Becicherecu - Timisoara: 24 km. Totaal: 2032 km.

Voor alle veiligheid heb ik dan gekozen voor de veldwegen. Het weer was mooi, zonder wolken en dus redelijk warm.

Voor het dorp 's middags moest ik nog een afsluiting door, zonder problemen. Ik hoorde al van ver een hond en hoopte maar dat die in de buurt van de hangar zou vastliggen aan een ketting of afgesloten in een hok. Maar daar kwam de loebas recht op mij af, gevolgd door nog twee andere razend loebassen. Ik begon gelijk te tieren en te roepen maar ze wilden mij pakken. Ik moest ze met mijn wandelstokken tegenhouden of ze hadden me bij mijn kuiten. Een paar keer beukten ze tegen mijn stokken. Hun tanden kwamen soms gevaarlijk dicht bij mijn broekspijpen.
Ik hield stand met afweren, dreigen en roepen. Ik hoopte maar dat er iemand in de buurt was. Tenslotte waren die beesten op hun terrein. Ik probeerde voorzichtig tot aan de andere poort te geraken, zo'n 100 meter verder. Soms stonden ze om mij heen en attakeerden ze langs achteren maar ik hield ze allen in de gaten. Dan kwam er nog een vierde hond bij, gelukkig maar half zo groot. Dat leidde hen een beetje af en begonnen ze die aan te vallen of ondereen nog wat ruzie te maken. Maar mij wilden ze bijten.
Meer dan vijf minuten razende spanning en de poort was nog ver. En dan ineens hielden ze in. Er kwam een man naar mij. Hij riep ze terug. Dan zag ik de kudde schapen in de verte.
Ik probeerde in het duits of engels iets te zeggen maar de herder gaf me een hand en zei: 'romanisch', naar zichzelf wijzend.
Toen ik het hek door was heb ik nog een foto genomen en liep opgelucht verder richting dorp. Daar zag ik weeral een herder, maar geen honden, ook weinig schapen.

Deze confrontatie met honden was de zwaarste uit mijn carriere. Erger dan Foncebadon in 1989.

Geschreven door 1cent1km