Vandaag een halfuurtje langer slapen. Op het programma staan de rit naar Nairobi en het bezoek aan de Belgische ambassadeur. We kijken dus diep in onze Afrikavalies of we nog wat schone kledij vinden. Ondertussen genieten we van deze laatste lodge: fijne accomodatie, maar het personeel voelt toch wat onbehaaglijk aan. “Eén bedje voor het personeel,” zou een teamlid zeggen.
We verlaten Hunters Lodge en zijn onnoemelijk vele bavianen en vervets en rijden de autoweg op. Niet zo’n druk verkeer deze ochtend. Toch doen de bedenkelijke verkeerssituaties ons fronsen en af en toe naar lucht happen.
Net voor Emali houden we even halt voor het obligate bezoek aan een curio shop. Altijd een moeilijke oefening. Dat onze chauffeurs luidop (in het Engels!) naar de verkopers roepen dat ze ons de student price moeten geven, verhoogt het vertrouwen niet. Mundus vult decipi... Emali zelf is dan weer één grote groentemarkt. En waarom je op een autostrade katapulten zou kopen is ons ook niet duidelijk. We rijden verder. Onze chauffeur praat honderduit over het economische leven van Kenia en van de gewone Kenianen. Ook de politiek wordt uit de doeken gedaan. Er heerst momenteel nogal wat ongenoegen onder de bevolking. Het is nochtans niet dat ze niet werken of niet ondernemend zijn. In tegendeel: elke Keniaan heeft wel zijn stalletje met koopwaar. Ook op grote schaal wordt veel geïnvesteerd. Zo rijden we langs het enorme Konza Technopolis project dat zich presenteert als “Silicon Savannah.”
Voor de lunch gaan we weer off road. Aan de ingang van het restaurant wachten ons een half dozijn gieren op. Dat belooft.
We gaan terug naar de snelweg. Athi River stad. Industriële randstad van Nairobi en alsmaar uitdijend. Het verkeer wordt stedelijker. Een omgevallen tankwagen wordt omsingeld door mensen met bidons. We nemen voor één keer niet de Expressway en storten ons dus in het “gewone” stadsverkeer. We nemen Outer Ring Road, een brede boulevard langs het stadscentrum die je bijna een samenvatting van het overbevolkte Nairobi kunt noemen. Druk verkeer natuurlijk, woonblokken, mensenstromen en heel veel handeltjes. Als het hier niet te koop is, is het niet te vinden in Nairobi.
We naderen Mathuga, de groene wijk van de ambassades. Even zijn we een paar chauffeurs kwijt, maar uiteindelijk komen we bij de residentie van de Belgische ambassadeur, Z.E. P. Maddens, aan. We worden er door de veiligheidsofficier aangekondigd en vervolgens heel hartelijk door de ambassadeur en zijn echtgenote verwelkomd. We maken ook kennis met een paar andere Belgische gasten en medewerkers, waaronder Geert Simons, directeur van de internationale Saint Andrew’s Turi school. We kunnen het niet laten die school een beetje het Zevenkerken van Kenia te noemen en maken meteen plannen voor een bezoek. Daarna is het tijd voor uitwisseling en wedervaren. We genieten er ondertussen van de verfijnde koffietafel én van een puntzak Belgische, handgesneden frietjes. De gemoedelijke sfeer belet niet dat ook indrukken en ideeën uitgewisseld worden. Het ambassadeurskoppel is heel goed op de hoogte van het inleefproject en heeft heel veel waardering voor het werk én de werking van de groep. Ook wij worden mee opgenomen in het bredere kader van de Belgische aanwezigheid in Kenia. Tijd voor een groepsfoto, de wellicht binnenkort klassieke “grassrollover” en het afscheid. Een fijne namiddag “intra nos” als we dat zo mogen zeggen.
Om de lijn van de dag aan te houden neemt onze chauffeur enthousiast de Expressway… de verkeerde kant op. Kwestie van na de u-turn de avondspits niet te missen. Bij witte hemel en zwarte silhouetten, leiden wij (sic!) onze chauffeur door het verkeer tot aan onze slaapplaats, een - vrij rudimentaire - Noorse missiepost. Even het gebruikelijke onderhandelen over het aantal beschikbare kamers en dan start onze laatste avond in Afrika.

Geschreven door AZEB.Inleefreizen