Dag: 36
Gefietst: 990 kilometer

Het ontbijt wordt op ons verzoek een half uurtje vroeger dan de bedoeling is, geserveerd. We willen om 8 uur op de fiets zitten.
Vandaag een tocht van ongeveer 60 km naar Bentota. We rijden niet de beschreven Awol route, maar we gaan langs zee fietsen, over de A2.
We starten in de drukte van de stad Galle. Buiten de muren van het fort is Galle een gewone Aziatische, drukke stad. Na bijna 1000 km door dit land te hebben gefietst, zien we vandaag voor het eerst een echt fietspad! Wat een luxe!

Al gauw wordt de weg minder druk en fietsen we relaxed langs de azuurblauwe zee.
Na 14 kilometer komen we bij een prachtige boeddhistische tempel met een enorm boeddhabeeld ervoor: de Kumara Maha Viharaya.
Volgens historische aantekeningen dateert deze tempel uit 1765 na Christus, maar geleerden geloven dat de oorsprong van de tempel veel vroeger is. Ze geloven dat de oorspronkelijke tempel volledig werd verwoest door de Europese indringers die de zuidwestelijke kustlijn in de 16e eeuw bezetten. De architectuur wordt soms toegeschreven aan de Nederlanders, soms aan de Portugezen. In een groot ovaal bassin zwemmen schildpadden; de huisdieren van de monniken.

We fietsen weer verder. Wat is de zee prachtig! In een hutje van riet met een Bob-Marley-sfeertje drinken we een kersvers bereide mangojuice. Zucht.

Maar dat tevreden, blije gevoel verdwijnt snel als we bij een monument stoppen ter nagedachtenis aan de Tsunami die hier huisgehouden heeft op 26 december 2004. Ik kan het me nog goed herinneren!
De vloedgolf kostte in Sri Lanka aan ruim 38.000 mensen het leven.
Tijdens de zeebeving werd de trein richting Colombo bij Peraliya getroffen door de vloedgolf. Meer dan 1700 mensen kwamen hierdoor om, waarmee het de ergste treinramp is die ooit heeft plaatsgevonden.

We komen langs het fotomuseum over de Tsunami. Voor 500 roepee (€2,15) per persoon worden we langs rijen foto’s geleid waardoor we een goed beeld krijgen van wat er is gebeurd. We zien foto’s waarop mensen verbaasd rondlopen, niet wetend dat er een tweede verwoestende golf aankomt. De mensen op deze foto’s hebben de ramp niet overleefd.
Onze gids vraagt of ze het gordijn mag openen. Een gordijn waarachter tientallen foto’s met overleden mensen. Een nare aanblik. In deze streek, Galle District, is iedere familie wel iemand verloren aan deze ramp.
De getroffen treinwagon staat als een treurig monument naast het museum.

Onder de indruk lopen we naar onze geparkeerde fietsen en stappen op.
Nog geen 50 meter verder opnieuw een fotomuseum over de tsunami, deze is echter gratis! Hier hangen echter precies dezelfde foto’s. We slaan deze maar over.

Onderweg zien we nog steeds de sporen die de tsunami heeft achtergelaten: kapotte huizen en veel grafstenen.
In het museum vroeg ik of er geld beschikbaar was voor de wederopbouw. Ik herinner me de miljoenen die zijn opgehaald, wereldwijd! Maar onze gids schudde droevig nee: het geld ging vooral naar Thailand; vanwege het toerisme daar. Door het toerisme kreeg Thailand veel media aandacht en dus ook veel geld. Sri Lanka, net uit een dertig jaar durende burgeroorlog, kreeg geen cent.

De Chinezen! Ja hoor, die duiken ook hier op. De haven van Colombo is al volledig in Chinese handen. Maar er gaat spoedig meer volgen. De economie staat er allerbelabberdst voor hier. De regering wil geen steun van het IMF, dus ligt China als een waakhond voor de deur! China helpt wel. En als Sri Lanka straks niet kan terug betalen, dan wordt het landjepik.
We zien een hoog gebouw in aanbouw met de ons bekende blauwe letters: China! De bouw lijkt nu stil te liggen; de Chinezen zijn waarschijnlijk naar huis. Maar ze komen zeker terug!

Wat een indrukwekkende fietsdag is het vandaag! We komen in Bentota en zien tot onze verrassing dat we een upgrade hebben gekregen in onze accommodatie. Van een mooi, maar eenvoudig huisje, komen we in een super-de-luxe villa! Met een badkamer van enkele meters lang, twee heerlijke terrassen met makkelijke stoelen en het zwembad voor de deur. Heerlijk. Dít is vakantie!

We gaan een hapje eten in een gezellig ogend tentje. We zijn de enige gasten, en raken aan de klets met de jongen die ons bedient. Hij vertelt dat zijn vader aan COVID-19 is overleden en zijn moeder gewond is geraakt door een gasexplosie. Het mengsel van het kookgas is (onaangekondigd) veranderd hetgeen lekkages veroorzaakt. Meer dan 1000 gasexplosies zijn het gevolg.

We vragen hem waarom de groente zo duur is. De jongen vertelt dat de regering een biologische aanpak van de gewassen heeft geïntroduceerd en dat er geen chemicaliën meer gebruikt mogen worden. Daardoor levert de oogst minder dan de helft op: het groeiproces gaat veel langzamer en veel gewassen, rijstplantjes bijvoorbeeld, gaan dood. De komende maanden worden zware maanden voor De Singalezen. Er zal een tekort komen aan eten, en dat in zo’n groen en vruchtbaar land. De jongen poot nu thuis zelf aardappelen en kweekt aubergines in de hoop hier voldoende aan te hebben.
Alweer een indrukwekkend verhaal.

Ineens een luid getoeter! Vlak voor het restaurant loopt een spoorlijn. En daar komt nu met donderend geraas, op zo’n kleine 20 meter afstand van ons, een trein langs rijden!
Ons gesprek eindigt hiermee abrupt; wat een herrie. We eten onze prawns curry en voor we deze op hebben, zijn er nog twee treinen met een hoop getoeter langs ons bord gedenderd.

Het is genoeg geweest voor vandaag. We drinken koffie op ons terras en kijken naar de lucht waar het behoorlijk bliksemt. Een onweersbui kondig zijn komst aan. Maar die kan ik na vandaag wel aan.

Geschreven door De.Trappers