De avond eindigde gisteren nog met een eerste les Kiswahili, gegeven door bi Felista. We leren een aantal staande uitdrukkingen en ook het tellen van 1 tot 10 natuurlijk. Er is veel interactie en elk juist antwoord krijgt een applaus. “Are we together?” wordt gevraagd om na te gaan of iedereen nog mee is. Iedereen ís ook mee. Dat blijkt wanneer het bord omgedraaid wordt en een ondervraging volgt. Goed opgelet, Loppem!
Tijd daarna voor de gezongen evening prayers van de meisjes. Tenslotte wensen we elkaar elkaar Lala salama.

Het ontbijt bestaat zoals elke ochtend uit brood met ananasconfituur of de eeuwige choco, met verse watermeloen en chai maziwa (milk tea). Daarna vliegen we er weer in. Voor twee teams wordt het na het poetsen opnieuw heulen met emmers water van de rivier om alle driehonderd geplante boompjes in leven te houden tot het eindelijk wil regenen. Daarna de vaten voor de construction vullen zodat straks beton kan gemaakt worden. De bekisting van de “poutrellen” wordt ondertussen gemeten en getimmerd, de bewapening met de hand gevlochten.
De keuken heeft zoals steeds zijn eigen ritme. Die keuken is eigenlijk het hele gebied tussen de dining hall en de rivier (De enige plaats waar ‘s nachts je vel niet aan je vlees kleeft). Er wordt de hele dag door aan een rustig tempo gekookt met veel pauzes onder het bladerdak van een passievruchtstruik. Ook ‘s nachts vind je er altijd wel een paar mensen rond het vuur. Het is een plek met een eigen intieme sfeer waar meer gepraat en verbroederd wordt. Maar ook een soms minder evidente plaats om als buitenstaander toegelaten te worden. Je komt er nog het dichtst bij de volkse swahiliwereld.
Het maïsveld dient gerooid. Twee teams gaan aan de slag. Na een paar uur is een mooie oogst verzameld.
In de late namiddag maken we met de hele school een wandeling naar Lukore, een iets groter dorp dieper de heuvels in, waar de matatu’s niet meer komen. We stappen dus door het mulle rode zand naar Mangawani, en dan over de kim tussen de valleien door, langs bananen- en palmbomen. Onderweg toont de principal ons haar sinaasappelboomgaard. We mogen ze vers proeven. In Lukore is het marktdag. De leerlingen kunnen er wat rusten en een frisdrank kopen - voor zichzelf en voor hun Keniaanse buddy. In het cafeetje dat we uitkiezen wordt onze cola eerst gezegend…
De zon gaat onder, we haasten ons terug, de koeien zitten in de kraal en de muezzin roept op tot het avondgebed. Onze laatste avond op school.

Geschreven door AZEB.Inleefreizen