Dag 303
Gefietst: 10.654 km

We verheugden ons op Melaka! We waren hier 9 jaar geleden ook en vonden het erg leuk! Maar wat een desillusie! Er waren geen kleine werkplaatsen meer in Chinatown waar Chinezen klokken repareerden of prachtige poppen maakten; er waren geen Chinese pakhuizen meer waar verpakkingsmaterialen zoals dozen en touw verkocht werden. Er waren nu moderne winkels waar modieuze kleding werd verkocht, veel souvenirwinkels en luxe restaurants waar tegen bijna Europese prijzen gegeten kon worden. Jonkerstreet, een soort Kalverstraat. We waren hier in het weekend en naar ons idee waren hier tegelijkertijd ook alle Chinezen uit Singapore naartoe gekomen. In Jonkerstreet kon je over de Chinese hoofden lopen!

Melaka valt sinds 2008 onder Unesco World Heritage en sindsdien is het toerisme explosief toegenomen. Voor de mensen uit Singapore is Melaka spotgoedkoop en meer dan de moeite waard om een weekendje te komen shoppen. Ver is het niet, slechts 4 uur rijden.
Met de toename van dit soort toerisme is het westerse toerisme afgenomen; we hebben bijna geen westerlingen gezien. En dat terwijl Melaka meer dan 600 jaar geschiedenis laat zien. Geschiedenis waar Nederland deel van uitgemaakt heeft vanaf 1641. Daar is nog veel van terug te zien. Het Stadthuys met daarnaast de Christ Church tonen een duidelijk Nederlandse bouwstijl. Een Nederlandse molen staat tegenover het Stadthuys te pronken.
Helaas verkwanselt Melaka "onze" prachtige historische gebouwen door het overal vol te bouwen met schreeuwend lelijke souvenirkraampjes. Daarvoor staan heel kitscherig, met Hello Kitty versierde becaks. De becakberijders hebben hun iPhone aangesloten op een geluidsbox en technomuziek schalt door de straten tijdens de rondritten die de Chinezen in deze afschuwelijke dingen maken.

Gelukkig hadden wij een fantastische plek gevonden om een paar nachten tot rust te komen. Een oude mansion waar vroeger rijke Chinese families woonden. We hadden een prachtige suite met een terrasje. Het ontbijt werd aan de overkant geserveerd. Ook weer zo'n prachtige mansion! We bleven hier drie nachten.
De eerste dag brachten we door als toeristen en bekeken we de historische bezienswaardigheden, schuifelden we door Jonkerstreet en bezochten we een paar winkeltjes.

Op de tweede dag zouden we een geocache gaan doen. Op een heuvel lag de grootste Chinese begraafplaats buiten China, en daar, op de top moest een cache liggen. Onderweg naar de grafheuvel liepen we door India. Een kleurrijk geheel met vrouwen in prachtige gewaden en sluiers. Het bleken sikhs te zijn die een feestdag hadden. Een goeroe die ruim 500 jaar geleden heeft geleefd werd herdacht. Deze goeroe heeft drie feestdagen per jaar ingevoerd waarop mensen samen eten. Dit om nader tot elkaar te komen. Wij namen een kijkje in een soort hal waar het stampvol mensen was en waar Indiase muziek hard door de ruimte schalde. Een man wees ons erop dat we onze schoenen uit moesten doen en ons hoofd moesten bedekken. De schoenen konden we in bewaring geven en er stond een mandje waar we een hoofddoekje uit konden nemen. Nu mochten we verder. Veel mensen wezen ons waar we eten konden krijgen. Lange schragen tafels met enorme pannen erop. Met een bord liepen we langs de tafels en vanuit elke pan werd ons iets opgeschept. En zo aten we de meest heerlijke Indiase maaltijd die we ooit gehad hebben. Voor een andere ruimte zaten twee vrouwen achter een pan waar een soort bruine spijs inzat. Mensen hielden hun handen op en kregen een samengekneed klompje van deze "spijs". Ook wij dus. Een vrouw vertelde ons dat we dit konden vergelijken met een hostie; een heilig hapje. Marijke liet een stukje vallen. Zij moest dit oprapen, afspoelen en alsnog opeten. Want een heilig hapje verspil je niet.
Met een goed gevulde maag en een mooie ervaring rijker verlieten we het sikhsfeestje. Nu dus de Chinese grafheuvel op. Een soort park waar apen elkaar zaten te vlooien in de bomen en waar prachtige knalgele vogeltjes rondvlogen. Overal hele oude, verzakte graven. Dit gaf een beetje een spooky sfeertje. Het uitzicht bovenop de heuvel was prachtig en dat we gestoken werden door venijnige rode mieren namen we maar voor lief. Gelukkig konden we de cache snel loggen.
In het weekend veranderde Jonkerstreet 's avonds in een braderieachtige avondmarkt. Allerlei snacks en snuisterijen werden te koop aangeboden en op een groot podium karaokten stijve oudere Chinese mannen of vrouwen hun liedjes. Niet om aan te horen, zo vals! Maar na elke song volgde een respectvol applaus van een handjevol publiek. Wij klapten enthousiast mee natuurlijk.

De volgende ochtend lieten we ons met een Grab taxi naar het busstation rijden. We kochten voor € 2,- p.p. een kaartje naar Kuala Lumpur en arriveerden twee uur later in de hoofdstad. Met de metro en de monorail vonden we al snel ons hotelletje. De stad is een mengelmoes van vieze, oude gebouwen en hypermoderne, torenhoge skyscrapers. Veel Chinezen, Indiërs en uiteraard de Maleisische moslims. Opnieuw bevonden we ons in een multiculturele omgeving, opnieuw een culinair feestje.
Veel cultuur heeft KL niet te bieden. We bekeken een paar koloniale gebouwen uit de Engelse tijd en slenterden door Chinatown, Little India en over een moslimmarkt. Nee, niet echt leuk shoppen hier. Indrukwekkend was wel een in een achteraf straatje verborgen Hindoe tempel waar net een ceremonie plaatsvond. Een beeld van één of andere heilige werd overgoten met liters water. Muzikanten begeleidden het geheel wat een bijzondere sfeer creëerde. Gelovigen keken devoot toe vanachter een hekwerk.
De lucht begon er dreigend uit te zien en we besloten richting de metro te lopen. We waren nog niet in het stationsgebouw of de hemel brak open! Zo'n bui hadden we nog niet eerder meegemaakt. Het onweerde, stormde en regende er flink op los en je kon geen hand voor ogen meer zien. Een propvolle monorail bracht ons droog terug. Nog even gewacht in een vreselijke mall en droog ons hotel kunnen bereiken. Tja, de buien kunnen zeer hevig zijn in de tropen, maar ze duren gelukkig meestal niet langer dan een uurtje.
In KL vind je overal wel een mall. Trouwens in alle steden van Azië is er wel een te vinden. Meestal een groot lelijk, goedkoop gebouwd betonnen winkelcentrum waar verkoopsters lusteloos over een toonbank hangen en de enige activiteit het gebruik van hun vingers is op hun mobieltjes. Knap om te zien hoe de medewerkers van zo'n mall in alle standen kunnen slapen! Hangend, liggend, zittend. Het maakt allemaal niet uit. De enorme herrie die uit de winkels schalt, stoort ze totaal niet. Aziaten denken dat alle westerlingen zo'n mall geweldig vinden, maar wij wisten meestal niet hoe snel we weg moeten vluchten.

Om de hoek bij het hotel was de beroemde eetstraat van KL: Jalan Alor. Een kilometer lang restaurants met de tafels en stoelen buiten, voor de keukens. Vaak met een flink rokende barbecue erbij. De meeste eetgelegenheden waren Chinees. De Chinezen houden enorm van vis en op elke menukaart was vis dan ook ruim vertegenwoordigd. Wij hadden niet zo'n zin in vis en vonden een Thais tentje waar we heerlijk gegeten hebben. Ondertussen werden er busladingen Chinezen aangevoerd die zich massaal wel aan de vis waagden.
Op onze hotelkamer hadden we digitaal kaartjes gekocht en door het hotel laten uitprinten voor de Petronas Towers. De belangrijkste huurder van de torens is Petronas die toren 1 huurt en haar naam aan de torens heeft gegeven. Petronas betekent Petroliam Nasional. Bij de inwijding van het gebouw, in 1998, was dit het hoogste gebouw ter wereld; 452 meter hoog (zonder antenne 378 meter). Sinds 2015 staan de Towers op plaats negen van hoogste gebouwen ter wereld, maar blijven als Twintower de hoogste identieke gebouwen ter wereld. Het gebouw telt 88 verdiepingen.
In groepjes van 15 personen kun je de toren bezoeken op een afgesproken tijd. Wij hadden tickets voor 11 uur. Het was al indrukwekkend om buiten, aan de voet van de torens te staan en omhoog te kijken. De vorm van de torens zijn overigens afgeleid van traditionele islamitische vormen.
Wij werden bij groepje rood ingedeeld en gingen als eerste van de 11 uur groep naar één van de 72 liften. De torens zijn met elkaar verbonden door een luchtbrug tussen de 41e en 42e verdieping. De lift bracht ons daar met een snelheid van 5 meter per seconde razendsnel naartoe. De brug is bedoeld om in geval van brand een vluchtroute naar de andere toren te creëeren.
Het was geweldig om vanaf deze hoogte over de stad te kijken. Overal zagen we bouwputten; KL ontwikkelt razendsnel en de ene wolkenkrabber na de andere wordt uit de grond gestampt.
We mochten 20 minuten op de brug blijven waarna we met de lift naar etage 83 gingen. Wat een uitzicht!
Na een uurtje stonden we weer op de begane grond en kunnen we, als de beroemde torens op tv te zien zijn, voortaan zeggen dat we er bovenop hebben gestaan.
We liepen nog wat rond, bekeken aan de buitenkant de beroemde KL Tower, een 420 meter hoge toren die sprekend op onze Euromast lijkt. Maar wat een kermis was hier van de attractie gemaakt. Niet aan ons besteed.
Met het bezoek aan de Petronas Towers hebben we wel voldoende van Kuala Lumpur gezien en reisden we de volgende dag terug naar Melaka, waar onze fietsen trouw op ons stonden te wachten. Morgen beginnen we aan het allerlaatste stukje fietsen. Op weg naar ons eindpunt: Singapore.

Geschreven door De.Trappers