metalen ophanghaak. Aan de kant stonden mannen met een kooitje waar een doek overheen geschoven was. We waren in een zangvogelwedstrijd beland. In elk kooitje zat een zangvogel, een karekiet. Ik herinnerde me een kinderkoor van vroeger dat de Karekieten heette en onder leiding van Willy François allerlei kinderliedjes zong. Deze karekieten moesten ook zingen. Want hoe meer ze zongen, des te meer verdiende hun baasje! Een scheidsrechter floot op een fluitje en drukte een stopwatch in. Een paar controleurs stonden bij de vogelkooitjes en telden het aantal keren dat de vogel zong. Toen het fluitje weer klonk na een minuutje, schreven de controleurs het gezongen aantal op een kaartje dat aan de kooi bevestigd zat. En, ja het was simpel, de vogel die het meest gezongen had, won.
Aan de kant stonden de mannen, de eigenaren van een kooitje met inhoud, te schreeuwen om de vogel aan te moedigen om toch maar zoveel mogelijk te zingen.
Ineens werden de kooitjes van de stellage gehaald, werd er een gekleurde hoes over geschoven en verdwenen de mannen met hun kooitjes op de brommer soms met in elke hand een kooitje. Een enkeling meldde zich bij de scheidsrechter om het blijkbaar gewonnen geld te innen.

Satun, de laatste plaats die we aandeden in Thailand. Een middelgroot stadje waar we een sobere, maar schone hotelkamer hadden. We boekten twee nachten. Zo konden we rustig uitzoeken hoe we naar Maleisië konden fietsen. Dat bleek zeer eenvoudig te gaan. We fietsten van Satun naar de Tammalang Pier over een nieuwe, strak geasfalteerde tweebaansweg. Het was erg stil, alleen wat apen aan de kant van de weg die ons nieuwsgierig nakeken. Natuurlijk waren we veel te vroeg; alle loketjes zaten nog dicht en personeel zat op allerlei plekken hun van de markt meegebrachte ontbijt te eten. Er viel gelukkig genoeg te zien. Zo was er een Russische vrouw met twee zeer aanwezige zoontjes van een jaar of 5 die de boel lekker op stelten zetten. We maakten maar meteen aan andere reizigers duidelijk dat wij ook falangs waren, maar absoluut niet bij deze drie Russische falangs hoorden! Aziatische kinderen keken met grote ogen naar de herrieschoppers; zij stonden geduldig naast hun ouders te wachten.
Een stempel in ons paspoort en we waren Thailand officieel weer uit. Behulpzame bootsmannen tilden de fietsen bovenop het dek. Wij moesten met de bagage binnen zitten. De boottocht naar Langkawi duurde slechts 70 minuten.
Voor Maleisië hadden we geen visum nodig: een stempel in ons paspoort voldeed. Onze fietsen stonden keurig voor ons klaar en we begonnen aan ons eerste tochtje in Maleisië: 24 km over een heuvelachtige, drukke weg naar Pantai Cenang, een poedersuikerstrand aan een kristalheldere zee. Het was wel even wennen allemaal: watersport voor de macho's voerde (letterlijk) de boventoon. Er werd gevaren met waterscooters en bananenboten, er was paragliding en opgeschoten knapen crosten met hun knetterende brommers over het strand. We hebben een dagje geluierd en het vanaf ons ligbedje allemaal vol verbazing aangekeken.
De tweede dag maakten we een fietstocht naar Oriëntal Village, 20 km noordelijker. Een pittige tocht met aardig wat klimmetjes. Onderweg zagen we groepen apen langs de weg, hopend op gulle toeristen.
Oriëntal Village was een zeer toeristisch gebeuren. Hiervandaan kon je met de steilste cablecar ter wereld naar de top van de Machincang Mountain, een 550 miljoen jaar oude berg. Boven gekomen kon je vanaf twee verschillende plateaus spectaculair rondkijken over de Langkawi archipel en Zuid-Thailand. Ook kon je over de langste, 125 meter, gebogen brug ter wereld wandelen. Honderd meter boven de grond en hangend aan slechts één enkele pilaar. Er mochten max. 250 mensen tegelijk op de brug, maar ik zag niemand die stond te tellen!
Als toetje konden we nog naar een 3D gebouw waar prachtige muurschilderingen te zien waren. Als je keurig op een stip ging staan kon je een mooie 3D foto maken en hilarisch bleek het te zijn als je zelf in die schilderijen ging staan. Ineens stond ik op een surfplank of werd ik door een haai opgevreten. Einstein druppelde iets in mijn mond en Marijke vocht met een reuzeninktvis.

Na drie dagen Langkawi waren we er wel weer aan toe om naar het vasteland te gaan. Dezelfde procedure, alleen nu geen douane. Onze fietsen werden achter in de boot geplaatst, naast een kist met een overleden persoon waar enkele familieleden naast zaten. Waarschijnlijk overleden op het eiland, maar volgde de crematie (het waren boeddhisten volgens ons) op het vasteland of werd het lichaam wellicht naar Thailand vervoerd. Het zag er vreemd uit met onze fietstassen en fietsen ernaast.
De overtocht verliep vlot en al gauw zaten we aan de heerlijke rijstgerechten in Kuala Perlis, een klein stadje waar een moskee die in het water staat de enige bezienswaardigheid bleek.
We overnachtten in een sober, kleurloos hotel. En, ik zeg het niet gauw, met een smakeloos ontbijtbuffet. Marijke ontdekte 's morgens toch nog een mug in de kamer, ondanks uitgebreide inspectie de avond daarvoor. En als Marijke een mug ziet kan die mug zich maar beter snel uit de voeten maken, want hij gaat eraan! Koste wat het kost. En deze uitdrukking werd wel heel erg letterlijk uitgevoerd. Marijke probeerde de mug tussen haar klappende handen te pletten en vermorzelde daarbij een glazen lampenkapje wat daar bij deze moordactie vreselijk in de weg hing. Na een schadevergoeding van €4 betaald te hebben vertrokken we, giebelend als pubers, op weg naar Penang. De mug heeft het helaas overleefd.

Maleisië is een islamitisch land. We zagen dus vooral vrouwen met sombere gewaden en een sombere hoofddoek. De mannen droegen kleurloze broeken en blouses en een wit mutsje, een fez, op hun hoofd. Ook hele jonge meisjes droegen een hoofddoek en de kleine kereltjes al een fez. Er wonen veel Chinezen en Indiërs in Maleisië. Dat geeft gelukkig wat kleur aan de samenleving. En, niet onbelangrijk, kleur aan de keuken! Want het eten in Maleisië bestaat vooral uit nasi. Met kip. Voor de variatie is een Indische thali in Georgetown een waar genot!

In Thailand stonk het regelmatig ontzettend. Niet gek als je bedenkt dat er overal vuilnis wordt gestort, vuilniszakken opengescheurd worden door zwerfhonden en door arme sloebers op zoek naar plastic flessen en blikjes. In dit klimaat gaat afval, en vooral vlees- en visafval, al snel enorm stinken! Om dit allemaal niet te hoeven ruiken hadden we al snel allerlei technieken ontwikkeld. Zo kon je natuurlijk gewoon je neus dichtgeknepen houden, maar met open mond fietsen werkte ook goed. Of, als er in de verte een vuilnisbelt te zien was, een diepe teug nemen en de adem inhouden tot we de berg voorbij waren. Hierbij liep je dan wel het risico dat je te snel weer moest ademen en alsnog de penetrante afvalgeur in je neus kreeg.
In Maleisië bleek het niet beter te zijn. We fietsten vaak langs overvolle containers met bergen vuilnis ernaast. Honden waren er bijna niet omdat deze door islamieten als onrein worden beschouwd. Alleen de Chinezen hebben honden. Ik weet niet of deze op de barbecue zijn beland, we zagen in ieder geval (eindelijk) heel weinig honden. Katten des temeer, maar die achtervolgden ons alleen als we aten.

Onderweg moesten we een brede rivier oversteken. Dat kon ook via een brug, maar die lag 20 km landinwaarts. Geen optie dus. Een klein bootje zette ons en de fietsen over voor anderhalve euro.
Dat was wel anders bij de veerboot naar Georgetown, Penang. Een enorme dubbeldekker die propvol gestouwd werd met auto's, brommers en twee fietsers. En zoals het nou eenmaal in de verkeershiërarchie gaat, de fietsers helemaal achteraan, stevig tegen de achterklep aangedrukt. Enfin, een kwartiertje varen en we waren er al. Ook ons hotel hadden we snel gevonden. Een heerlijke plek waar we vijf dagen vakantie gingen vieren en uitgebreid gingen genieten van de leuke stad Georgetown.

Geschreven door De.Trappers