Dag: 61
Gefietst: 2467


En dan fietsen we ineens met ons regenjackje aan en ontbijten we met onze warme fleecejasjes aan. De weersvoorspellingen zijn niet al te best: regen en slechts 22 graden. Gedurende een dag of vier. Van Hoi An zijn we naar Da Nang gefietst. Een korte rit van 35 km. Daar hebben we een hotelletje aan de voet van de Hai Van Pass (Wolkenpas). Een 21 km lange bergpas met een stijgingspercentage van gemiddeld 8%. Een kuitenbijter dus. Een goed idee om daar de tijd voor te gaan nemen. Het hotel is weer spotgoedkoop en goed. Voor € 12 euro slapen we in een schoon bed en hebben we een minibar, badjassen, slippers, een waterkoker en een prima badkamer. En voor dat geld krijgen we ook nog ontbijt en ‘genieten’ we de hele middag én avond van karaokemuziek uit een tentje achter het hotel, onder ons raam. Onvoorstelbaar dat men die herrie hier accepteert Dat een vent uren lang keihard en echt supervals allerlei vreselijke smartlappen brult. Van die mierzoete Aziatische muziek!
Gelukkig stopt de muziek tegen 10 uur zodat we lekker kunnen gaan slapen zonder herrie. Denken we. Een jong gezin met twee kinderen betrekt de kamer naast ons. En het is gedaan met de rust. Gillen, schreeuwen, met deuren slaan. Ik bonk maar eens hard op de muur. Geen effect. We verwachten dat de kinderen onderhand wel zullen gaan slapen. Maar het tegendeel is waar. Schaterlachend worden de kinderen door hun papa vermaakt. Ook mijn kloppen op de deur wordt volledig genegeerd en we besluiten het maar te laten. Met oordoppen in vallen we toch nog snel in slaap.

Na het ontbijt, waar ‘onze’ buurkinderen’ zich ook flink laten horen, stappen we op de fiets richting de Hai Van pas. We zijn een beetje zenuwachtig. Kunnen we die pas wel aan? 11 km klimmen. Het is droog, maar achter ons wordt het steeds donkerder. We hebben maar alvast onze regenjassen aan gedaan.
Na ongeveer 10 km komen we bij het begin van de pas. We beginnen rustig te klimmen, 5-6%. We hadden gelezen dat sinds de komst van een tunnel in 2005, de pas heel rustig is geworden en dat je geen last van getoeter hebt. Behalve vandaag dan. We worden herhaaldelijk gepasseerd door tankwagens die de tunnel niet door mogen en door veewagens met varkens. En door bussen vol toeristen die ook de pas willen ‘beklimmen’. En iedereen toetert! Heel hard! Ook heel veel brommers halen ons toeterend in. De pas is een dagtochtje vanuit Hoi An of Hué en de Vietnamezen hebben nog vakantie.
We stijgen gestaag en trappen er fier op los. Soms stijgen we 10%, maar meestal 8%. Het begint te regenen. Doorzetten. En ineens is daar de top! Een groep Nederlanders die met de bus naar boven zijn gereden, komen om ons heen staan en we krijgen bewondering en complimenten. Verder is er op de top niets te beleven buiten wat souvenirkraampjes en soeptentjes. Het is koud boven en het waait stevig. We trekken onze fleecevesten aan onder onze regenjasjes en beginnen aan de 11 km lange afdaling. Het wegdek is aan deze kant van de berg veel minder goed. Oppassen dus voor de bobbels in het asfalt en de kuilen. We komen veilig beneden maar zijn ijskoud geworden. Een noodlesoepje helpt ons om weer wat te ontdooien.

Nog een paar kilometer naar het hotel. Het Phú Quy Hotel. We vinden het snel.
Er is niemand bij de receptie, maar aan het einde van een gang vind ik een meisje. ‘We have Booking’, zeg ik in aangepast Engels. ‘No’, zegt ze kordaat. Wat krijgen we nou? Ik pak het reserveringsbewijs op de telefoon erbij en laat het haar zien. ‘No’, en ze schudt driftig haar hoofd. ‘This is khâch san (hotel)?’ ‘Yes.’ ‘Room!”, zeg ik. ‘No!’, zegt het meisje opnieuw.
Ik wijs naar de hotelsleutels in het mandje op de balie en naar de deur van een kamer. Dan wijs ik naar ons en gebaar dat wij die kamer in willen. Maar het blijft een halsstarrig ‘No!’ Marijke en ik krijgen er gewoon de slappe lach van. Dan loopt het meisje weg. We wachten maar even af. Een paar minuten later komt ze terug en belt een nummer. Ik krijg de telefoonhoorn in mijn handen geduwd. Aan de andere kant vertelt iemand mij in gebrekkig Engels dat we een minuutje moeten wachten. Ze komt ons halen. We moeten 300 meter verder zijn. Er blijken drie hotels te zijn met dezelfde naam. Wij zijn in hotel twee beland maar moeten in hotel drie zijn.
En een minuutje later komt er inderdaad een meisje op de brommer om ons naar het goede hotel te begeleiden. Met een gezellige high five nemen we afscheid van Phu Quy 2 en rijden we, dwars tegen het verkeer in als volleerde Vietnameze spookrijders, achter de brommer aan naar Phu Quy 3. Nog wel even een paar minuten debatteren over het door ons vooraf bestelde ontbijt en we kunnen naar onze kamer waar een heerlijke warme douche onze beloning van de dag is. Ook de volgende ochtend geeft men aan dat ontbijten niet mogelijk is. ‘Jawel, dat is wel mogelijk.’ We houden voet bij stuk en dat helpt. We krijgen een gebakken ei, een broodje en een kopje koffie. Met een lepel, het enige bestek dat het hotel bezit, verorberen we ons ontbijt en we kunnen op pad.

De route naar Hué gaat hoofdzakelijk over de drukke AH 1. We zien weer veel koffertjes achter op de brommers en ook veel bussen; de vakantie zit erop en de mensen trekken weer naar hun huizen en banen in de steden.
We kunnen gedurende een kilometer of 10 van de 1 af om even uit het getoeter te zijn. Het is wel wat om, maar het blijkt meer dan de moeite waard te zijn. We rijden door een gebied met vissersboten en sampans die prachtig weerspiegelen in het rustige water. Ossen zoeken hun weg naar het water om een bad te nemen. Het is leuk om te zien hoe de dieren elkaar begroeten: met de kop omhoog geven ze elkaar een ‘neusknuffel’. En dat in een decor van rijstvelden, bergen en vissersboten. Een oude man fietst langs. Hij draagt een lekkere warme, wollen muts. En ook een jongen met zijn broertje, net baby-af, fietst langs. De peuter kan amper lopen maar staat stevig in z’n blote bibs, voorop het frame van de fiets van zijn grote broer.
Helaas moeten we de 1 weer op. Nog 30 km naar Hué.

In Hué logeren we drie nachten in een prima Guesthouse in een gezellige wijk. Kraakhelder, met balkon en heerlijke douche voor € 10!
We bezoeken op de fiets de beroemde Citadel. Vergelijkbaar met de Verboden Stad in Peking. Helaas heeft de oorlog z’n sporen achtergelaten. De Amerikanen en de Fransen hebben veel vernield, zoals de Forbidden Purple City. Een citadel in een citadel in een citadel. Hier ontving de keizer zijn concubines. De enigen die de Purple City mochten betreden om voor de keizer te zorgen waren de eunuchs en zijn concubines. Nu is het nog slechts een ruïne, overwoekerd met onkruid. Gelukkig zijn er heel veel prachtige gebouwen zoals het paleis, het theater en de leeskamer van de keizer wel gespaard en we bezoeken ze allemaal.
We struinen uren door de Citadel en genieten. Het is prachtig. En als we aan de rand van de Citadel de prachtige tempels bezoeken zijn we vaak helemaal alleen; voor de verwende bustoerist is dit net iets te ver lopen.

We bezoeken ook de Thien Mu Pagode (Pagode van de Hemelse Dame), net een paar kilometer buiten de stad. De pagode is een tempel van verzet tegen het regime van Diem en discriminatie geworden. Monnik Thich Quang Duc reed in 1963 zijn Austin uit protest naar Saigon om tegen het regime te protesteren. Dit regime werd gesteund door de Amerikanen. Op een drukke weg in Saigon stak hij zichzelf in brand uit protest tegen de discriminatie van boeddhistische monniken. Deze auto zou in de pagode moeten staan en schijnt dagelijks door veel monniken bezocht te worden. Wij hebben de auto niet kunnen vinden helaas. Wel zien we veel monniken, in alle leeftijden.

Je hebt Hué niet gezien als je geen Tomb, een graf van één van de keizers, hebt bezocht. Wij gaan naar het graf van Tu Duc. Deze keizer regeerde van 1847 tot 1883. Hij had meer dan 100 vrouwen en concubines, maar kreeg nooit een zoon. Dus adopteerde hij een zoon die gedurende 3 dagen (toen werd hij vermoord) het keizerschap overnam na de dood van Tu Duc in 1883. Tu Duc werd begraven op een geheime plaats en de 200 arbeiders die hem hebben begraven werden allemaal onthoofd om de plek geheim te houden. Tot op de dag van vandaag weet niemand waar Tu Duc, met al zijn rijkdommen, begraven ligt.

Via hobbelige, vaak onverharde paadjes fietsen we naar het Thuy Tien lake Abandoned Waterpark. De goedkoopste attractie van Hué.
Dit waterpark werd in 2004 gebouwd; een investering van 3 miljoen dollar. Het park is nooit helemaal afgebouwd. We hebben de reden daarvan niet kunnen achterhalen. Maar ondanks dat het park niet af is hebben we het wel bezocht. Het is een vreemde en onwezenlijke plek, alsof de tijd ineens is stil blijven staan. Overwoekerde glijbanen en een betonnen tribune met graffiti bespoten, vanwaar publiek naar een krokodillenshow had kunnen kijken. Er is een hoofdingang en een zij-ingang. Wij kiezen de zij-ingang. We hadden gelezen dat het verboden is om het park te bezoeken. Bij de hoofdingang staan bewakers die 10.000 dong vragen (40 cent) en dan bereid zijn om je door te laten. Corrupte praktijken waar wij niets voor voelen. Dus de zij-ingang. We fietsen het park in en via een paadje langs het meer fietsen we naar de zuidkant. Daar staat een enorme draak die bedoeld was om water te spugen. Nu staat de draak daar verlaten en vervallen. Een bizar gezicht. Ineens schiet er een brommer met daarop een bewaker uit de bosjes. Hij blaast verwoed op een fluitje en gebaart ons dat we weg moeten. Maar we laten ons niet zomaar wegsturen. ‘Just visit the lake, please.’ De bewaker toont zijn milde kant en wijst ons een plek tussen de struiken waar we de fiets neer moeten zetten. ‘Five minutes!’ Hij kijkt bars en wij knikken gedwee. We willen ook een cache oppakken die hier ligt, dus of we genoeg hebben aan de opgelegde tijdslimiet? De bewaker rijdt weg en verstopt zich weer om bij de volgende toeristen weer driftig fluitend de mensen weg te kunnen jagen.
We vinden onze cache snel en beklimmen de draak. Door de open bek heen maken we een foto. We horen de schrille fluit van de bewaker. Hij gebaart druk naar een groepje dat ze weg moeten. Maar hij wordt volkomen genegeerd. De groep loopt gewoon door en de bewaker kiest eieren voor zijn geld. Hij verstopt zich weer in de hoop dat er vandaag toch nog iemand naar zijn gezag zal luisteren.

We fietsen terug naar Hué. Vrouwen doen de was in een riviertje en mannen zitten in een café hun vogeltjes aan te moedigen om als beste te fluiten bij een zangwedstrijd. Vals en keihard klinkt de karaoke over de rijstvelden.
Afwisseling genoeg in kleurrijk Vietnam.

Geschreven door De.Trappers