Een feestelijke dag vandaag; ons oudste kleinkind is vandaag jarig! Ze wordt 7 jaar.
Vanmorgen dus eerst een poosje met haar gebeeldbeld. ze had haar nieuwe prinsessenjurk al aan en vertelde volop over het kinderfeestje wat ze gisteren had gehad. Leuk toch, dat ze zo enthousiast kunnen zijn.

Plan voor vandaag is te rijden tot Çatalca en daar een hotel te nemen, het enige hotel in het stadje. Daar kwam dus niets van terecht, zoals je verder zult lezen.

Het werd weer een pittig temperatuurtje, geen wolk aan de lucht te zien en nauwelijks bomen. Ik weet nu heel goed, waarom we zijn voorzien van wenkbrauwen. Zweet van je voorhoofd loopt in straaltjes tot aan je wenkbrauwen en wordt dan vermengd met zonnebrandcreme, langs je ogen afgevoerd, zodat je ogen schoon blijven.
Daarnaast begrijp ik, waarom verreweg de meeste auto's hier wit zijn. In een donkere auto moeten de temperaturen niet te harden zijn.

Ik vond 's-ochtends een zaakje, waar ze een bar hadden en brood en vlees verkochten, maar ook koffie. Ik bestelde een grote koffie, anders krijg je een bodempje espresso.
Krijg ik zo'n hele kan Turkse koffie, met droes etc. Wel heerlijk. Toen ik wilde afrekenen, mocht ik weer niet betalen. Heel verhaal waar ik niets van begreep, maar wel erg aardig.

Om een uur of 2 kom ik in Çatalca, vind via de navigatieapp het hotel en ga naar binnen.
Receptie zit blijkbaar op een verdieping, en halverwege de trap kom ik iemand tegen. Hij kon ook nog Engels, was iemand oorspronkelijk uit Montenegro, maar woonde nu hier. Was niet de baas, die was er niet zei hij. Ik vroeg hem die dan svp even te bellen, nam niet op, waarna hij een personeelslid belde, die even later van boven kwam.
De eerste man tolkte, ze keken een beetje vreemd en onheilspellend naar me toen ze het over me hadden.
De gang was een beetje schemerig, de man had wat kerflittekens in zijn gezicht. Ik had echt het gevoel om midden in een scene van Penoza te staan. Na enig beraad, vertelden ze, dat er geen plaats was, wat ik toch maar een beetje vreemd vond. Dat viel tegen, want alternatieven waren er niet. 25 km verder dan, naar het adres waar ik voor morgen al had gereserveerd.

Kort voor ik het dorpje inreed, werd ik staande gehouden door een man. Hij wilde van alles over mijn fiets weten. Hij bleek Dohan te heten en zijn ca. 18-jarige zoon tolkte.
Liet een foto van zijn eigen MTB zien, helemaal trots. We moesten samen nog op te foto, ik zei: onder één voorwaarde: dat je er dan met mijn toestel ook een maakt, wat ook gebeurde uiteraard. Of ik honger had, want dan zouden ze het leuk vinden als ik mee at (ze waren de BBQ aan het aansteken en er moesten kippen op. (er werd hier langs de rivierbedding door tientallen families geBBQ'd). Toch maar doorgefietst.

Even later was ik bij het pension van Fikri Bekbas, die deel uitmaakt van de Sultans Trail organisatie, maar daarover morgen meer.


Afstand: 101 km Rijdtijd: 6:58 uur
Gemiddelde snelheid: 14,19 km/h
Cumulatief: 1.681 km

Geschreven door Guus.fietst