Dag: 6
Gefietst: 165 km
Hoogtemeters: 2915 meter

We hebben er lang naar uitgekeken, maar nu mogen we. Nog even een vertrekfoto voor het hotel en daar gaan we. Regenjasjes aan, want het miezert wat.
Het is de eerste kilometers niet echt mooi fietsen. Industrie en slechte, onverharde weg. Maar dat verandert snel; het landschap verandert langzaam maar zeker in een heuvelachtig en groen gebied.
Na 30 km stuurt de guardia civil ons terug naar de N630. De geplande route is onbereikbaar door een groot ongeval op een kruispunt.
We draaien braaf en fietsen de hele route vandaag op de hele rustige N630.
De weg ligt midden in een prachtig natuurgebied. We genieten.
We gaan op en neer en beklimmen de ene fikse heuvel na de andere. Uit angst dat we met een lege batterij te maken krijgen, drinken we een ijskoud alcoholvrij biertje bij een barretje waar de accu’s op de oplader gaan. Zo, we kunnen verder. Grote stukken op de Smart-stand. Onze gesprekken op de fiets zijn ook wat anders dan tijdens vorige tochten:
“Ik sta op eco, en jij?” “Oh nee, ik rij op smart. Veel te pittig hier.” “Okay, dan ga ik ook op smart”.

We overnachten in een herberg met 10 bedden. Italianen, een Amerikaan (we vermijden het woord Trump maar even) en twee Nederlanders. Altijd even wennen. Omkleden, douchen, toiletgebruik. Privacy is er niet echt, maar alles is de gewoonste zaak van de wereld. Het snurken is beperkt en andere nachtelijke geluiden blijven ons bespaard. Prima overnachting dus.
Het regent de hele nacht keihard, en ook ‘s morgens plenst het nog. Een kat ligt in een muurnis te schuilen.
Om 9.30 uur is het droog en vertrekken we. Wat een prachtige route! Opnieuw door natuurgebied. En opnieuw op en neer. Als het weer begint te regen, schuilen we achter een kopje koffie in een barretje. Ook de lokale senioren van het dameskransje zijn hier neergestreken en roddelen er luidruchtig op los. De rollators staan tegen de muur geparkeerd.

De Extremadura is bekend om de Iberische ham. Overal zie je winkels waar deze specialiteit verkocht wordt. In Monesterio is zelfs een heus hammuseum.
Onderweg komen we langs een boerderij waar tientallen zwarte varkentjes, de pata negra, rondlopen. Als ze ons zien komen ze knorrend en schreeuwend op ons af rennen en maken ze ruzie over wie vooraan mag staan, zo dicht mogelijk bij ons in de buurt.
Ze zijn dol op eikeltjes en overal in het landschap zien we dan ook kleine, lage steeneiken staan. Maar wij hebben niets voor ze en ze druipen teleurgesteld af.

In Monesterio valt weinig te beleven. We pikken een cach op, fotograferen de kerk waar de plaatselijke jeugd volop aan het voetballen is en eten om 21 uur een driegangenmenu incl. wijn, koffie en een toetje voor €15 per persoon. Waar vind je het nog.
We zijn het niet gewend om zo laat te eten, dus met een volle maag het bed in waar we de slaap natuurlijk niet kunnen vatten.
Marijke heeft nog gebruik kunnen maken van technische ervaringen, opgedaan in Indonesië. We hadden daar regelmatig te kampen met een kapotte vlotter van het toilet. Zo ook in ons hotelletje in Monesterio. Deksel eraf, de vlotter wat heen en weer wiebelen, deksel er weer op en jawel hoor: weer een perfect doorspoelend toilet.

De route naar Zafra is ook weer prachtig. Nu niet over een N-weg, maar over mooie, stille boerenweggetjes. We zien veel schapen. De Extramadura is een echt landbouwgebied en is erg vruchtbaar. Op deze vruchtbare grond groeien allerlei gewassen: van tabak tot olijven, kurk en katoen. De provincie Badajoz produceert hier naast schapen ook enorme hoeveelheden wijn. In het landschap zie je echt overal wijnstokken. De rivier de Guadiana die door het gebied loopt, heeft de wijnstreek zijn water en naam gegeven: de Ribera de Guadiana.

We klimmen zo’n 650 hoogtemeters naar Zafra. Het landschap wordt ontsierd door enorme velden met zonnepanelen, omringd door olijfbomen.
Zafra is de geboorteplaats van Fray Ruy Lopez, auteur van een van de eerste Europese verhandelingen over schaken, en van de humanist Pedro de Valencia. Ik moet eerlijk zeggen dat ik van beiden nog nooit heb gehoord.
Verder zijn er smalle straatjes met witte huizen die dateren uit de 18e eeuw. We slenteren wat rond en geloven het verder wel. We ploffen neer op het terras van een café en bestellen een rosé. Helaas, geen rosé. Een witte wijn dan misschien? Ook niet, alleen rood. We zijn verbaasd. Een café zonder witte wijn in deze wijnstreek waar het wemelt van de familiebedrijven die knettergoede wijn produceren? De serveerster ziet onze verontwaardiging en haalt in het aan de overkant gelegen, chique restaurant, twee prachtige glazen witte wijn. We proeven het eraan af dat dit hele goede wijn is en houden ons hart vast als we om de cuenta vragen! € 2,50 per glas.
Ook in het restaurant bij ons onderkomen kunnen we pas na 21 uur terecht voor het avondeten. Maar we hebben ons lesje geleerd en halen bij de tegenover ons hostel gelegen supermarkt, een heerlijke salade met een stokbroodje, welke we zittend op ons bed, opeten. Nu kunnen we vast lekker slapen en morgen weer op tijd op pad voor de volgende etappe.

Geschreven door De.Trappers