La Provence a velo. Het is even zoeken maar, de Fransman/vrouw is zeker bereidt aan te geven waar het beginpunt van de tocht ligt. Of iedereen goed op de hoogte is van alle straatnamen, een dame in ieder geval niet. Blijkt nl. dat we al op de goede weg zitten. Met de routekaart in de hand en met behulp van de bewegwijzering zijn we na ongeveer een uur dan eindelijk bij het beginpunt.

Loriol-du-Comtat is omgeven met landbouw. Er zijn veel pas geploegde akkers en in plastic tunnels zijn gewassen gezaaid- of gepoot die nog moeten groeien. Een boer is bezig om rijen op zijn akker te voorzien van plastic stroken. Met een hulpstuk aan zijn tractor wordt het plastic strak over de akker getrokken en de zijkanten ervan wordt automatisch afgedicht met aarde.

Dat er ook in deze omgeving veel slachtoffers zijn gevallen tijdens WO1 blijkt wel uit het monument "Aux Enfants de Loriol Morts pour la patrie 1914-1918.

Tijd voor een bakkie. We zitten heerlijk in de zon op een terras. Naast een enkele toerist zijn het vooral de locals die elkaar hier ontmoeten.

De akkerbouw ligt alweer ver achter ons. In de buurt van Aubignan zien we veel olijfbomen en wijngaarden. We fietsen even door om in het dorpje, in het parkje voor Hotel de Ville, onze lunch te nemen. En wat voor een lunch: broodje kaas met rucola, broodje groente/linzen spread net komkommer en tomaat. Altijd goed om iets te eten mee te nemen. Je weet maar nooit of er onderweg lunchmogelijkheden zijn. De Schuurmannen hebben ervaring, vandaar.

Hebben we nog even overwogen om de route in te korten maar nee. Toch gewoon doorfietsen. Naar later blijkt hebben we hier goed aan gedaan. Wat nu komt is het mooiste- maar ook het zwaarste deel van de route.

In Beaumes-de-Venise zijn huizen tegen een rotswand aan gebouwd. Indrukwekkend! Al fietsend blijven we klimmen. Eerlijk is eerlijk, soms, als het echt te stijl is, stappen we af en lopen een stukje. Mijn linkerknie wil niet altijd wat ik wil waardoor ik hem soms even moet ontzien.

De laatste 9 km. van de route gaan langs het kanaal. Mooi gedeelte maar had van mij wel iets korter mogen zijn.
Rond de klok van 16.00u strijkken we neer op een terras in Carpentras en genieten van een biertje/wijntje, die we, zo vonden wij, ook écht verdiend hebben.

Afgelopen zaterdag, tijdens het aardbeienfeest, was mijn ook gevallen op la boutique l'Esperluette-fleurie met prachtig handbeschilderd aardewerk. Mooi op tafel en in de keuken voor mijn geplande bordenwand. We kiezen een langwerpig bord met namen van steden waarvan we de meesten al hebben gezien. Natuurlijk ontbreekt de naam "Carpentras" hierop niet ondanks dat het geen wereldstad is zoaks de andere plaatsen die vermeld staan. Een grapje van de ontwerper zal ik maar zeggen.
Ook de mooie handbeschilderde schaal gaat mee in de fietstas. De dame in de winkel heeft de schaal zelf gemaakt en neemt haast emotioneel afscheid van haar ontwerp. Het is een uniek stuk in een kleurstelling die precies past in onze keuken. Ik mag nog een keramiek hartje uitzoeken en beloof haar om een bericht te posten op Instagram en/of facebook wanneer de schaal een plekje heeft aan onze wand.

Zijn we al 5 keer langs de aardbeienkweker gereden dan is het nu tijd voor inkoop. Na een kijkje in de, met plastic overdekte kassen gaan we naar het verkooppunt. De zoete geur van aardbeien komt je tegemoet. Heeerrlijk. De aardbeien worden verkocht in manden van 3 kg, 1,5kg, 1kg of een pond. Wij nemen een pondje mee. We weten nu de weg te vinden en voor de prijs ben je hier beter af dan bij dde groentejuwelier in Carpentras. Scheelt toch zo een €-tje op een pondsbakje.

Het menu voor vanavond is homemade aspergesoep, een grientequiche en een frisse groene salade.

Geschreven door Onze-hobby.gaat.weg