Dag 123
Gefietst: 4555 km

We hebben veel leuke gesprekken op het fietsersveldje van onze camping in Tarascon.
We spreken een Duitse architect die ons interessante wetenswaardigheden vertelt over La Grande Motte, de badplaats vol witte, bijzonder gevormde appartementengebouwen aan zee. Wij vonden dit een sfeerloze plaats, hij fietst er speciaal naar toe om de gebouwen te bekijken. Hij vertelt dat De Gaulle de Franse toeristen die naar Spanje gingen, graag in Frankrijk wilde houden. Om hen iets moois te bieden, liet hij in de jaren 70 in een verlaten en drassig gebied een nieuwe badplaats vol supermoderne appartementengebouwen ontwerpen. De Franse architect Jean Balladur baseerde de piramideachtige gebouwen op de tempels van Mexico.
En wij zijn hier gedachteloos aan voorbij gefietst! Toch leuk om te weten!

We koeterwalen, al hangend in het zwembad, in het Frans met een Canadese vrouw. Ze praat ons iets té vlot, waardoor het voor ons een behoorlijk inspannende conversatie wordt.
Maar ja, de Fransen spreken meestal géén Engels óf op een ‘Allo-allo-niveau’. Zoals een jonge Française die vraagt: “Can I borrow your emmèr?” En als ze de hamer terugbrengt en we praten even: “I ave to go back, my usband and I are ungry!”

Het zwembad op de camping in Tarascon is té lekker, maar we vermannen ons en wandelen de brug over om al geocachend een rondwandeling door Beaucaire te maken. De huizen vertonen érg veel achterstallig onderhoud, maar sfeervol is het wél.

Na drie dagen rukken we ons los van deze camping en fietsen we naar Avignon. We zijn hier al zeker een keer of vier eerder geweest, maar een bezoek aan deze stad blijft leuk.
Op de camping krijgen we een schaduwrijke plek toegewezen, maar wat zijn dat voor gaten in de grond? Met de eerdere ervaring van een mierennest in de voortent, willen we eigenlijk al een andere plek gaan vragen. Tot onze buurman uitlegt, dat het de gangetjes van de cigales zijn, de insecten die op krekels lijken en een oorverdovend lawaai maken dat typisch bij Zuid-Europa hoort. De larven graven een gat in de grond en leven daar drie tot vijf jaar. Als ze vleugels krijgen, nestelen ze zich in bomen, waar de mannetjes lawaai maken om de vrouwtjes te lokken. Het lijken net mensen!

Avignon is een stad die we al meerdere keren uitgebreid bekeken hebben. Nu hebben we een heel beperkt doel: een ijsje eten bij onze favoriete ijstent, langs het pausenpaleis lopen en een geitenkaassalade eten. Tevreden lopen we terug naar de camping, waar we heerlijk slapen.

We fietsen verder over de ViaRhôna. Wat ons betreft is deze route iets té aangelegd. Je moet je best doen om verkeerd te fietsen. Het is óverbewegwijzerd. De bordjes wijzen ons de goede kant op, evenals de witte fietsafdrukken op het fietspad. Verder zijn er nog groene stippellijnen die je naar de juiste weg aan de overkant leiden. De fietsers in zuidelijke richting fietsen bijna in file. Gelukkig gaan er weinig mensen naar het noorden. Op de campings stroomt het elke namiddag vol met fietsers. Een heuse sociale happening! Het ‘bijzondere’ dat we een tijd gevoeld hebben, verdwijnt hier volledig. We gaan op in de massa.
De route is overigens wel mooi. Een groot voordeel is dat we niet hoeven te klimmen. Verder is er overal strak asfalt.
Na maandenlang droog en heet weer, hebben we één ochtend regen. Het voelt bijna lekker! We fietsen over de beroemde brug naar Rochemaure en langs de kerncentrale van Cruas.
‘s Middags klaart het op en fietsen we onder een hete zon door naar Charmes-sur-Rhône. De campingbaas propt alle fietsers op een klein veld bij elkaar, zodat we haring-aan-haring staan.

De volgende dag hebben we flinke tegenwind! De route valt ons zwaar. We stoppen na 41 km en rusten uit op de camping, waar we uitgebreid de was doen, lezen en kletsen met onze leuke buurvrouw Philippine, een Nederlandse die in Brussel woont.
De volgende dag zijn we een stuk fitter en fietsen we (bij 35 graden) naar Condrieu. Ons doel is een camping, speciaal voor fietsers. We komen om 13.15 uur bij de camping aan. Het grote hek is hermetisch gesloten. Dan maar aanbellen. Een kordate Franse madame maakt ons duidelijk, dat we pas om 15.00 uur kunnen inchecken. ‘A tout a l’heure!’ Boos pakken we onze fietsen. Die madame kan het vergeten! We fietsen door! Maar er is geen enkele camping tot Lyon, dus we gaan in de schaduw lunchen en keren iets voor drie uur terug op de camping. De madame staat in haar lange zomerjurk temidden van een groepje fietsers. Ze ziet ons aankomen en dirigeert, terwijl ze gebiedend wijst: ‘Parquez les vélos lá et écoutez! Vous parlez Français?’ Elly zegt ‘Oui’ en wil daar nog achtervoegen: ‘Un petit peu’, maar dat laatste kan niet meer. Madame is begonnen aan haar campinginstructies. Ze vertelt in rap Frans over de in- en uitgang, het sanitair en alle verdere wetenswaardigheden. Ik denk nog een slimme vraag te stellen, die achteraf hééél dom blijkt te zijn. Ik vraag, hoe laat het hek ‘s morgens geopend is. Madame rolt met haar ogen, laat merken dat ik wel héél slecht opgelet heb en zegt nadrukkelijk en half zingend: ‘Ie-der-een gaat ál-tijd via de áchter-uitgang weg!!! Comprííís?????’
Beschaamd knik ik als een klein kind dat ik het begrepen heb.
Mopperend over deze ontvangst zoeken we een plek op de camping. Met moeite vinden we een krap schaduwplekje. Het sanitair blijkt zo’n beetje op fietsafstand te zijn, op het andere gedeelte van de camping, waar Jean-met-de-alpinopet in huisjes logeert.
Toch hebben we een hartstikke leuke middag met Philippine van de vorige camping en met een paar andere fietsers.
Op aanraden van verschillende mensen besluiten we om de volgende dag naar Vienne te fietsen en van daaruit de trein naar Lyon te nemen, omdat de 20 km vóór Lyon gevaarlijk zijn om te fietsen.
We zorgen dat we op maandagochtend op tijd in Vienne zijn. De trein naar Lyon vertrekt nét voor onze neus, zodat we een uur moeten wachten. Geen enkel probleem! Ons is verzekerd, dat we in deze treinen de fiets gewoon naar binnen kunnen rijden en dat er plek zat is.
Ik ga even koffie halen, terwijl Elly bij de fietsen wacht. Als ik terugkom, staan er tien andere fietsers op het perron. Ai! Dat kon wel eens krap worden! Een conductrice loopt langs en vertelt, dat onze trein toevallig een trein met trappen en hoge instap is. Verdorie, nu worden we toch een beetje nerveus! We raken in gesprek met de andere (Franse) fietsers en de conductrice belt naar de machinist over de mogelijkheid om alle fietsen mee te nemen in deze trein. Gelukkig lijkt het geen probleem te zijn!
De trein stopt en tot onze schrik hebben de trappen 4 treden en zijn ze heel hoog! Dr Franse medefietsers helpen om onze fietsen in de trein te hijsen. Dat was ons alleen niet gelukt! Er is ruimte genoeg in de trein en dat terwijl er al zeker 7 fietsen in staan. Dit zou bij de NS nooit gelukt zijn! Hier hebben ze uit enkele wagons de banken weggehaald en er fietswagons van gemaakt. Heel fijn!
In Lyon wachten de Fransen speciaal om ons te helpen om de fietsen op het perron te krijgen.
Nu de stad weer uit zien te komen! Dat blijkt geen enkel probleem te zijn. Lyon heeft overal fietspaden in het centrum en redelijk ontspannen fietsen we de stad langs de Saône weer uit. We blijven de rivier volgen via La Voie Bleue. Deze fietsroute is nog niet zo ontwikkeld als de ViaRhôna, dus we zien weinig fietsreizigers. We komen langs het restaurant van de beroemde kok Paul Bocuse. Een culinaire streek! We eindigen op een eenvoudige camping, waar we de enige fietsers zijn.
Dat voelt weer goed! Nu op weg naar het noordwesten, een nieuw avontuur!

Geschreven door De.Trappers