Dag: 104
Gefietst: 3826 km

De communicatie gaat voornamelijk in het steenkool Spaans. Spanjaarden waarderen het enorm als hun taal gesproken wordt. Maar soms kan er Engels gesproken worden. Zo sprak Marijke telefonisch met de uitbaatster van ons appartement in Sevilla. De vrouw zou even langs komen, waarop Marijke geruststellend zei: “Calm on!”

We sjouwen vier dagen door Sevilla. We beklimmen de Giralda, niet via trappen, maar over een helling naar de 35e verdieping. Op deze manier kon men vroeger ook te paard naar boven. We hadden wellicht de klim per fiets kunnen doen.

De kathedraal van Sevilla is prachtig. Gebouwd op de plaats waar de Moorse hoofdmoskee heeft gestaan. De toren, de Giralda, was ooit een minaret en ook diverse andere onderdelen van de kathedraal herinneren aan de Moorse tijd. De kathedraal is de grootste gotische kathedraal ter wereld.

Een indrukwekkend monument in de kerk stelt de tombe van Columbus voor. Men weet ondanks wetenschappelijk DNA onderzoek, niet zeker of de resten van Christoffel, of van zijn broer hier liggen. Waarschijnlijker is echter dat de resten van de ontdekkingsreiziger in een kistje in de Dominicaanse Republiek liggen.

Geheel tegen mijn principe in om voor de entree van een kerk te betalen, betalen we hier de gevraagde €12 en hebben we ruim twee mooie uren.

Het is bloedheet in Andalusië. Op tv zien we dat het zelfs 44 graden gaat worden.
Te gevaarlijk om te fietsen in het kale, golvende landschap, dus boeken we een bus. Helaas is er geen trein waar de fietsen in mee mogen.
We hebben tickets voor de bus van 13 uur naar Granada waarna we moeten overstappen voor de bus naar Barcelona ; een mooie tijd.
We zijn vroeg op het busstation zodat we alle tijd hebben om de fiets voor de reis voor te bereiden: stuur draaien en trappers moeten eraf. En dat laatste… Trouwe bloglezers zullen, net als wij, een déjà vu hebben. Wat we ook doen, na drie maanden fietsen is er geen beweging in de trappers te krijgen; ook niet met onze pas gekochte lange pedaalsleutel.

Het is half 12: Marijke racet op haar fiets naar de dichtstbijzijnde fietsenmaker die, gelukkig ook met moeite, de trappers losdraait. Ze racet terug en herhaalt haar tocht met mijn fiets. Ruim op tijd staan de fietsen nu klaar: keurig verpakt in de nieuw gekochte hoezen.
Echter, de chauffeur eist dat béide wielen worden verwijderd! Allebei! Voor én achter! Ik probeer hem uit te leggen dat we Rohloff hebben en dat dit onmogelijk is! Maar hij draait zich botweg om en loopt weg. Een paar minuten later komt hij terug met de mevrouw waar we onze tickets hebben gekocht. Zij beaamt dat het voorwiel eruit moet (en dus de lowriders er ook af🥴), maar het achterwiel mag blijven zitten.
Het is 12.45 uur. Wij kunnen onmogelijk het wiel er binnen een kwartier uithalen. De mevrouw boekt welwillend onze tickets om naar de bus van 17 uur. Dat betekent dat we vier uur moeten wachten. Maar onze bus vanuit Granada naar Barcelona vertrekt pas om 23.45 uur. We komen om 20 uur aan in Granada, dus hoeven we daar nu niet zo vreselijk lang meer te wachten; een paar uurtjes maar.
In Granada doden we de tijd tot 23.45 met wat eten en een moeizaam, langdradig gesprek in slecht verstaanbaar Engels met een Zuid-Koreaan die in Europa aan het toeren is. We krijgen tientallen foto’s te zien van landschappen zonder sneeuw en met sneeuw, familiekiekjes gemaakt tijdens familie-uitjes en de gehele inhoud van een of ander ander museum met oude huizen.
Ondertussen blijven we gefocust op de inrit van het busstation. We willen als eerste bij de bagageruimte van de bus zijn met onze fietsen en tassen.
Helaas mislukt dat plan schromelijk. Er komen twee bussen en de chauffeur van bus twee noemt de stopplaatsen voor de passagiers in zijn bus. Onmogelijk om hem iets te vragen: hij volgt zijn routine.
Ondertussen hebben veel mensen hun koffers al in de andere bus gezet en staan in een lange rij bij de deur om naar hun zitplaats te gaan.
Ook de chauffeur van deze bus maant ons tot wachten.
Ondertussen gooien Marijke en ik allerlei koffers opzij om ruimte voor de fietsen te creëren. Er staan twee tassen met allemaal losse spulletjes die er ook aan moeten geloven; ik hoop dat de eigenaar alles nog terugvindt.
Gelukkig komt onze chauffeur ons helpen en kordaat krijgen de fietsen en de tassen een plek in het laadruim . De deuren kunnen dicht.
We stappen als laatste in de bomvolle bus, jagen een dikke Spanjaard van de door ons gereserveerde stoel en ploffen, vol adrenaline, neer.
We beginnen aan de rit van 12 uur door het donkere Spanje.

In Barcelona aangekomen zetten we eerst de fietsen weer in elkaar. Dat lukt goed, op de voorremmen na. We googelen de dichtstbijzijnde fietsenmaker en in een mum van tijd zijn de remmen weer bruikbaar.
Op naar het station nu; het grote treinstation Sants. We kopen met behulp van een medewerker, twee tickets uit de automaat naar Flaça in een MD (medium distance) trein. De fietsen mogen gratis mee.
We kunnen onze fietsen probleemloos de trein inrijden, met de bagage nog aan de fiets.
Na anderhalf uur zijn we in Flaça; nu nog 32 km fietsen. Een paar gemene klimmetjes, 4 km onverhard met mul zand en keien door het bos en 25 km langs een idioot drukke weg, zonder zijstrook.

Pals! Daar zijn we dan weer. In 2014 kwamen we hier op de vouwfiets aan. En nu met onze Avaghonnetjes, na 3800 km. We strijken neer op camping Interpols. Een luxe vier sterren camping.
We vinden een prachtige plek. We noemen het onze keizerlijke lounge. Uitzicht op de Middellandse Zee en volop schaduw. Het is (nog) rustig.
We hebben uitgerekend dat het de zesde keer is dat we hier zijn. En we zijn gewoontedieren, dus drinken we het dagelijkse “Pals biertje” op het terras tegenover het huis van mevrouw Deckers. Elk jaar dat we hier zijn, zien we haar vanaf dit terrasje rond 17 uur naar haar privé zwembad wandelen. Een statige dame die Nederland heeft ingeruild voor Spanje. Maar deze keer zien we haar niet. De tuin ligt er verwaarloosd bij en er is geen water in het zwembad.
Een Belgisch echtpaar weet ons te vertellen dat mevrouw Deckers op 85 jarige leeftijd is overleden aan kanker. Het huis is verkocht. Mevrouw Deckers heeft vast een prachtig levensnajaar gehad hier in Pals. We drinken ons biertje voortaan op een ander terrasje.

Restaurant Solimar! We komen hier altijd als we in Pals zijn. De big mamma die de scepter zwaait en er een streng regime op nahoudt, het heerlijke uitzicht en de obers die hier al heel, heel lang werken. Solimar heeft zich ontwikkeld van een authentiek Spaans strandrestaurantje tot een professioneel restaurant! De prijzen zijn mee ontwikkeld, het terras is twee keer zo groot geworden en het servies komt uit de Verenigde Emiraten. De big mamma is nog hetzelfde (geen jaar ouder geworden) en onze ober werkt hier al 33 jaar.
We eten heerlijk! We hebben vakantie!

Geschreven door De.Trappers