Wat Azië ook zo leuk maakt is dat alles wat je maar wilt heel makkelijk te regelen is. Naar de rijstterrassen van Xinjie? De receptioniste van het hotel trok een visitekaartje uit een la en belde een nummer: Belinda. Met haar spraken we een tijd en een prijs af en verder ging alles vanzelf. We trokken met een minivan de bergen in, een rit van een uur. Belinda wachtte ons op. Vervolgens reden we met haar minivan langs de mooiste rijstterrassen! Wat prachtig allemaal! Helaas zaten we niet helemaal in het goede seizoen. Er is slechts één oogst per jaar en het meest fotogeniek zijn de terrassen als ze onder water staan, tussen november en april. Wij waren net een paar dagen vóór de oogst, dus gelukkig nog net geen kale terrassen. Fantastisch mooi! De rijstterrassen van Xinjie zijn duizenden jaren geleden aangelegd door de Hani bevolking, één van de bergvolkeren. Het is werkelijk één van de mooiste gebieden met rijstterrassen ter wereld en het grootste en mooiste van China.
We vervolgden onze fietsreis richting Vietnam. De route voerde langs de Rode Rivier en was prachtig. Tropische vogels lieten zich horen vanuit de vele bananenplantages en oerwouden waar we langs fietsten. Krekels verzorgden oorverdovende concerten, slechts een enkele keer verstoord door een toeterende brommer.
We vonden een prima hotelletje aan het einde van de fietsdag en slenterden, na een lekkere douche, het stadje door. Onderweg kochten we nog een lekker koud biertje om als slaapmutsje te gebruiken. Ineens ging de deurbel van onze hotelkamer. Niet één keer, maar een paar keer. Er stonden twee politieagenten in vol ornaat voor onze deur. Dat is in China toch even schrikken. Ze gedroegen zich heel formeel en spraken natuurlijk geen woord Engels. Maar we hebben ondertussen wel geleerd dat politie altijd het paspoort en het visum wil zien en dat bleek juist te zijn. Er werden diverse foto's gemaakt van het paspoort en het visum en ook van ons met het paspoort in de hand. Dat ik Marijke haar paspoort vasthad maakte blijkbaar niet uit. Toen wij een foto van de twee heren wilden maken brak de paniek los. Nee, nee! Dat mocht echt niet! De agent wilde op de iPhone de fotoapp zien om zeker te weten dat we geen foto van hem hadden gemaakt. Gerustgesteld vertrokken ze.
De fietsroute bleef de Rode Rivier volgen. Er was geen scheepvaart te zien maar er waren diverse viskwekerijen op de rivier waar meerval werd gekweekt. Op een vlot was een hutje gebouwd waar de vissers hun dagen en nachten doorbrengen.
Onderweg wilden we een noodlesoepje scoren. Aan de overkant van de weg was een schoon (want schoon bleef een belangrijk criterium) eethuisje. Fiets draaien en oversteken dus. Mijn fiets had duidelijk andere plannen en koos ervoor om erbij te gaan liggen. Een natte plek die groen was en dus spekglad. Ik hield de zware fiets niet en besloot dan ook maar te gaan liggen, onder de fiets. Gelukkig bleef de fiets daardoor onbeschadigd. Mijn knie werd echter direct blauw en er bleek een lelijke wond te zijn ontstaan. Uit het restaurantje kwam hulp. Een krukje, een flesje met iets vloeibaars en wattenstokjes. Vast om te ontsmetten. Dus maar even gedaan want de wond was erg vies. Marijke stond erop om even langs een dokter te gaan. En dat was een goed besluit. We kwamen een grote lege polikliniek binnen met een aantal bedden. Op één van die bedden lag de doktersassistente met haar mobiele telefoon te spelen. Ze kreeg opdracht van de dokter om mijn wond te verzorgen. Mijn been werd op een volle prullenbak gelegd en de wond werd verzorgd. Als beloning moesten we met de dokter aan tafel om pomelo te eten, gevolgd door een theeceremonie. Na een uur konden we beleefd afscheid nemen. In de tas wattenstokjes en een flesje van het een of ander voor de knie. Tot slot nog een grote pomelo om onderweg lekker van te smullen. Van afrekenen voor de behandeling en de verbandmiddelen wilde hij niet weten!
Verder weer langs de Rode Rivier. Nog twee maal uitgebreid gecontroleerd bij politieposten. Ook hier werd een foto van ons genomen, maar nu voor het privé-archief van de chef.
De grens! Spannend, want we zouden een paar dagen te vroeg Vietnam ingaan. Op het visum stond: Geldig vanaf 30 september en het was 28 september.
China verlaten ging snel, mede dankzij hulp van mensen op de roltrap met onze bepakte fietsen. Bij de balie van de Vietnamese douane was het spannend. Ik eerst. De man bladerde mijn paspoort door en bestudeerde het visum. Hij begon te grijnzen en wees op de datum. Huh? Ik snapte hem natuurlijk niet. Maar ik werd toch wel wat nerveus. Zouden we twee dagen hier in niemandsland moeten wachten? Het zou toch niet waar zijn? Hij ging bellen. Dit ging mis! Hij pakte een stempel en boem. We waren in Vietnam.
Ongeveer 350 km verwijderd van Hanoi. Maar eerst een tocht naar de rijstvelden van Sa Pa regelen. Want we hadden nog lang niet genoeg van de rijstvelden!

Geschreven door De.Trappers