Dag 26
Gefietst: 630 km

Donderdag 30 december: onze wekker loopt om 5.45 uur af en tien minuten later komt er een appje binnen: “Hi good morning I am hotel mengo Garden I got 2 ticket at 8.45.”
We kunnen met de trein! Twee uur laten lopen we met de fiets de steile weg af naar Hotel Mango Garden. De eigenaar zal onze fietsen en bagage naar Nuwara Eliya brengen. We tillen de fietsen in het bestelbusje. Dat ziet er stabiel uit. Dan vraagt de eigenaar of we akkoord gaan dat hij onze fietsen vanavond brengt, want hij heeft last van zijn heup. Ter illustratie tilt hij zijn t-shirt omhoog en wijst op zijn heup. Hij kan om 14.00 uur bij de dokter terecht. Onze spullen zullen vanavond in Nuwara Eliya zijn. Denkend aan kou en regen in die bergplaats op 1900 meter hoogte, gaan wij daar niet mee akkoord. Gelukkig doet de man verder niet moeilijk en hij vertrekt meteen met zijn busje. Wij worden per tuktuk naar het station gebracht.
We reizen eerste klas. De reis zal 4,5 uur duren en kost € 4,50 pp. We hadden liever tweede klas gereisd omdat je door de open ramen mooiere foto’s kunt maken, maar in verband met drukte in deze coronatijden is eerste klas veiliger.
De trein heeft maar tien minuten vertraging en dan ploffen we neer op onze gereserveerde stoelen. Met 30-35 km per uur klimt de trein de bergen in. Hij stopt bij elk klein station. Hoe verder we komen, hoe mooier het wordt. Theeplantages golven als rijstterrassen door de bergen.
In de 19e eeuw hebben de Britse kolonisten in razend tempo de dichte jungle van Sri Lanka ontbost en vervangen door eindeloze rijen theestruiken. Op de plantages worden de theeblaadjes geplukt door Tamil arbeidsters, die de blaadjes in manden naar de theefabriek brengen. Ze krijgen per gewicht betaald en horen bij de armste mensen van het land. Ze wonen in armzalige huisjes en krotten tussen de plantages.
Regelmatig knippen we foto’s bij de openstaande deuren van de trein. Het is een prachtige rit.

Aangekomen in Nuwara Eliya merken we het temperatuurverschil op. Het is een stuk frisser! Met de tuktuk rijden we vanaf het station naar ons hotel, dat toepasselijk ‘Winter Villa’ heet. Onze fietsen hebben de reis met het busje overleefd en staan ongeschonden naast een kerstboom. De tassen staan al op onze kamer.
Best een aangename manier om het hoogteverschil van 1400 meter te overbruggen!
We trekken een lange broek en fleecevest aan en verkennen de stad. Engelse vergane glorie gecombineerd met lelijke betonnen gebouwen.
We zien oude Engelse landhuizen, het Victoriapark, een golfbaan en een paardenracebaan. Verdere enorm veel verkeer met stinkende uitlaatgassen, kleine drukke winkeltjes, kraampjes en de gebruikelijke chaos van Srilankaanse steden.
‘s Avonds eten we in een typisch Indiaas restaurant met glimmende metalen stoeltjes en formica tafels. We kunnen ons eten vanuit schaaltjes op grote metalen dienbladen scheppen die als bord dienen. En lekker dat het is!
Terug in onze Winter Villa is de temperatuur gezakt naar winterse waarden. Na een kopje koffie duiken we het bed in, waar we onder een wollen deken toch nog lekker warm worden en als een blok in slaap vallen.

Als we wakker worden, zien we dat het zwaar bewolkt is. We gaan vandaag eerst een lekker stuk dalen. De drukke weg slingert door de bergen langs winkeltjes en langs een paar Hindoestaanse tempels. Tuktuks, zware vrachtwagens, motoren en bussen rijden ons toeterend voorbij. Al snel begint het te regenen. We trekken onze regenjacks aan en fietsen verder. We zien Frans en Yvonne regelmatig, die nu op dezelfde dag deze route rijden.
Bij een klein winkeltje kopen we samosa’s voor de lunch. Een paar kuifapen kijken vanaf het dak zeer geïnteresseerd of er mogelijkheden zijn om ons die hapjes afhandig te maken.
Bij een theeplantage gaan we op een aapvrije plek lunchen. Dan stopt er een boer op zijn motor. Hij vertelt dat zijn boerderij beneden aan de voet van de plantage ligt. We zijn welkom om daar te gaan schuilen, want de voorspelling is dat er zo meteen 60 mm regen zal vallen. We slaan het aanbod af (hoe duwen we daarna die fietsen weer omhoog?) en stappen op de fiets. Al snel moeten de regenjacks weer aan. Het begint inderdaad serieus te regenen. De regen gaat over in een hoosbui die zo hevig is, dat de weg vol water komt staan. We schuilen onder een afdak; fietsen wordt link. Gelukkig wordt het weer droog en kunnen we verder met de klim. In ons routeboekje staat: ‘het wordt klimmen en dalen’, maar we dalen nauwelijks en zijn bezig met een serieuze klim van 8 kilometer. Er zitten hele stukken van 7% bij, toch wel pittig. Na een afdaling lezen we: ‘je gaat 2 kilometer licht klimmen’. Als dat allemaal 7 tot 8 % blijkt te zijn, is het maar goed dat we de ‘zeer zware klimroute’ naar Nuwara Eliya per trein hebben afgelegd!
In de toeristenplaats Ella hebben we een leuk bungalowtje geboekt vlak bij het centrum. Er zou een tussenweggetje moeten zijn dat naar het huisje leidt. Dat blijkt tegen te vallen! We volgen een weg omhoog en slaan dan af bij een klein paadje. Dit leidt steeds verder de jungle in langs kleine backpackerslocaties. Het paadje wordt hier en daar flink modderig. Hoezo vlak bij het centrum? Uiteindelijk komen we bij ons huisje aan. Een steile, hoge en begroeide trap leidt naar het huisje. “Hier krijgen we die fiets nooit omhoog. En zo ver van het centrum! We gaan annuleren, zelfs al moeten we het betalen.” De eigenaar is coulant en gelukkig zien we later ook op Booking dat we vandaag gratis kunnen annuleren.
Opgelucht vertrekken we. Nu op zoek naar iets anders! Dat zal niet meevallen op oudjaarsdag. Het is best druk in Ella. We ontdekken toch een kortere route naar het centrum, maar halverwege die weg moeten we de bepakte fietsen een enorm steile helling opduwen. Optimistisch beginnen we daaraan, maar dan dreig ik weg te glijden, zo steil is het. Elly heeft iets betere schoenzolen en kan de fiets wat verder duwen. Ze wil hem een plateau opduwen, zodat we elkaar kunnen helpen, maar ook dat lukt niet. Gevolg: we staan allebei stil op een helling, al knijpend in de handremmen van onze zware fietsen en kunnen niet meer voor- of achteruit. Boven aan de helling verschijnt een ronkend vrachtwagentje. Hij toetert, hij wil erlangs. We trekken een hulpeloos gezicht, angstvallig in de handremmen knijpend. De bijrijder stapt uit en duwt onze fietsen een voor een de heuvel op, terwijl wij al sturend ernaast rennen. Pffff…., ook weer overleefd!
Vlak bij het centrum zien we een mooi, nieuw hotel. En ja, ze hebben nog een kamer vrij! Voor drie nachten geven ze ons een hele redelijke prijs. En zo komt alles toch nog goed!

Oudjaarsavond vieren we samen met Frans en Yvonne in het drukke centrum van Ella. We gaan lekker uitgebreid eten en kletsen elkaar de oren van het hoofd. Om half 11 is het bij ons alle vier op. We vertrekken naar ons hotel, waar Elly en ik op ons terras toch de jaarwisseling nog even afwachten. Er volgen om middernacht een paar knalletjes en een paar vuurpijlen van het hotelpersoneel en dan duiken we lekker ons bed in.

Op 1 en 2 januari bezoeken we de highlights van Ella. Eerst de ‘Nine Arches Bridge’, een spoorwegbrug met negen bogen die enigszins doet denken aan de Pont du Gard wat de bogen betreft. Deze brug is volledig uit rotsen, steen en cement gebouwd in de Britse koloniale tijd, zonder gebruik van staal. In een omgeving met bergen en jungle is het een prachtig plaatje. Er hangt een timetable voor de treintijden, maar dit blijkt geen garantie te zijn dat de trein ook daadwerkelijk op dat tijdstip voorbijkomt. We hebben het ervoor over om anderhalf uur te wachten, want de brug mét trein fotograferen is natuurlijk een múst. De spoorbrug is een geliefd uitstapje voor Srilankaanse families. We zijn al snel omringd door een familie van vijftig (!) personen. Al snel raken we aan de praat. Onze telefoon met een afbeelding van de fietsroute gaat van hand tot hand. Nadat we met de halve familie op de foto zijn gezet en zijn uitgenodigd in hun woonplaats Beruwela aan de kust, vertrekken ze weer. Het wachten wordt beloond: we kunnen de brug mét trein fotograferen! Het is de gewoonte om via de spoorbaan terug te lopen naar Ella, dus dat doen wij ook. De treinen komen maar een paar keer per dag en rijden niet snel, dus het is veilig.

Vandaag beklimmen we Little Adam’s Peak, een mooie beklimming met een prachtig uitzicht op Ella Rock en de omringende bergen. Beneden kronkelt de weg die we morgen mogen afdalen.

Geschreven door De.Trappers