Dag 12
Gefietst: 320 km
Hoogtemeters: 4183

Vanuit Zafra fietsen we naar de Romeinse stad Mérida. Onze route leidt voortdurend over de N630, die meestal parallel aan de snelweg loopt door het nogal saaie landschap van de Extremadura. We hoeven niet veel te klimmen vandaag, maar dat maakt het ook wat minder mooi. Op dit soort wegen ga je snel allerlei dingen voelen zoals de zitbotten en de bovenbenen. Gelukkig passeren we een paar dorpen, zoals Almendralejo. Meestal gaan we in zo’n dorp op zoek naar de kerk, omdat daar bankjes zijn. En we boffen enorm: het is er een drukte van jewelste. De fanfare staat al klaar, zo meteen zal de processie aanvangen. Het is Palmpasen. De hele bevolking is op zijn paasbest gekleed.
Om klokslag 12 uur begint de reuring: de kerkdeuren gaan open en er komen boetelingen naar buiten met puntmutsen, die hoofd, rug en borst bedekken. Ons doet dit al snel aan de Ku Klux Klan denken, maar de puntmutsen stammen uit de tijd van de Spaanse Inquisitie, waarbij veroordeelden zich moesten onderwerpen aan publieke vernedering op weg naar het schavot. In Sevilla werd het gebruik van de puntmutsen overgenomen voor boetedoeners in de processies. Al snel verspreidde het gebruik zich over heel Spanje.
Achter de rij boetelingen wordt er een zwaar plateau naar buiten gedragen, waarop een groot beeld van Jezus op een ezel staat én een grote palmboom. Het kost enige moeite om de palmboom onder de kerkdeur door te krijgen, maar als dat gelukt is, volgt er een luid applaus van de omstanders. De stoet begeeft zich de stad in, gevolgd door de fanfare die plechtige, bombastische muziek speelt.

Uiteindelijk fietsen we Mérida binnen, de hoofdstad van de Extremadura. De stad staat bekend om de vele overblijfselen uit de Romeinse tijd.
We hebben een appartement geboekt voor twee nachten, zodat we rustig de tijd hebben om al het moois te bezoeken.
Bij appartementen moet je vaak via een code inchecken. We vinden de straat en het huisnummer en belanden bij een witte deur die nog onder de stucresten zit. We toetsen de code in, maar er gebeurt niets. Ook na hevig rammelen blijft de deur dicht. Dan maar even telefoneren en wat blijkt: we staan in de verkeerde straat bij de verkeerde deur.
We vinden ons appartementje dat er prima uitziet en kunnen de fietsen in onze woonkamer kwijt. Heerlijk om vandaag te relaxen en zelf te koken.
In de loop van de avond ga ik mij steeds beroerder voelen. Misselijkheid, die uitmondt in hevige diarree en overgeven. Elly gaat wat later op de avond gezellig meedoen. We blijven de halve nacht heen en weer rennen tussen toilet en bed. Geradbraakt liggen we te rillen van de koorts. We denken dat we het norovirus te pakken hebben, want dit lijkt geen voedselvergiftiging. Het tweede deel van de nacht slapen we, maar we zijn ‘s morgens geen knip voor de neus waard. We kunnen echt de stad niet gaan bezoeken, om maar helemaal niet te denken aan een fietstocht morgen! Op al onze reizen in Azië zijn we nooit ziek geweest en hebben we in de meest eenvoudige tentjes gegeten en geslapen! En we zijn nog geen week in Spanje of het is al mis.
Wat nu? We hebben voor morgen een kamer in een herberg geregeld en kunnen deze via Booking niet meer wijzigen. Gelukkig blijkt er nog heel wat mogelijk: we overleggen met de beheerder van ons appartement en kunnen dat met twee nachten verlengen. We bellen de eigenaar van de herberg en mogen donderdag komen.

Het is dinsdagochtend en we voelen ons weer een heel stuk beter! Het ontbijt smaakt weer en zelfs een kop koffie gaat erin. We gunnen onszelf twee dagen de tijd om de Romeinse stad te bekijken. In Spanje kennen ze nog de voordelen van 65+ zijn: voor € 8,- kopen we met seniorenkorting een meerdaagse toegangspas voor alle (!) bezienswaardigheden. We bezoeken Romeinse huizen met mooie mozaïeken uit de 2e eeuw! Verder het Teatro Romano (hoogtepunt van al het moois), het amfitheater en de paardenrenbaan. Carel Willink-achtige luchten geven de Romeinse gebouwen een dreigende sfeer. Ongelooflijk dat hier zoveel moois te zien is.

‘s Avonds hebben we weer zin in eten. We kopen wat lekkere hapjes, zoals tortilla, sla, tomaatjes, pulled chicken en albóndigas (Spaanse gehaktballetjes). Het smaakt heerlijk, maar het leidt de volgende ochtend jammer genoeg weer tot rommelige darmen. We zijn niet ziek, maar we houden het voor de zekerheid voorlopig bij yoghurt en fruit. We bezoeken een tempel en het Alcázar.
Mérida heeft veel mooie monumenten te bieden, maar verder vinden we het een arme stad: veel slecht onderhouden huizen, veel leegstand, graffiti en rommel op straat.
Gelukkig zijn we ‘s avonds weer helemaal boven jan en lukt een warme maaltijd ook weer.

We kunnen op Witte Donderdag eindelijk weer op de fiets stappen. Het is behoorlijk fris, maar droog. De route is mooi. Het eerste deel loopt langs een stuwmeer met een Romeinse dijk. Het tweede deel gaat over de N630 langs een mooi natuurpark.
We komen in Alcuésar, het dorpje met de door ons gereserveerde herberg. Het blijkt dat we toch nog extra moeten betalen voor deze nacht, ook al zijn we dinsdag niet gekomen vanwege ziekte. Ze hebben de kamer niet meer extra kunnen verhuren en nu komen we weer twee bedden in beslag nemen. Na enige discussie, waarbij de receptioniste tot drie keer toe haar vader (de eigenaar) belt, komen we overeen dat we voor vandaag €20,- betalen. De kosten van dinsdag zijn een verliespost voor ons.
We krijgen twee bedden op een achtpersoons kamer. Ook goed, we slapen toch wel en de douches en toiletten zijn prima. Met een gratis sapje van de herberg bivakkeren we een tijdje op het terras dat uitkijkt op de kleine arena. Daarachter het dorp en het landschap van de Extremadura. Mooi! Het sapje in het volgeschonken glas blijkt echter rode wijn te zijn! Ook daar doen wij niet moeilijk over.
Aangezien de herberg geen eten heeft, gaan we op zoek naar een restaurant. We vinden er een, maar dat serveert pas om 20.15 uur eten. We gaan de tijd doden met een processie. In de koude wind wachten we met het halve dorp rond de kerk, tot de processie zich naar buiten begeeft. De deelnemers zijn zeer divers: jong, oud, mannen, vrouwen.
We zijn verbaasd over de kleding van de kinderen die met hun ouders staan te kijken: de meisjes dragen strikken in hun haren, klassieke jasjes, maillots of kniekousen met strikjes. Er zijn jongetjes met pofbroekjes met bandjes. Zeker 50 jaar terug in de tijd!

Terug in de herberg kruipen we in ons stapelbed en vallen we in een diepe slaap. Het blijft heerlijk stil, ondanks het feit dat wij de enige vrouwen zijn. Géén snurkende mannen gehoord.

Op Goede Vrijdag fietsen we naar de middeleeuwse stad Cáceres. De route is mooi, grotendeels over een rustig weggetje. Het is koud en het miezert regelmatig. Toch blijft het genieten. Alleen een stuk onverharde weg wordt op een gegeven moment nogal klunen, maar ook daar komen we goed doorheen.

In Cáceres vinden we het appartement in het hart van de stad, vlakbij de Plaza Major. We hebben een hypermoderne app ontvangen die de voordeur van het gebouw én de deur van het appartement kan openen. Alleen: hij doet het niet. De eigenaresse maar gebeld, die geen woord Engels spreekt. Mijn Spaans blijkt onvoldoende om de instructies te begrijpen. We gaan via WhatsApp communiceren, waarbij we ook nog eens Google Translate moeten inschakelen. Ten einde raad opent de eigenaresse op afstand de deuren voor ons. Nadat we alle bagage binnen gezet hebben, brengen we de fietsen door de stromende regen naar een parkeergarage verderop. Bij terugkomst werkt de app wéér niet. We appen en vertalen ons suf en krijgen codes die ook niet werken. We zullen de deuren toch zelfstandig moeten kunnen openen!! Na een half uur komen we erachter dat we de codes voor de deur van het gebouw en de deur van ons appartement verwisseld hebben. Nog even proberen en ja hoor ! Dat werkt wel. Met het schaamrood op de kaken stuur ik een excuusbericht aan de eigenaresse. Ook de app doet het om onverklaarbare reden ineens wel.

‘s Avonds is er een grote processie in de oude binnenstad. Die moeten we natuurlijk zien. We sluiten ons aan bij een mensenmenigte die op het San Juanplein staat te wachten. Na een half uur komt de menigte in beweging en wat blijkt? We moeten aan de andere kant van de kerk zijn. We lopen met de massa mee en gaan wachten. Na een tijd gebeurt hetzelfde: de processie blijkt hier niet langs te komen. Zo gebeurt het nog een keer of vier. Dan horen we, dat de processie vanwege de regen gecanceld is en dat er nog een klein gedeelte naar een kapel zal lopen. Uiteindelijk zijn we ruim twee uur in touw geweest voor een miniprocessie.
Het is een bijzondere Goede Vrijdag!

Geschreven door De.Trappers