Dag: 17
Gefietst: 418 km

Een heerlijke accommodatie: The calm cabana in Dambulla. Rust en een mooi huisje in een tropische tuin. We zitten lekker te lezen op ons terras als we opeens een oorverdovend geschreeuw horen. Het lijkt alsof er iemand in levensgevaar is. Het geluid van meerdere gillende en schreeuwende mensen komt van achter de schutting. Wat zou het zijn? Een python? Er komen meerdere mensen schreeuwend uit het aangrenzende huis. Onze gastvrouw vertaalt: het is een ordinaire burenruzie. Er wordt gescholden en gedreigd met de politie. De buren trekken zich al roepend terug. Langzaamaan verstomt het kabaal en keert de rust bij The calm cabana terug.

Voor ons is het dan tijd om naar de rotstempels van Dambulla te lopen. Ze zijn in de eerste eeuw gebouwd door een koning die zich veertien jaar schuilgehouden had in de grotten nadat de Tamils zijn rijk veroverd hadden. Uit dankbaarheid liet hij de grotten verbouwen tot een boeddhistisch heiligdom. De tempels liggen halverwege een 160 m hoge rots. Alweer klimmen dus! Al zwetend zijn we al een heel eind naar boven geklommen, wanneer we door een bewaker via de andere kant weer naar beneden gestuurd worden. Foreign tourists ticket office that way! Lief lachen helpt niet. We moeten naar beneden, kopen een kaartje tegen toeristenprijzen en beginnen aan de andere kant opnieuw aan de klim.
De inspanning blijkt de moeite waard. De stralend witte entree van de tempels is kunstig in de grot gebouwd. Er zijn vijf grotten met de mooiste boeddhabeelden. De plafonds zijn zo prachtig beschilderd, dat ze vergeleken worden met de Sixtijnse Kapel.
We fotograferen ons suf.
Onder de indruk dalen we alle trappen weer af. We besluiten in een restaurant een paar samosa’s, gevuld met groente, te eten. Wij eten keurig de broodjes op die we besteld hebben, maar om ons heen kijkend zien we, dat de andere gasten een bord vol met broodjes voorgeschoteld krijgen, waarvan ze er enkele consumeren. Wat niet opgegeten is, gaat terug de vitrine in. Op hoeveel borden zouden onze broodjes gelegen hebben?
‘s Avonds eten we in een zéér lokaal tentje. We bestellen gebakken rijst met groente. Dat lijkt het veiligste. Ongevraagd krijgen we er ook een bord bij met twee stukken koude, gedroogde vis. Elly pakt een stuk vis en legt dat bij haar rijst. Het voelt erg uitgedroogd, dus bij nader inzien legt ze het toch maar terug op het visbordje.
De gebakken rijst smaakt prima. Het flesje lauw water nemen we op de koop toe. Als dessert weten de uitbaters nog een (wél gekoeld) minibakje yoghurt aan ons te slijten. Bij het afruimen zien we de door Elly grondig geanalyseerde vis weer teruggelegd worden in een beduimeld vitrinekastje. Voer voor een klant van morgen!

De volgende ochtend blijkt dat onze magen alles wonderwel doorstaan hebben. Op weg naar Sigiriya Rock, alweer een topattractie die op de Werelderfgoedlijst van Unesco staat.
We hebben een mooie bungalow geboekt voor €14,- inclusief ontbijt. Na 21 km zijn we er al. Bijna jammer! De fietsroute is prachtig. Ook deze bungalow staat in een weelderige tropische tuin; apen slingeren door de bomen en tropische vogels maken bijzondere geluiden. Totdat de eigenaar denkt ons te plezieren met mierzoete Kenny-G-muziek die uit een geluidsbox schalt die aan het dak van ons terras hangt. Wég tropische sferen! Tijd om naar de rots van Sigiriya te lopen.
De rots, 360 m hoog, torent boven de jungle uit. Bovenop heeft de voormalige koning Kasyapa in de 5e eeuw zijn paleis gebouwd. Waarom zo hoog? Hij had als zoon van een ‘bijvrouw’ de macht van zijn vader overgenomen en vermoordde toen zijn vader. Hij verbande zijn broer, de wettige troonopvolger, naar India. Uit angst voor wraak liet hij zijn weelderige paleis boven op deze onneembare rots bouwen. Toen zijn broer achttien jaar later met een leger terugkwam en Kasyapa versloeg, pleegde deze zelfmoord door zijn keel door te snijden.
Kasyapa moet wel een goede conditie hebben gehad, het is een enorme klim naar boven over stenen en (tegenwoordig) metalen trappen. Om je onderweg een beetje leuk bezig te houden, kom je langs schilderingen van maagden met ontblote borsten. Helaas mogen we deze dames niet fotograferen en het meenemen van een stenen maagd in onze fietstas is ook geen optie.
Het laatste stuk ga je tussen twee enorme stenen leeuwenklauwen omhoog. Vroeger had de rots de vorm van een liggende leeuw.
Voor zestigplussers hebben we een aardige conditie; we komen zonder al te veel gehijg boven, waar we de paleisresten en het uitzicht bewonderen. We scoren ook nog twee geocaches op deze rots en beginnen daarna aan de afdaling.

De volgende dag vertrekken we na een overdadig ontbijt. Vandaag fietsen we 52 km naar Polonnuware, een oude koningsstad. Ook deze stad staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco. We hopen op een stad zonder trappen.
Het eerste stuk van de route gaat over een stille weg langs Minneriya National Park. Gaan we hier olifanten zien? In ons routeboekje staat: als je een olifant op de weg ziet: blijf stil staan totdat hij vanzelf weggaat. Er staat níet beschreven hoe te handelen als de olifant niet weggaat, maar op je afkomt. Deze beesten zijn in elk geval behoorlijk gevaarlijk. Een week geleden is er in Sri Lanka een vrouw omgekomen door een aanval van een olifant.
De weg langs Minneriya blijft olifantenvrij.
Daarna moeten we over de vrij drukke A11 fietsen: een tweebaansweg met een strook erlangs, waar wij kunnen fietsen.
Ineens horen we mensen vanuit tegemoetkomende busjes roepen: “Elephant!”
We besteden er eerst niet echt aandacht aan, totdat we op ongeveer 100 m afstand een olifant over de zijstrook zien aankomen. We stappen af. Wat nu? De olifant nadert tot op zo’n 50 meter. Een chauffeur van een busje roept naar ons: “Do nót stay there! Go to the other side of the road en turn your bicycle, so you can go away quickly when the elephant approaches you.” We steken snel de weg over. Dan roept dezelfde chauffeur terwijl de olifant langzaam nadert: “Come quickly, cycle at this side of my car, I will protect you! Come, come!” We springen op de fiets en fietsen snel naast het busje. We rijden langs de olifant, die ineens de weg wil oversteken, onze kant op. Voor Elly is het extra spannend, want zij fietst half zonder de bescherming van het busje.
We sjezen met het busje als schild midden over de weg. Andere auto’s stoppen. Wat ben je dan kwetsbaar op de fiets! We komen zonder kleerscheuren op een veilige plek uit en bedanken de chauffeur. Wat hadden we zonder hem gemoeten?
Pfff! Wat een avontuur! Wat zijn wij blij dat we geen olifant op die stille weg langs het park tegenkwamen!
We fietsen door. Na een kilometer of tien zien we een groep mensen druk bezig met een touw bij een sluis. We horen: “Leopard, leopard!” Het zal toch niet waar zijn? Komen alle wilde dieren die we op safari niet gezien hebben nu richting onze fietsroute? Het blijkt dat een kleine luipaard van ongeveer anderhalve meter vanuit het meer richting sluis gedreven is en daar vast is komen te zitten. Spartelend wordt hij bovengehaald aan het touw en meteen in een groene kist gestopt. Te laat om hem goed op de foto te krijgen. De kist wordt in een auto geschoven. Het beest zal naar een wildpark worden gebracht.
Onder de indruk fietsen we verder. Wat een dag! En dat op 24 december, de dag voor Kerst. Een couplet van een kerstlied schiet mij te binnen:
‘Vrede was er overal, wilde dieren kwamen Bij de schapen in de stal en zij speelden samen.’
Als we een eindje verder ook nog een plek met grote wilde varanen zien, is het plaatje helemaal compleet.

We eindigen op deze dag bij het Tishan Holiday Resort, waar we net een heerlijk kerstdiner (rijst met curry, hoe kan ook anders?) geserveerd hebben gekregen op ons terras met uitzicht op het mooi verlichte zwembad. Honderden krekels tjilpen er lustig op los.
Een bijzondere Kerst in de tropen.
Morgen, op Eerste Kerstdag, gaan we op de fiets de boeddhistische kunst en architectuur van de oude hoofdstad Polonnaruwa bekijken.
Fijne Kerst allemaal!

Geschreven door De.Trappers