Dag: 94
Gefietst: 2904 km

We nemen afscheid van de heerlijke plek in Amphawa en gaan zuidwaarts. We moeten de drukke 32, de Highway naar Bangkok, oversteken. Dat is zoiets als de A2 in de spits oversteken. Met een fiets aan de hand. Op de kaart zien we dat we gelukkig onder de weg door kunnen. Maar ter plekke besluiten we dat toch maar niet te doen: het tunneltje staat volledig onder water. En best diep. Dan maar de Highway fietsen tot een volgende mogelijkheid. We komen al snel bij een tunneltje waar het verkeer van de andere kant onder vandaan komt. Spookrijdend gaan we het smalle tunneltje in en zijn we dan toch aan de overkant gekomen.

We stoppen bij de 7eleven voor een ijskoude ijsthee en om onze watervoorraad aan te vullen. Ik blijf bij de fietsen en Marijke gaat de heerlijk, koele winkel in.
Een kleine kolonie apen loopt mijn kant op. Ze zijn blijkbaar gewend dat mensen hun boodschappen delen, goedschiks of kwaadschiks. Al snel zien ze dat ik niets te eten voor ze heb en vertrekken ze naar de aan de overkant gelegen tempel.
Een Thaise man die net de winkel uitkomt, draait een bord naar mij om en wijst er op. (Foto) Een duidelijke waarschuwing!

We fietsen langs zoutvelden. Op diverse velden is al geoogst en liggen er tientallen hoopjes zout in de zon te glinsteren. Het zout is niet spierwit, maar een beetje viezig bruin. Op de foto’s geeft het een surrealistisch beeld door de fel schijnende zon.

In Phetchaburi, een van de oudste steden van Thailand, boeken we een brandschoon vrijstaand huisje, gebouwd in een grindbak en omgeven door waakse honden, een wasserij en de 7eleven. Ideaal dus.
Hier vind je een aantal bijzondere bezienswaardigheden, waarvan Phra Nakhon Khiri het interessantst is. Dit is een paleizencomplex gebouwd op drie heuvels met tempels. Met een tandradbaantje laten we ons omhoog brengen. Het historische park staat erom bekend dat hier veel agressieve apen lopen. Maar men heeft er iets op gevonden: er staan overal groene luidsprekers, hufter- aapproof in een groen ijzeren kooitje. Hieruit klinkt klassieke muziek met vooral veel violen. We hebben geen aap gezien.
Een paar kilometer verderop bezoeken we de Khao Luang Cave. Hier bekijken we de in totaal meer dan 170 zittende, liggende, grote, kleine en weggestopte Boeddhabeelden, verspreid over drie verschillende ruimtes. Door de enorme openingen in het dak van de grot schijnt de zon naar binnen wat mooi licht oplevert.

De bijna 80 km lange tocht naar Hua Hin is saai. Opvallend is wel dat er een heus fietspad is aangelegd. We kunnen een flink stuk gezellig naast elkaar fietsen.
In Hua Hin trakteren we onszelf op een poolvilla voor vier nachten. Een mooi, in oosterse stijl gebouwde kamer met een terras én een privé zwembad. Helaas met net iets te fris water.

In Hua Hin is een immigratiekantoor gevestigd in een enorm groot winkelcentrum, Bluport. Hier hopen we ons visum met 30 dagen te verlengen.
We fietsen de 5 km naar de shoppingmall en vinden al snel een kopieerwinkel waar we de benodigde documenten kunnen kopiëren. We mogen meeliften op de wifi van de winkeldame en mailen onze boekingsbevestiging van het resort zodat zij het kan uitprinten. Nu nog kopietjes van ons paspoort en van de stempel van de visa on arrival en we kunnen naar de immigration.
We trekken onze volgnummers: D57 en D58. Op een niet al te groot screen zien we dat D6 nu aan de beurt is. Het is 10.40 uur.
We vullen het benodigde TM 7 formulier in, voegen het TM 6 formulier toe (TM 30 hoeven we gelukkig niet in te vullen) evenals een pasfoto, niet ouder dan 6 maanden, uit 2017, een bewijs van de verblijfplaats, kopie van de stempel uit het paspoort (visum on arrival) én het paspoort, waar 1900 Bath inzit, de prijs voor de felbegeerde stempel.
We kletsen wat met mensen om ons heen en blijven staren naar het kleine beeldscherm. Gelukkig zijn we vooraan gaan zitten.

Het is 12.17 uur en D19 is aan de beurt.
Tussendoor zijn er ook nog E en F nummers.
Dan vraagt een Deense dame ons of we ons volgnummer met hun volgnummer willen ruilen. Zij hebben D51 en D52. Huh? Zij vertelt dat ze gisteren door een aap is gebeten en nu een herhaalprik rabies in het ziekenhuis moet gaan halen. Ze willen dus iets meer tijd hebben. Wij zeggen geen nee.

Na vier uur wachten zijn we om 15.15 uur aan de beurt. De ambtenaar, een dame in een streng uniform gestoken met drie imposante strepen op haar schouder, bekijkt onze formulieren heel rustig. Er zit totaal geen tempo in. Tussendoor bekijkt ze haar telefoon en typt wat. Dan, een kwartiertje later zet zij de benodigde stempels op alle formulieren van Marijke én in haar paspoort. Hetzelfde gebeurt bij mijn documenten. Tot het systeem er ineens uit ligt. Een mooi moment voor de beambte om haar chatberichtjes verder bij te werken.
Na een dik half uur groeten we de dame en verlaten we het immigratie kantoor met de stempel: we kunnen in Thailand blijven tot 18 maart!

Hét hoogtepunt van ons verblijf in Hua Hin is toch wel het bezoek aan de kapper. Een kilometertje van ons hotel hebben we een salon gespot. De zaak zit namelijk tegenover de 7eleven, waar we vaste klant zijn.
Marijke loopt naar binnen en regelt een afspraak voor 17 uur.
Een norse hen (geen hij en geen zij) gaat met ons aan de slag. Zwierend met de armen en sierlijk de schaar hanterend gaan de eerste haren richting de vloer. Marijke is wat bezorgd en vraagt: “Are you making it thinner?”. Ze krijgt een niet begrijpende blik terug en hen gaat stoïcijns verder. “Not too thin!”, roept Marijke angstig. Ik bemoei me er maar even mee en laat haar de achterkant zien met een spiegel.
Marijke is zowaar tevreden en ook mijn knipbeurt verloopt naar wens. We hebben duidelijk met een professionele hen te maken.
In de winkel hangt een bijzonder apparaat. (foto). Er hangen sleuteltjes aan en er zit een stroomkabel aan. Geen idee waarvoor het is, maar het oogt eng. Snel betalen maar en wegwezen.

We plonsen nog lekker voor de laatste keer rond in ons privé zwembad en pakken de tassen weer in. Morgen vertrekken we, weer een stukje verder zuidwaarts.

Geschreven door De.Trappers