Soms vragen wij ons af wat deze reis met ons gaat doen. We zijn in elk geval ver weg van alle stress die het werken en leven in Nederland met zich meebrengt. Onze dagelijkse beslommeringen liggen op een ander level: hoe ziet de fietsroute er uit? Valt er veel te klimmen vandaag? Waar halen we vanochtend broodjes? Waar vinden we een geschikte plasplek onderweg? Dat laatste bleek niet zo eenvoudig, een stukje privacy zoeken is hier een hele klus.
Het fietsen ging prima. Op onze fietsdagen trapten we gemiddeld 60 of 70 km weg met de nodige klimmetjes. Onderweg viel er altijd veel te zien. Ook al was de rijst geoogst, toch was het landschap prachtig. Je zag overal waterbuffels rondlopen, mensen met rijsthoeden werkten op het land. We werden ingehaald door brommers met varkens achterop of met een hele voorraad plumeaus, kapstokken (!) en andere noodzakelijke hebbedingen voor elk huishouden. We hadden geen idee dat er zoveel op één brommer paste!
Verder bleven wij zelf onderweg de grootste bezienswaardigheid. Bijna iedereen riep "Hello!" en kinderen spotten ons meestal al vanaf een grote afstand en bleven roepen. Soms wel eens vermoeiend om telkens terug te groeten en te zwaaien, terwijl al die brommers en auto's ook zo irritant hard bleven toeteren.
Wanneer we ergens aan de kant van de weg onze broodjes opaten, stonden er binnen een mum van tijd allerlei schoolkinderen om ons heen. De brutaalsten durfden dan een selfie te maken met ons erbij.
Ook volwassenen maakten foto's van ons: een brommer haalde ons in, stopte even verderop, stapte af en zette ons op de foto. Bij een bezoek aan een tempel moesten we op de foto met Vietnamese bezoekers. Als ik een paar slippers kocht in een winkeltje, was de eigenaresse meer geïnteresseerd in het maken van allerlei foto's dan in de verkoop van de slippers. Ze drukte mij allerlei kinderschoentjes in de handen en gaf Elly instructies om foto's te maken.
Dat waren zo de belevenissen van alledag. 's Morgens vertrokken we op tijd (tussen 8 en half 9 zaten we op de fiets). Op die manier hadden we tijd om onderweg regelmatig even af te stappen en rond te kijken. Meestal kwamen we redelijk op tijd in ons hotel aan. Dan volgde er ook een vast ritueel: inspectie van de kamer en de bedden: moesten we onze lakenzak gebruiken? Ook even snuffelen aan de kussens: bij enige twijfel aan de frisheid sliepen we op onze opblaas-kampeerkussentjes met eigen kussenhoes. Daarna gingen we douchen en moest de was gedaan: dit deed Elly meestal in de wastafel. We zeulden een klein pakje Omo mee in onze fietstassen. Mijn taak was dan: het ergens spannen van een waslijn en de was ophangen. Daarna moesten we op jacht voor de boodschappen: koekjes, water etc. Als alle moet-taken gedaan waren, scoorden we heet water in ons hotel en gingen we koffie drinken. De WIFI-code was belangrijk voor de digitale Nederlandse krant.
Als we het allemaal zo overdenken, zijn we nog precies hetzelfde als vóór de reis. Flexibel in het omgaan met allerlei situaties, maar toch de structuur erin houden!

Waar ik in deze maanden achter kwam, is dat ik bijzonder veel moeite had met de directe relatie tussen de bestelde gerechten van de menukaart en de zintuiglijke waarneming van het hele proces dat voorafging aan het moment waarop het gerecht geserveerd werd.
Als voorbeeld: we bestelden toch maar weer eens een kipgerecht. We zaten gezellig met een drankje aan tafel. Toen kwam er iemand binnenlopen die een kakelende kip bij de nek had en daarmee door het restaurant naar de keuken liep. We hoorden nog even hard kakelen en vervolgens een hele tijd niets. Daarna het geluid van een mes op een hakblok. Ik hoopte tegen beter weten in dat dit niet ons kipgerecht betrof. We hadden de bijgerechten al lang op toen het hoofdgerecht op tafel kwam. Gefrituurde stukken kip, opnieuw mét kop, die door Elly vakkundig snel onder een servetje werd weggewerkt (ten gunste van mij). Elly maakte nog de opmerking: "Verser kan niet en je moet niet vergeten dat dit beest een prima leventje heeft gehad". Ik begon dapper aan het gerecht, mij ondertussen afvragend waarom ik nog steeds niet overgestapt was op vegetarisch eten. Maar ja, in Nederland lijken die stukjes kipfilet toch echt niet meer op kip.

Eergisteren kwam het zo uit dat we in een guesthouse langs de Ho Chi Minh Road gingen overnachten. We hadden in ons routeboekje gelezen dat het eenvoudig, maar schoon was. We werden hartelijk ontvangen door de eigenaresse en haar zoon van 10 jaar. De kamer was een beetje kaal, maar zag er schoon uit. De douche had geen douchekop (douchen was min of meer afspoelen met een tuinslang op deze manier), maar er was gelukkig warm water. Wij konden na ons wasje op de ruime galerij zitten met onze E-reader in plaats van de iPad bij gebrek aan goede WIFI. Toen wij allerlei stelletjes de andere kamers in zagen gaan en een uur later weer uit zagen komen (en op de brommer weg zagen rijden), werd ons duidelijk dat de kamers ook per uur verhuurd werden. Dan ga je toch met hele andere ogen naar je eigen kamer kijken! Jullie begrijpen dat wij ook hier in onze eigen lakenzak geslapen hebben.
Het dichtstbijzijnde restaurant was 500 m lopen over een stikdonkere weg. Toen wij daar een bord zagen met "Tith Cho" (hondenvlees), hebben we uit voorzorg maar iets vegetarisch besteld.
Eenmaal terug in de guesthouse ging Elly heet water halen voor de koffie. Moeder en zoon helemaal blij: met Google Translate volgde er een gesprekje. Ze waren zo enthousiast, dat ze mee kwamen naar boven. Moeder wist met de telefoon duidelijk te maken dat de zoon graag met ons wilde praten. Google Translate werkt dan soms een beetje verwarrend, omdat de jongen op een gegeven moment iets insprak dat vertaald werd als: "My Mother wants to play with you". Toen vonden wij het tijd om duidelijk te maken dat we liever een boek wilden lezen. Na enig aandringen gingen ze gelukkig weer naar beneden. We waren blij dat we na deze ervaring weer in de bewoonde wereld konden overnachten.

We fietsten door een stuk Vietnam dat nog erg 'derde wereld' was. Er stonden veel eenvoudige huisjes, de straten in de dorpen waren rommelig en er was veel straatverkoop. 27% Van de Vietnamezen leeft onder de armoedegrens. Daarnaast ontstaat er een behoorlijke middenklasse. Op het platteland was dat te zien aan nogal protserige huizen van drie etages hoog met glimmende balkons. De middenklasse gaat op stap: ze bezoeken de toeristische highlights van de omgeving. We hebben zelf ook een paar mooie dingen gezien. We zijn met een roeiboot (mét roeister) in een uur tijd naar de Parfumpagode gevaren. Daar hebben we 4 kilometer (op onze rustdag!) trappen beklommen om vervolgens af te dalen naar de pagodegrot. Erg indrukwekkend!
Verder zijn we vanuit de plaats Ninh Binh op onze fiets door een prachtig landschap van karstbergen naar grotten en tempels gegaan (ook weer trappen klimmen).

Gisteren zijn we het avontuur aangegaan om naar de kapper te gaan. Met gebaren en foto duidelijk gemaakt hoe we ons haar geknipt wilden hebben. Gelukkig troffen we een zeer vaardige kapper, alleen het proces dat aan het knippen vooraf ging was nogal verrassend. We moesten languit bij een wastafel gaan liggen. Twee wasdames met zeer lange nagels begonnen hardhandig onze haren te wassen / krabben. Het gebeurde zéér grondig, wat ons betreft té. Na twee wasbeurten volgde de massage van hoofdhuid en nek. Elly was bezorgd of de fietshelm de volgende dag nog zou passen. Uiteindelijk zijn we allebei prima geknipt (én geföhnd) voor € 3,75 pp en hebben we er geen pijnlijke plekken aan overgehouden.

Ons verblijf in Vietnam zit er bijna op. Over twee dagen fietsen we Laos binnen. Op naar een nieuw avontuur!

Geschreven door De.Trappers