Dag 215
Gefietst: 7777 km.

Na twee nachten Ayutthaya vertrokken we om half 7 in verband met de hitte. We waren de straat nog niet uit en ik merkte dat mijn achterband bijna plat was. Balen! We liepen terug naar ons guesthouse, zetten de fiets op de kop en haalden de band los volgens een keurig stappenplan (na wat gereedschap geleend te hebben bij een buurman die in alle vroegte al aan het vegen was).
Toen we alles uiteindelijk gedemonteerd hadden, was het gaatje snel gevonden, maar er zat geen stukje metaal of iets anders scherps in de buitenband. Uiteindelijk hebben we er een nieuwe binnenband omheen gelegd. Dat was een gepriegel. Toen de buitenband er ook weer omheen zat, bleek dat we de reflecterende streep niet goed gelijk kregen. Na wat morrelen en kneden vonden we het uiteindelijk goed genoeg. In de tussentijd (we zijn al gauw twee uur bezig geweest terwijl het zweet in stralen van ons lijf liep) stond de eigenaar van het guesthouse samen met de buurman ons met de handen op de rug op de vingers te kijken. De Thaise mannen zijn aardig, maar niet altijd even behulpzaam (of waren deze mannen misschien ook niet zo heel erg handig?).
We hebben de fietsen weer opgepakt en vertrokken om 9 uur aan onze lange route van 92 km door een nogal saai akkerland richting Kanchanaburi. De temperatuur was inmiddels opgelopen tot ver boven de 30 graden (het zou 38 graden worden).
Eerst dacht ik dat de weg hobbelig was, maar al snel merkte ik dat mijn achterband het hobbelen veroorzaakte. Ondanks al onze inspanningen zat hij niet goed om de velg heen. Na wat omzwervingen kwamen we bij een lokale fietsenmaker terecht. Deze man bleek wél erg handig en op de stoep voor zijn piepkleine huisje wist hij de band al snel goed om de velg te krijgen. Inmiddels was het half 11. We besloten om een nacht te verlengen in het guesthouse. Daar aangekomen bleek mijn achterband wéér plat!
Na de bagage in het guesthouse gedumpt te hebben, tilden we de fiets in een tuktuk om weer naar de fietsenmaker te gaan aan de andere kant van de stad. En wat bleek? Twee scheuren in de nieuwe binnenband! Wij hadden hem beschadigd doordat we hem zonder op te pompen om de velg gelegd hadden. De fietsenmaker en wij communiceerden met gebaren en dat lukte wonderwel. Hij plakte ook onze eerste lekke binnenband. En dat alles voor het bedrag van 50 Baht (€ 1,25). Toen we hem het dubbele betaalden, was de hele familie één grote glimlach, kregen we allebei een flesje water en bood hij aan om Elly weg te brengen omdat zij nu geen fiets bij zich had!

Na dit intermezzo zagen we toch wel op tegen twee fietsdagen van 92 km bij temperaturen van 38 graden in een akkerbouwdecor en dus in de volle zon. We trakteerden onszelf daarom op een minivan voor deze twee etappes. De fietsen en wij zijn in een airco busje heerlijk fris in Kanchanaburi aangekomen. Kanchanaburi is bekend van de brug over de rivier Kwai en de Birmaspoorlijn. Wat we niet wisten, was dat de stad zoveel 'andersoortige' toeristen trekt. Er waren veel foute bars met meisjes en de daarbij horende types uit het westen. Enkele beschrijvingen: man (70+) met dunne grijze paardenstaart, flodderige olifantenbroek met elastiek en een t-shirt met opdruk van een Thais biermerk, ín de broek gestopt. Of: kale man met diverse tattoos, een te kort en te strak broek(je), een hemdje om de dikke buik gespannen en sandalen met tennissokken. En de laatste observatie (we kunnen nog even doorgaan): te magere man met een te wijd goor flodderhemdje waarvan de okselgaten tot op de heupen hangen. De bovenstaande beschrijvingen berusten op toeval en hebben niet als doel bestaande personen herkenbaar in beeld te brengen.

s Avonds was het heerlijk toeven op het terras van ons bungalowtje in Kanchanaburi. Gezellig FaceTimen met vriendinnen, de krant lezen op de iPad en lekker een boek lezen. We waren de enige gasten in het kleine resort. We konden het een beetje later maken omdat we een rustdag hadden ingepland. Tot het ineens 12 uur was en we toch wel moe werden. Spullen oppakken en lekker naar bed dus. Deur open maken ? ? ? De deur van onze kamer was in het slot gevallen! We hadden onszelf buitengesloten. De sleutel zal binnen in de electra-aansluiting. Snel naar de receptie, maar daar was niemand meer. Alles was donker. Overal rondgelopen: niemand! Enigszins ongerust gingen we achter de balie op zoek naar reservesleutels, maar die lagen daar natuurlijk nergens open en bloot. Een telefoonnummer voor noodgevallen? Ook nergens. Tussendoor steeds even naar ons terras en aan het raam morrelen, maar dit keer hadden we helaas een goed sluitend raam. Dan maar bij de receptie paperclips pakken om te kijken of we het slot op die manier open konden krijgen, maar het bleek dat wij niet voor inbreker in de wieg gelegd zijn. Uiteindelijk zijn we naar een bar gelopen in de straat om te vragen of deze mensen wisten waar de eigenaar woont. Ze liepen behulpzaam mee, maar geen idee. Ze konden ons niet helpen. Tja, wat dan? Op het hotelkaartje stonden twee telefoonnummers. Die hebben we gebeld, maar we kregen een antwoordapparaat. Elly mailde naar een mailadres op het kaartje. Vervolgens gingen we op ons terras zitten. We maakten ons op voor een nacht opblijven, zittend op harde bamboe stoelen. Ondertussen was onze muggenlotion uitgewerkt. Het flesje lag natuurlijk binnen. We werden belaagd door die rotbeesten. Weer zoeken bij de receptie en gelukkig lag daar muggenlotion. Inmiddels was het half 2 's nachts en daar zaten we dan... tot: Elly ineens antwoord kreeg op de mail. De Thaise eigenaresse was toevallig in Engeland en had de mail met HELP als titel gelezen! Zij antwoordde ons dat we de parkeerplaats moesten oplopen en aan moesten kloppen bij het huis met de blauwe luiken. Daar sliep de eigenaar en die zou onze deur kunnen openen. Opgelucht hebben we dat gedaan en uiteindelijk is het allemaal goedgekomen. Om 2 uur kropen we in bed. We hebben geslapen tot half 10!

Na dit nachtelijke avontuur en na een bezoek aan de toch wel indrukwekkende Bridge over the River Kwai, twee musea en het oorlogskerkhof, waren we er weer aan toe om verder te gaan fietsen. Dit keer hopelijk zonder slangen en zonder agressieve honden. Dat lukte aardig, maar we hadden niet op kwaadaardige koeien gerekend.
We fietsten op een landweggetje en waren op zoek naar een afslag naar links. Die dachten we gevonden te hebben, maar vanuit twee kanten riepen en gebaarden Thai dat we de weg nog een stukje moesten volgen. Blijkbaar zijn de routes van Awol bij de Thai al volledig bekend. Mensen op een brommertje die vóór ons reden wezen waar we wél links af moesten. Toevallig liepen daar net een boerin, een stuk of tien koeien op een rij en daarachter reed een boer op een brommertje. De koeien liepen keurig achter elkaar en de boer gebaarde dat we konden passeren. Dat deden we, Elly voorop. Blijkbaar vonden de koeien ons niet zo aardig, want de achterste beesten begonnen te rennen en ik zag voor mijn neus gebeuren dat de laatste koe (waarschijnlijk was het een stier) op de fiets van Elly af liep, uithaalde met zijn kop en een flinke kopstoot gaf tegen de rode fietstas van Elly. Zij zag dit niet gebeuren, maar kreeg wel een optater. Gelukkig kon ze zich nog net staande houden en afstappen, zodat ze niet de greppel in vloog. De stier rende verder en liet ons met rust. De boer moest er hartelijk om lachen. Na van de schrik bekomen te zijn, bleven wij het hele weggetje veilig achter de boer rijden en zullen we in het vervolg geen koeien of stieren meer inhalen.

Omdat het Boeddha-dag was op de dag van de volle maan in maart, had de regering een respectvolle actie aangekondigd: er mocht op die dag nergens alcohol verkocht worden, ook niet in restaurants en in winkels. Aan de toeristen het verzoek om dit te respecteren en om ook geen alcohol te drinken in het openbaar. Voor ons niet zo'n probleem, al is een koel biertje 's avonds wel erg lekker in deze tropische hitte. We togen naar een klein restaurantje, waar we weer eens een Thaistalige menukaart troffen. Gelukkig was er een Engelssprekende klant, die ons hielp het eten te bestellen. We bestelden ook een biertje (we probeerden het gewoon), maar het antwoord was "Nee, dat mag niet geschonken worden vandaag". Prima, een fles water was oké voor ons. Tot we de eigenaar van het restaurant wel bier zagen brengen naar het buurtafeltje. We vroegen hem of we ook een flesje konden krijgen. "No, no! Friends!" zei hij, wijzend op de mensen die de voorkeursbehandeling kregen. Toen we goed om ons heen keken, zagen we bij een ander tafeltje een lege whiskeyfles op de grond liggen en bij weer een ander tafeltje stond ook een bierfles op de grond. De eigenaar kwam even later onze achterburen een tweede fles bier brengen, met het verzoek deze niet op tafel te plaatsen. Een andere tafel kreeg ook bier geserveerd (de fles moest op de stoel staan). Uiteindelijk bleek dat van de vijf bezette tafels er maar één was waar geen alcohol op tafel stond en dat was bij ons, de falangs en de enige niet-boeddhisten in dit restaurant. We hebben het maar zo gelaten.

De volgende etappe eindigde met het bezoek aan een paar floating markets. De eerste was de bekendste: Damnoen Saduak. Deze drukke toeristenmarkt wordt veelal bezocht door toeristen vanuit Bangkok. Erg toeristisch, maar toch leuk. Het was heerlijk om daar een lange pauze te houden en het hele gedoe op en om het water te bekijken. Op veel bootjes werden complete maaltijden bereid. Ook de achterafstraatjes waren heel sfeervol. Hier zag je prachtige authentieke huizen op het water en er waren nauwelijks toeristen.
Onze accommodatie was in Amphawa, waar zich ook een drijvende markt bevond. Hier waren vooral Aziatische toeristen en de markt was gericht op eten, vooral op seafood. De reuzengarnalen waren overheerlijk.
Vanuit Amphawa zijn we naar een markt gefietst waar we al veel over gehoord hadden: de Maeklong Railway Market. Deze markt staat deels bovenop een in gebruik zijnde spoorlijn. Acht keer per dag rijdt er een trein midden over de markt. We waren er in de ochtend, wat heel fijn was, want 's middags komen busladingen toeristen naar deze markt. We hadden eerst ruimschoots de tijd om over de markt te lopen. Wonderlijk: de goederen lagen deels op de rails, de klanten moesten over de bielzen tussen de rails lopen en de luifels hingen boven de spoorlijn. Je liep voortdurend gebukt als grotere westerling om niet tegen de stangen van de luifels aan te lopen. Enkele minuten voordat de trein arriveerde, klonk er een omroepbericht. De verkopers schoven hun spullen opzij, haalden de luifels omhoog en de klanten stapten van de rails af. Wij hadden een prima plek voor foto's en een filmpje. Echt bizar om mee te maken hoe die enorme trein langzaam door de markt heen reed. Veel spullen bleven liggen, maar dat kon, want de trein reed er nét niet overheen. De trein was nauwelijks voorbij of de luifels gingen weer naar beneden, de spullen werden over de rails geschoven en er werd weer volop verkocht. Razendsnel. We konden het filmpje niet op ons blog plaatsen, maar even googelen op Maeklong Railway Market en op YouTube zijn diverse filmpjes te vinden.

We arriveerden Petchaburi aan het einde van onze verbindingsroute. Hier vandaan zouden we naar zee fietsen en een stuk via de oostkust zuidwaarts zakken. Eerst langs de bekende plaatsen Cha-Am en Hua Hin.
We hadden lichtgewicht hangmatten gekocht en verheugden ons op middagen in de schaduw, lui liggend in de hangmat met een koel drankje en een lekker boek.

Geschreven door De.Trappers