Dag 24
Gefietst: 753 km

Met een beetje weemoed vertrekken we uit Siem Reap.
We hadden een saaie grote weg verwacht, maar het eerste stuk van Highway nr. 6 blijkt prima te zijn: een bede fietsstrook, voldoende schaduw en er is veel te zien.
Onderweg komen we langs rijen kraampjes met ‘sticky rice’: plakrijst met kokosmelk en kleine boontjes, gegaard in dikke bamboe stengels. Heerlijk, we kopen er een paar voor in een pauze. De kraampjes concurreren elkaar helemaal dood; er staan er ontelbaar veel over een stuk van drie kilometer. Blijkbaar loont het tóch!

De Cambodian People’s Party, die hier sinds 1979 de regering vormt, wil iedereen door middel van reclameborden voortdurend aan hun macht herinneren. Je kunt er niet omheen. Elke 500 meter staat er een levensgroot blauw bord met rechts premier Hun Sen, een voormalig leider van de Rode Khmer die zich graag ‘de vader van de Cambodjanen’ noemt. Hij is zo corrupt als de pest en wie hem tegen de haren instrijkt, wordt opgesloten, verbannen of vermoord.
De leider van de belangrijkste oppositiepartij zit gevangen en ook de koning is op een zijspoor gezet.
Vreemd genoeg zien we op veel plekken toch nog borden van oppositiepartijen, die blijkbaar nog verwoede pogingen doen om een beetje zichtbaar te blijven. Cambodja is alleen in naam democratisch.
Hun Sen doet graag zaken met China. China investeert volop in gebouwen en infrastructuur en de Cambodjaanse schulden stapelen zich hierdoor op.
Richting Phnom Penh zien we een grote Chinese ‘economische zone’ in aanleg. De megalomane toegangspoort met Chinese tekens staat al te pronken. De borden beloven een enorm groot industrieterrein.
Hopelijk kan deze nieuwe economische zone wat werkgelegenheid bieden.

Vanaf Siem Reap is het vijf dagen fietsen naar de hoofdstad Phnom Penh.
We doen alle moeite om onderweg goede accommodatie te krijgen. De plaatsen zijn niet-toeristisch, zodat Booking geen enkel hotel op de site heeft staan op deze route. We zoeken de guesthouses van tevoren uit in Google en lezen de reviews. Op die manier vinden we schone kamers.
We gaan er op de bonnefooi naar toe óf we laten een hotel de accommodatie voor de volgende nacht regelen.
Zo vinden we leuke plekken: van een eenvoudige, maar schone kamer voor $ 10,- tot een vrij luxe hotel mét mooi zwembad voor $ 25,-.
Alleen de laatste overnachtingsplek vóór Phnom Penh is teleurstellend. Een kale kamer zonder tafel of stoelen en een toilet zonder deksel op de spoelbak met troebel water. Poepjes van tjitjaks op de vloer en een laken met gaatjes. Met uitzondering van de gebloemde kussenslopen is het een treurige bedoening. De airco blaast lauwwarme lucht. Gelukkig hebben we eigen stoeltjes, lakenzakken en kussentjes.
De eigenaar loopt regelmatig even langs met in zijn kielzog drie zwarte rottweilers.

‘s Avonds denken we ergens een hapje te gaan eten, maar de deur van onze kamer kan niet op slot. We halen de eigenaar erbij: geen resultaat. De zoon van de eigenaar mag het ook nog eens proberen, maar nee. ‘Jullie mogen verhuizen naar kamer 8.’
We pakken al onze spullen op en duiken kamer 8 in. Die is gelukkig een stuk frisser dan kamer 7: lakens zonder vlekken, een deksel op de stortbak én een airco die het doet!
Helemaal blij lopen we het terrein af, langs de kooi met de drie woest blaffende rottweilers, richting de donkere snelweg. We klunen over de zanderige berm langs het voortrazende verkeer op zoek naar een eettent. Niets te vinden. De omgeving is armoedig. Mensen wonen in kleine houten huisjes en zitten buiten op een plateau (langs de snelweg) te koken. Een troosteloze omgeving.
We gaan snel naar ons guesthouse terug, op veilige afstand van de rammelende hondenkooi en zijn erg blij met de waterkoker en ons noodrantsoen: een noodlesoepje!

Onderweg zien we soms wonderlijke dingen:
Een brommer met op de bagagedrager een stok, waaraan wel 30 levende kippen hangen (op de kop, met de poten aan elkaar gebonden). Zo blijven ze lekker vers.
Of een straat waar we ingenieuze apparaten zien, aangedreven door een dieselmotor. Een mand schudt vliesjes van een bak met rijst, in een pan worden de rijstkorrels gepoft, waarna ze in een grote vijzel met een door de dieselmotor aangedreven stok ritmisch tot vlokken worden gestampt. De knapperige rijstvlokken worden in zakjes verkocht.

Het laatste stuk van de route naar Phnom Penh wordt stedelijker.
De meeste Cambodjanen wonen in traditionele houten huizen op palen. De iets rijkeren wonen in een stenen variant daarvan.
Maar hoe dichter we bij de stad komen, hoe meer villa’s we zien. Arbeiders wonen in gammele onderkomens bij de bouwplaats, waar ze voor de steenrijke elite grote wijken met huizen in Amerikaanse stijl uit de grond stampen. Het is een en al luxe. Grote toegangspoorten leiden naar lommerrijke lanen met witte huizen. Langs de grote weg liggen Lexus-garages en we zien zelfs twee Rolls Royces voortglijden.
Bij een complex in aanbouw praten we even met een projectontwikkelaar. Het gaat hier om prijzen tussen de 150.000 en 400.000 dollar voor een luxe appartement. En dan te bedenken dat de gemiddelde Cambodjaan 200 tot 300 dollar per maand verdient! Veel mensen moeten zelfs van minder rondkomen. We vragen wie de kopers zijn. ‘Buitenlanders en rijke Cambodjanen’.
Schrijnend om te zien hoe enorm hier de verschillen zijn.

Phnom Penh heette in de Franse tijd ‘de parel van de Oriënt’: er was vooral laagbouw en het was er heel groen. Nu heeft de stad een skyline en barst het van de woontorens, die voor een deel leeg staan omdat de appartementen vaak alleen maar als investering gekocht worden.

Ons onderkomen bevindt zich ook in een woontoren: op de 16e verdieping hebben we een luxe appartementje met bank, keukenblok, wasmachine(!), badkamer en slaapkamer. Op de 22e verdieping kun je vanuit de Infinity pool over de skyline van de stad uitkijken. Dit hebben wij wel verdiend na de vorige nacht!

Ons appartementengebouw staat in een levendige omgeving. Op straat is er veel handel. Er zijn voldoende kleine eettentjes en er is veel te zien. Jammer genoeg kijken wij uit op enorme betonnen karkassen van 42 verdiepingen. Vier torens zouden Sino Plaza (China Plaza) vormen: luxe winkels, kantoren, hotels. In 2018 had het geopend moeten worden, maar nadat de betonnen kolossen zijn gebouwd, is de stekker uit het project getrokken en nu kijkt de hele omgeving tegen immens hoge betonnen skeletten aan die nooit afgebouwd zullen worden.

We verkennen de stad grotendeels lopend. De gruwelijke herinneringen aan de genocide van het Rode Khmer regime van Pol Pot, zoals de Tuol Sleng gevangenis en de Killing Fields, hebben we jaren geleden bezocht. Dit heeft zoveel indruk op ons gemaakt, dat we deze bezoeken nu niet willen herhalen.
We lopen kilometers door de stad, bezoeken markten, doen een paar geocaches en bezoeken wat toeristische plekken. Het is genieten, we kijken onze ogen uit.

Wanneer we aan het einde van de dag het zwembad op de 22e verdieping induiken, ontmoeten we een jonge Belgische vrouw. Zij is geboren in Cambodja en geadopteerd door Nederlandse ouders, die naar België verhuisd zijn. Ze is voor twee maanden in Cambodja, op zoek naar haar biologische moeder. Ze heeft haar nog niet gevonden, maar ze voelt zich hier zó thuis, dat ze heeft besloten om in Phnom Penh te gaan wonen. De band met haar adoptiefouders is goed, maar ze voelt dat ze in Cambodja hoort en dat híer de mensen wonen waar ze bij hoort. Een mooi en bijzonder verhaal.

Wij blijven nog één dag in Phnom Penh en fietsen dan in twee dagen tijd naar Vietnam.
We zullen het Waterfestival in Cambodja missen. Dit feest begint zaterdag en luidt het einde van de regentijd in. Er zullen gigaveel mensen naar Phnom Penh komen voor de festiviteiten. We hebben vandaag langs de rivier gezien dat de voorbereidingen in volle gang zijn. Roeiwedstrijden in houten drakenboten vormen een belangrijk onderdeel.
Wij mijden de enorme mensenmassa’s tijdens dit feest graag en stappen dus weer op de fiets!

Geschreven door De.Trappers