Dag 187
6374 km gefietst

We bevonden ons op een kleine 70 km afstand van Vientiane, de hoofdstad van Laos, vanwaar we over een paar dagen de vriendschapsbrug naar Thailand over zouden fietsen. Gelukkig mochten we die brug overfietsen en zouden de fietsen dit keer niet in een bus hoeven!
Daar zouden we dan afscheid nemen van Laos. Met een dubbel gevoel, want Laos heeft diepe indruk gemaakt.

Het fietsen in het noordelijke deel was prachtig: jungle, kleine dorpen waar minderheidsgroepen wonen in huisjes van bamboe of hout, karstbergen, meanderende rivieren, dorpsfeesten met luide muziek, markten, kortom: we kwamen ogen en oren tekort. En overal zwaaiende en roepende kinderen.
Het was vaak pittig klimmen. Soms moesten we afstappen en de fiets een stukje naar boven duwen omdat het stijgingspercentage dik boven de 10 procent uitkwam.
Vanuit Udom Xai, 20 km van de grens met China, fietsten we naar Muang Khua. In dit gebied was vrijwel alles Chinees wat de klok sloeg: bedrijven, winkels, restaurants en inwoners. Het begon al in ons hotel in Udom Xai. Vroeger was dit een koloniaal hotel, maar tegenwoordig is het overgenomen door een Chinees. Alsof we weer terug waren in China: rochelende, schreeuwende en rokende Chinezen overal in het hotel. Onze kamer was prima, alleen de douche was heel bijzonder: er was een douchecabine mét douche, maar de bedienende kraan bevond zich buiten de douchecabine. Omdat de temperatuur niet helemaal constant bleef, betekende dit dat we gingen douchen met een assistente voor het bedienen van de kraan.
De volgende ochtend was het steenkoud en mistig. Gelukkig hadden we ontbijt inclusief. De receptioniste had ons verzekerd dat we al om 6 uur terecht konden. Er waren op dat tijdstip al groepen Chinese toeristen aan het ontbijten, dus dat zag er goed uit. Een barse, rokende manager kwam naar ons toe en wees op zijn horloge: "Seven!". Hij wilde ons de eetzaal uit sturen. Maar dat lieten wij niet toe! Uiteindelijk gaf hij ons een soort commando dat we konden gaan zitten. Pfff... Vol verbazing keken we hoe de manager tekeer ging tegen het personeel. Commanderend en schreeuwend liep hij al rokend de keuken in en uit en hij wees de bangig kijkende serveersters waar het eten op tafel gezet moest worden. De Chinese gasten ondergingen het lijdzaam en wij ook. Het ontbijt leek op een soort gevangeniseten: we kregen ieder een kommetje met rijst die in heet water dreef (niet gekruid, dus niet te eten), een hard gekookt ei (groen uitgeslagen) en twee vette oliebolachtige deegklompjes.
Toen we om koffie vroegen gromde de manager: "Coffee? No!". Zonder onze koffie waren we toch wel wakker, zeker omdat het echt koud was!
In ons routeboekje stond het advies om een tuktuk te regelen voor de eerste 28 kilometer. Dit om een lange en zware klim te vermijden. Zulke adviezen volgden wij graag op! In het dorpje boven aangekomen maakten we de fietsen weer startklaar en besloten we onszelf lekker te verwarmen met een noodlesoepje. Zo konden we de volgende 75 kilometer naar Muang Khua prima aan.
In Noord-Laos hadden we dagelijks met een koude start te maken vanwege dalende temperaturen (vaak tot 10 of 12 graden) en ochtendmist die lang bleef hangen. Tussen 10 en 11 uur trok de mist op en daarna werd het heerlijk zonnig weer met temperaturen tussen de 25 en 28 graden. Prima fietsweer dus.
Vanuit Muang Khua mochten we weer een dag met de boot omdat die route té bergachtig en niet fietsbaar was. Dit keer betrof het een kleiner bootje. We waren bezorgd omdat er nóg twee fietsen mee moesten. Eén daarvan was van Kilian, een jonge Duitse fietser die vanuit Duitsland in een half jaar tijd via Iran en China naar Laos was komen fietsen. Soms verbleekten onze eigen prestaties... Gelukkig werden er twee boten ingezet, per boot konden er twee fietsen mee. De tocht zou zes uur duren en de fietsen mochten op het dak. We zaten op kleine harde houten bankjes, maar het was een mooie tocht en de sfeer in het bootje was gezellig.
Halverwege legde de boot aan en bleken we ineens allemaal uit te moeten stappen. We waren bij een enorme Chinese dam gearriveerd. De boot kon niet verder en iedereen moest in een gereedstaande tuktuk stappen. Alle bagage in de tuktuk (ook onze fietstassen). De fietsen werden van het dak van de boot gehaald en de kapitein maakte ons duidelijk dat wij naar de andere kant van de dam moesten fietsen. Het was maar één kilometer, maar het begon met een steile heuvel door mul zand. Toen we de fiets eindelijk naar boven geduwd hadden, konden we een stuk fietsen. De tuktuk haalde ons in. Na een stukje zagen we het einde van de dam. Daar stond de tuktuk met onze bagage ernaast. Iedereen moest over een gigantisch steile helling van keien naar beneden lopen met de bagage naar een volgend bootje. Dat was even stressen. Het lukte ons om twee Laotiaanse mannen zo gek te krijgen om onze fietsen naar beneden te brengen, zodat wij onze fietstassen naar de boot konden brengen. Toen onze fietsen en bagage weer ongeschonden in het bootje lagen, haalden we opgelucht adem en konden we gaan genieten van een prachtige tocht langs adembenemend mooi karstgebergte.
Aan het einde van de middag kwamen we op de plaats van bestemming: Nong Kiau, een backbackersplaatsje tussen de bergen. We hadden hier een leuk guesthouse gereserveerd. Toevallig was onze buurman ook een fietser. Een Zwitser van zeventig die gewend was om bergetappes te fietsen. Hij deed dat zo licht mogelijk. Hij had slechts twee kleine fietstasjes en wist ons van al zijn spullen het exacte gewicht te vertellen, tot op de gram nauwkeurig. We hebben hem maar niet verteld dat wij met een zware kurkentrekker rondfietsten.

Vanuit Nong Kiau fietsten we in twee dagen naar Luang Prabang: dé toeristentrekpleister van Laos.
De route was weer prachtig, maar onderweg zagen we overal afgravingen, Chinese energiecentrales, dammen en cementfabrieken. China is bezig om een spoorlijn aan te leggen dwars door Laos. Hier gaat straks een hogesnelheidstrein rijden die de verbinding gaat worden tussen Kunming en Singapore. De regering van Laos betaalt mee aan de spoorlijn, want het wordt gebracht als een win-winsituatie, ook voor Laos. Het arme Laos kan dit geld uiteraard niet ophoesten, dus is China zo goed om Laos een lening te verstrekken ter hoogte van bijna het totale jaarinkomen van Laos. Omdat Laos dit geld niet kan terugbetalen, krijgen de Chinezen in ruil daarvoor stukken grond en allerlei concessies in eigendom. Heel slim van China. De spoorlijn gaat dwars door de mooiste stukken natuur en zo hier en daar zullen er wat mensen moeten verkassen.
We fietsten langs een dorp waar allerlei huizen waren afgebroken. Chinese opzichters waren aan het meten en noteerden het een en ander. Laotinaanse families leken er ontredderd bij te staan. We hebben hier begrepen dat veel Laotianen in de dorpjes er al lang wonen, maar geen eigendomspapieren hebben. Ze zijn bovendien niet gewend om met geld om te gaan omdat ze zelfvoorzienend zijn: ze leven van visvangst, jacht en verzamelen eten en materialen uit het bos. We verwachten dat deze mensen niet sterk staan als er compensaties uitgekeerd moeten worden door de overheid. Langzaam maar zeker krijgt China steeds meer in handen.
We zijn benieuwd wat de spoorlijn gaat doen met de halteplaatsen, zoals Luang Prabang, Vang Vieng en Vientiane. Vooral Luang Prabang is nu nog een mooie, 'lazy' toeristenplaats, ook voor rugzaktoeristen. Wordt deze plaats straks overspoeld door hordes Chinese treinreizigers? Maar de Chinese overheid heeft grootse plannen: men wil het centrum van Luang Prabang helemaal nabouwen in het noorden van Laos. Daar moet wel even een forse berg voor verdwijnen. Dus wie weet, hoeven de Chinezen niet meer naar het echte Luang Prabang.
Handig voor de Chinese handel is de spoorlijn in elk geval. Behalve vervoer van de huidige handel, wil men ook eigen lichte industrie bij de spoorlijn gaan plaatsen, zoals fabricage van kleding en schoenen. Het westen legt hoge importtarieven op aan Chinese merken, maar hier komt straks 'Made in Laos' op te staan, dat scheelt.
Uiteraard neemt China zijn eigen personeel mee om aan de spoorlijn te werken. We zagen overal prefab barakken in wit en blauw, waar de Chinese arbeiders tijdelijk wonen. Ook denderde veel zwaar Chinees vrachtverkeer over de wegen langs ons heen: cementwagens, vrachtwagens vol zand.
Dit alles deed voor ons veel afbreuk aan de pracht van het landschap. Overal werden stukken van de bergen afgegraven, vrachtwagens en graafmachines produceerden lawaai, uitlaatgassen en vooral veel stof.
Het was jammer dat de meeste Laotianen zo belabberd Engels spraken. Je kon moeilijk om hun mening vragen over deze spoorlijn. En áls het kon, hadden we het idee dat mensen zich niet durfden uit te spreken. Ze gingen zachter praten en zeiden dat ze niet wisten wat dit het land zou brengen.
Wij hadden er geen goed gevoel over. Natuurlijk kun je vooruitgang niet tegen houden, maar we hebben het idee dat grote broer China vooral uit eigenbelang handelt en dat de Laotianen er niet veel mee opschieten.

We genoten enorm van Luang Prabang. Wat een mooie stad was dat! Het centrum valt onder Unesco werelderfgoed. Er zijn bijzonder veel goed onderhouden koloniale gebouwen en talloze tempels. Het was er heerlijk slenteren, je kon een lekker croissantje eten en goede koffie drinken. Het barstte van de mooie restaurants.
's Morgens vroeg bij zonsopgang kwamen de monniken massaal eten verzamelen. De inwoners zaten dan klaar met sticky rice en ander voedsel. Dit gooiden ze beetje bij beetje in de bedelnappen van de monniken. Jammer genoeg werden steeds meer lokale bewoners verdrongen door rijen toeristen, die op krukjes gingen zitten die klaargezet waren door de toerboeren. Maar goed, toch mooi en sfeervol om te zien.
Ook bezochten we heel toeristisch, lekker lui in een tuktuk, schitterende watervallen. En daar kwam nog bij, dat we een mooi kleinschalig hotel hadden met mooie donkere parketvloeren, een regendouche, een heerlijk bed en een prachtig balkon.
Wat een luxe! We wisten ook nog vervoer te regelen voor de bergetappes na Luang Prabang. Het was al gauw zo'n 60 km klimmen in twee etappes. Na 120 km konden wij weer op eigen kracht verder.
We hadden in ons routeboekje gelezen over leuke, eenvoudige bungalowtjes bij hotsprings. Dat was onze eerste tussenstop. We hebben daar overnacht omdat er niets anders in de buurt was, maar het was vies! De badkamer kwam met stip op de eerste plaats te staan van de ergste badkamers op deze reis. De wastafel was smerig en er kwam geen water uit de kraan. De wc had bruine strepen en er woonde een kolonie grote spinnen achter de wc. Bij het doorspoelen kwamen al die spinnen in beweging. Ter illustratie hebben we een foto bijgevoegd. De volgende ochtend hebben we de handdouche gebruikt voor een kattenwasje. Voor het eerst geen echte douchebeurt op reis!
Gelukkig konden we in Vang Vieng weer bijkomen in een prima resort. Vang Vieng zelf was niet echt een aanrader; een lawaaierig toeristenoord, volledig overlopen door groepen Zuid-Koreaanse toeristen die erg graag in ronkende quads over de wegen scheurden.
Na die drukte zijn we weer lekker gaan fietsen om te eindigen in een mooi hotel aan de rivier, waar we de enige gasten waren. En zo vielen we van het ene in het andere uiterste, maar dat hoort bij reizen!

Geschreven door De.Trappers