We waren weer volop aan het fietsen. We zaten op drie fietsdagen verwijderd van de grens met Vietnam.
Fietsen door China bleef een avontuur. We dachten dat we na zes weken China wel een beetje begonnen te begrijpen, maar dagelijks bleek het tegendeel.
De tegenstellingen waren levensgroot. Enerzijds was er het moderne China, waar mensen hun hapje of drankje betaalden door met hun telefoon een QR-code te scannen, anderzijds werd op straat het fruit nog met een ouderwetse handweegschaal met gewichtjes afgewogen.
De laatste dagen fietsten we veel op het platteland, waar de mensen in de dorpen en kleine steden vaak nog in lemen huisjes woonden zonder sanitaire voorzieningen. De gezamenlijke wc stond ergens in de straat: een halfrond bakstenen gebouwtje met een groot gat in de grond. Soms was dit soort wc's ook privé, dus aan het eigen huis gebouwd, maar wel buiten en uitkomend op een open riool.
Kleine arbeiderswoninkjes bestonden vaak uit één kamer. We probeerden nogal eens binnen te gluren en zagen dan een bed, een paar krukjes, een tafeltje en soms de brommer binnen staan. Dat was het. En drie straten verder liep je dan ineens tussen de enorme protserige villa's met alle mogelijke luxe.
Vanuit Kunming fietsten we door een compleet nieuwe stad, met gloednieuwe wegen, een monorail in aanleg, honderden flats van ongeveer 30 etages hoog en bijna niemand op straat. Het is de vraag hoe de mensen uit de oude wijken daar kunnen aarden. In de oude wijken speelt het leven zich af op straat. Oude mensen zitten in de winkeltjes, lopen op straat, passen op kleinkinderen (en niemand loopt met een rollator, hoe moeilijk ze ook lopen). China is in een bijzonder rap tempo aan het moderniseren en het is te hopen dat de sociale structuren een beetje mee kunnen buigen naar de nieuwe situatie.
We bleven ons dus verbazen, maar we genoten volop van China en van de mooie fietsroutes.
De eerste dagen fietsten we schitterende routes langs grote meren, ten zuiden van Kunming. Na de eerste fietsdag kwamen we bij het Dianchimeer aan. Ongeveer 15 kilometer voor het hotel aan het meer, bleek de achterband van Elly lek te zijn. Geen geluk met de banden deze reis! Met telkens oppompen kwamen we op de plaats van bestemming. Inmiddels beginnen we wel wat handigheid te krijgen in het plakken van banden, maar een achterband is toch een iets ander verhaal dan een voorband. Vrij snel hadden we de oorzaak gevonden: de buitenland was doorboord door een stuk spijker. Die hebben we eruit gepeuterd, het gaatje was ook vrij snel gevonden en geplakt. Klaar! Dus: douchen en op zoek naar een restaurant. Toen we beneden kwamen, bleek de band wéér plat. De moed zonk ons bijna in de schoenen, maar we hebben dapper alles weer ontmanteld en dit keer met een bak water goed de hele binnenband nogmaals gecheckt. Er bleek een tweede gaatje vlak bij het eerste gaatje te zitten. Weer geplakt, en nu bleek alles in orde.
De route is verder over prachtige wegen verlopen, met aardig wat klimwerk. We kwamen door mooie oude stadjes met houten huizen en rode lampions. Heel sfeervol.
We fietsten over iets kleinere wegen. In de dorpen en steden was het vaak smal. Zo gebeurde het regelmatig dat zware vrachtwagens elkaar niet konden passeren omdat niemand bedacht dat een geparkeerd karretje opzij gezet kon worden. Op deze manier ontstonden er vaak kilometerslange files, waar wij met de fiets dan ook niet altijd langs konden.
Maar er worden overal nieuwe wegen aangelegd; bergen worden doorsneden of half afgegraven. De rotsblokken worden in een rotskraker gestort en verpulverd voor de wegenbouw. We zagen overal metershoge pijlers in bergen en rivieren, waar wegen overheen gelegd werden. Langs de snelwegen werden de bergen verstevigd door middel van betonnen roosters, maar langs de kleinere wegen zagen we deze roosters niet. Het gevolg was, dat je in de bergen aan de lopende band met aardverschuivingen te maken kreeg. Overal zagen we sporen van schuivende modderstromen en rotsblokken. Gelukkig waren de wegen meestal inmiddels vrijgemaakt, zodat wij door konden fietsen. Maar niet vandaag. We moesten een pas fietsen: 30 km klimmen van 1320 m naar 1950 m. Vervolgens konden we dan heerlijk 40 km dalen naar 230 m, tot de Rode Rivier. Vanuit een bergklimaat naar de tropen. Het fietsen ging heerlijk: onze conditie was sterk verbeterd. Bij het dalen genoten we van de prachtige uitzichten en de stille wegen. Héél stil, het werd angstaanjagend stil. Tot we een rij geparkeerde vrachtwagens en bussen zagen staan. Daar konden wij langs fietsen, totdat we zagen dat de hele weg geblokkeerd was met zand en stenen. Er was een steen- en modderlawine geweest die de weg zo beschadigd had, dat hij ter plekke eerst gerepareerd moest worden voordat alle verkeer kon doorrijden. Voor fietsers en brommers was er gelukkig een mogelijkheid om al klunend aan de andere kant te komen, hetgeen voor een groepje Chinezen erg vermakelijk was om naar te kijken: twee vreemde westerlingen die hun loodzware fietsen met bepakking met erg veel moeite over de obstakels moesten duwen. Maar het lukte en we kregen zowaar een paar opgestoken duimen als compliment.
Nu zijn we aangekomen in Nansha. Morgen gaan we met een minivan naar de grootste en oudste rijstterrassen van China (Unesco Werelderfgoed). Overmorgen verder op weg naar Vietnam.

Geschreven door De.Trappers