Dag: 27
Gefietst: 1102 km

We moeten verder, dus we verlaten met enige weemoed de luxe camping met eigen sanitair.
Zorgvuldig maken we de nog natte tent schoon en droog en we rollen hem strak op. Alles ingepakt: we kunnen gaan uitchecken.
‘Waar is de sleutel van ons sanitairhuisje?’, vraagt Elly. ‘Oeps, in het zijvakje van de tent!’ Dus we pakken de hele tentenzak weer uit, rollen de tent uit op het natte gras en vinden gelukkig snel de sleutel. Alles weer oprollen en inpakken en we kunnen vertrekken.

We fietsen een prachtige route door de Jura. Na wat klimwerk komen we langs het stuwmeer van Vouglans. Het is het op drie na grootste kunstmatige meer van Frankrijk (35 km lang) en de kleur van het water is onwaarschijnlijk mooi turkoois.
We passeren ook de grote stuwdam van Vouglans.
Uiteindelijk arriveren we op de camping van Condes, een klein dorpje met alleen een kerk en een camping. Verder geen enkele voorziening, zelfs geen bakker. De dichtstbijzijnde winkel ligt op zo’n 10 km afstand.
Onze vrienden Ruth en Bart komen ons de volgende dag bezoeken. Meestal brengen zij slecht weer mee, dus uit voorzorg hebben we een zespersoons chalet gehuurd.
De eerste dag zitten we daar alleen. We vragen ons af hoe je hier zes mensen kunt herbergen. Er is een kleine woonkamer met drie stoelen rond de tafel en een terras met vijf stoelen.
Maar met ons vieren gaat het vast lukken!
‘s Nachts begint het hard te regenen. We zijn blij dat we niet in de tent liggen!
Op vrijdag arriveren Ruth en Bart. Ze hebben een rondje gemaakt door de Pyreneeën en zijn nu via Bedoin na een nacht regen en onweer naar ons in de Jura gereden. Ze hebben tassen vol lekkers meegenomen: hapjes, wijn, eten voor ‘s avonds en niet te vergeten: allerlei beleg voor op het brood. Ze gooien de koelkast vol, waar eerst alleen een zielig potje jam en chcoladepasta van ons in stonden.
We kletsen heel wat af en het is hartstikke gezellig. We kunnen op een droog moment zelfs een ommetje maken.
Onderweg lopen we langs een hekwerk, waarachter een hond loopt die niet vaak geaaid zal worden. Op een bord staat: Voorkom covid, niet aanraken! (???)

Op zaterdag rijden Ruth en Bart naar Nederland en wij fietsen naar Pont d’Ain. Ook nu is het weer genieten van de route. Deze leidt door de Gorges de l’Ain.
We fietsen langs hoge kalkstenen rotsen en passeren de dubbele boogbrug.
Na zo’n 50 km komen we Pont d’Ain.
We kiezen een mooie plek op de camping, maar het valt op dat er hier veel vreemd volk huist.
We kijken uit op twee vrolijke beelden van slaven met trossen bananen die een stacaravan bewaken. Bedenkelijk. En dat op Keti-Koti!
Verder worden we opgeschikt door onze achterbuurman, die ineens keihard in onverstaanbaar Frans begint te schreeuwen. Even later komt de campingbaas op zijn fiets langs, die hem sommeert om de camping te verlaten. Het is overduidelijk een zwerver. De man begint schreeuwend zijn spullen te pakken, maar daar blijft hij erg lang mee bezig. Dan komen ambulance én politie, die een gesprek met hem aangaan. Hij wordt door de hulpverleners afgevoerd. Zijn spullen staan ingepakt op het veldje achter ons. Een uurtje later komt er een ouder iemand (een hulpverlener? zijn vader?) de spullen in de auto laden.
Rust voor ons. Bij het sanitairgebouw staan muitende jongens het mannensanitair nat te gooien. Niemand die er iets van zegt.
Dan begint het te regenen. We duiken vroeg de slaapzak in, totdat we wakker worden van lallende en kletsende jonge mensen, die een veldje verderop staan.
Om vier uur is het stil en horen we alleen de regen.
De volgende ochtend regent het nog steeds en we pakken een kletsnatte tent in.

We vertrekken met regen en het blijft wisselvallig. Het regenjasje gaat regelmatig aan. We fietsen door een agrarisch gebied, niet echt interessant. Na het passeren van de Rhône buigen we af van De Groene Weg. Ik heb een camping aan de Rhône gevonden, die we na zo’n 12 km met aardig wat klimwerk bereiken. Aangekomen worden we bijna bedwelmd door de patatlucht. Het blijkt een megacamping te zijn waar kampeerders niet terecht kunnen. Er zijn alleen huisjes. We worden verwezen naar een boerencamping op 4 km afstand van De Groene Weg. Waarom heb ik die niet eerder ontdekt?? We zwoegen terug en denken een rustige weg gevonden te hebben, maar die ontaardt in een stenen pad dat onfietsbaar is. Nú is het écht niet meer leuk! Na ruim een km lopen komen we weer op de weg terecht. Uiteindelijk fietsen we 25 km voor nop, maar de boerencamping maakt alles goed. De lucht trekt open en de tent droogt snel.
Morgen trekken we verder!

Geschreven door De.Trappers