Dag 34. Gefietst: 1221 km.

Twaalf jaar geleden begon onze fietsverslaving met het fietsen van zes dagen op gehuurde fietsen in de Mekongdelta. Nu zien we na een week Vietnam hoe dit land zich enorm ontwikkeld heeft. De steden waar we eerder waren, kennen we niet meer terug. Can Tho is de grootste stad en heeft inmiddels zo’n 1,5 miljoen inwoners. Het lijkt alsof iedereen een brommer heeft. We hebben baat bij eerdere fietservaringen in dit soort steden en durven voor te sorteren op overvolle wegen, alsof we op de ringweg van Amsterdam meerdere keren van rechts naar links moeten. We gaan met de flow van de brommers mee. Op onze grote fietsen steken wij boven de andere verkeersdeelnemers uit en dat is maar goed ook. Je moet continu alert zijn: brommers nemen altijd voorrang, gaan op momenten rijden als jij er net langs fietst en snijden je om af te slaan of om te stoppen. Ze rijden uit uitritten of van stoepen af zonder te kijken, dus wij moeten regelmatig volop in de remmen.
We zijn altijd weer blij als we op de rustige weggetjes in de buitengebieden fietsen.

In Can Tho slaan we oudejaarsavond over. In de stad wordt het niet gevierd en wij moeten op nieuwjaarsdag om 5.15 uur klaar staan voor onze excursie naar de drijvende markt. Deze markt hebben we twaalf jaar geleden ook bezocht. We zijn enigszins teleurgesteld: het aantal boten en de bedrijvigheid zijn geminimaliseerd. Onze gids legt uit, dat groente en fruit tegenwoordig over de weg getransporteerd worden. Het leven op de boten is zwaar en verdient weinig. We schatten in dat deze markt over een paar jaar verdwenen is.
We ontbijten met een grote kom gloeiend hete noedelsoep op schoot in ons schommelende bootje. Stokjes en een Chinees lepeltje erbij en slurpen maar! We zijn trots dat we het zonder vlekken en brandblaren naar binnen krijgen.
We hebben via een podcast van Nieuwsweekend gehoord dat de Mekongdelta zwaar in de gevarenzone ligt. De bodem zakt sterk en het gebied is aan het verzilten door de stijgende zeespiegel. Door de Chinese stuwdammen in de Mekong in Laos, komt er minder slib en zand in de Mekong. Daarnaast graven de Vietnamezen de rivieren verder uit. We zien volle schepen met zand de rivier afvaren. Singapore koopt dit zand op om land te winnen uit zee, zodat ze de stad kunnen vergroten. Hierdoor worden de geulen te diep, waardoor het water verder verzilt.
Door de verzilting én door de bevolkingsgroei moeten de Vietnamezen steeds meer grondwater uit de bodem halen. Het land zakt. Het gevaar voor het onder water lopen van het gebied is levensgroot aanwezig in de zeer nabije toekomst.

De rustige weggetjes van weleer zijn er steeds minder. Het gebied is véél drukker geworden. De ontwikkelingen gaan door.
Er wordt volop gebouwd. Steeds meer mensen wonen in stenen huizen, al woont een aanzienlijk deel toch ook nog in paalwoningen van hout en golfplaat boven de rivier.
De middenklasse bewoont vaak de befaamde ‘garagehuizen’, waar de brommers de woonkamer in gereden kunnen worden. Je hebt het helemaal gemaakt, als je ook nog een mooi hekwerk om je huis kunt bouwen, met twee pilaren langs de inrit. Ter afwerking staan daar vaak spuuglelijke porseleinen honden op. Soms ook leeuwen, maar de honden zijn volop in de meerderheid.
Langs de kant van de weg vallen de communistisch getinte billboards op. Je ziet hier geestdriftige jonge mensen van verschillende beroepsgroepen trots vooruit kijken: zij gaan het land opbouwen! Op de achtergrond zie je nieuwe steden, landbouw en fabrieken.
Toch blijft de traditie aanwezig: de markten zijn als vanouds en we zien een man die een dikke, levende kikker gekocht heeft. Met een raffia lintje om zijn onderlijf hangt het beest te spartelen aan het stuur van de fiets. Vanavond ligt hij op de barbecue.

Hoe dichter we bij Ho Hi Minh City komen, hoe ontwikkelder het gebied wordt. Steeds meer stenen huizen en volop bouwactiviteiten. Regelmatig zien we ‘barokke’ villa’s met grote zuilen tussen de kleine huizen verrijzen. Eigenaren van plantages of van grote bedrijven?

Fietsen door de Mekongdelta blijft hartstikke leuk. De mensen zijn hartverwarmend aardig en we voelen ons méér dan welkom. Als we ergens koffie drinken, krijgen we van de eigenaresse een versgebakken koek erbij. We steken met pontjes rivieren over, fietsen over steile bruggen, zien op de markt een klein jongetje dat eenden verkoopt (geplukt óf nog levend), mensen hebben een plastic zak met een levende kip aan de brommer hangen, er wordt gezwaaid naar ons, kortom: er valt zoveel te zien, dat we ‘s middags moe zijn van alle indrukken.

De laatste fietsdag door de Mekong is een spannende omdat we Ho Chi Minh City in moeten fietsen, een stad met 9 miljoen inwoners.
We fietsen eerst door een gebied met pitiyaplantages (cactusvruchten). We nemen een kijkje bij één van de loodsen waar de boeren hun vruchten verkopen. Elke vrucht wordt gecontroleerd, het geheel wordt gewogen en genoteerd. En natuurlijk krijgen wij twee vruchten mee, die we even later schillen en opeten. Superlekker! Onze hele handen zijn rood van het fruit.
Na deze plantages fietsen we langs rijstvelden en daarna gaan we de drukte in. Eerst even lunchen bij een soeptentje. Dit is een restaurantje waar je rijstsoep krijgt en een bord met sla en eend. In een kleine vitrine liggen de gekookte eenden opgestapeld. De kokkin hakt de kop van het beest en hakt vakkundig plakken van de eend af. Dipsausje erbij en eten maar. Het smaakt best lekker, al beneemt de hele entourage, zoals een stinkende afvalberg naast ons tafeltje, ons toch een beetje de eetlust. Twee euro armer en met een volle buik gaan we op weg naar het vroegere Saigon. We doen mondkapjes voor vanwege de uitlaatgassen en het stof. Over rammelende metalen bruggen, hobbelige wegen en door chaotisch verkeer fietsen we verder. Voor de veiligheid hebben we een rood knipperend lampje aan onze helm bevestigd. Dan zien we de hoogbouw opdoemen.
We herinneren ons deze stad als de stad met miljoenen brommers. Wat dat betreft is ook hier toch iets veranderd. Er zijn nu veel meer auto’s en het lijkt alsof het aantal brommers gehalveerd is. Toeterend neemt iedereen voorrang en wanneer we groen licht hebben, krijgt afslaand tegemoetkomend verkeer ook groen. Iedereen trekt tegelijk op en rijdt door. Al zigzaggend en ritsend gaat het steeds nét goed. Als een geolied team vinden wij onze weg tussen brommers en auto’s en komen we zonder verkeerd te rijden midden in het centrum bij ons hotel aan. Pfff! Wat een prestatie!

Als we de stad de volgende dag verkennen, zijn we blij verrast dat het aantal oversteekplaatsen met voetgangerslicht enorm is toegenomen. En het mooiste is, dat auto’s stoppen als wij groen hebben. Een groot deel van de brommers ook. De brommers die doorrijden, kunnen we goed ontwijken. Het is niet meer zo, dat je zonder voetgangerslicht over moeten steken tussen tien rijen dik rijdende brommers door.
Het koloniale centrum hebben we redelijk snel bekeken. Ook hier staat de Notre Dame in de steigers, gelukkig is deze nog ongehavend.
De prijzen voor eten en drinken zijn hier drie tot vier keer zo hoog als op het platteland.
Nee, we gaan hier niet nog een dag verlengen. Morgen moeten we ons de stad weer uit zien te werken op weg richting de oostkust.

Geschreven door De.Trappers