Terwijl de in groep gezongen cantilenen ‘s avonds uit de (christelijke) meisjesbedden klinken en er midden in de nacht vanuit het dorp geluiden van een trouwfeest gonzen, doen de moslimmeisjes dan weer bij dageraad hun ochtendgebeden. Ook overdag is het goddelijke vaak aanwezig in de gesprekken, en het geloof en de Bijbel een referentiepunt. Een bron die bij ons wat opgedroogd is.
Andere tradities zijn dan wel weer levendiger: ineens weerklinkt hier uit de monden van onze leerlingen de brabançonne (in het Frans).
De dagelijkse werken worden hervat. Enige variatie: vandaag worden snelgroeiende msaji-struiken met gele waaierende bloempjes geplant. Het schoolterrein wordt ook nog eens opnieuw onder handen genomen om de rondslingerende takataka (afval) te verzamelen. Daarna worden de afvalputten in brand gestoken. Meer is in dit stadium nog niet mogelijk, maar in vergelijking met vorig jaar, is een proces van aandacht voor hygiëne en netheid hier volop aan de gang.
Tussendoor wordt van de Keniaanse meisjes een “talenteninterview” afgenomen. Het leert hen zichzelf beter te kennen en verder te denken dan de kaders van een schoolsysteem. De meisjes geven blijk van een groot inzicht in hun eigen persoon en een talent noemen zij “a gift from God.”
Tijd voor het middagmaal: spaghetti, viazi karai (oranje-gebakken aardappelen) met ukwaju (zure, bruine dressing), kasafu in de kokos en watermeloen vullen de gekende rijst en stoofpot aan. Ondertussen: bezoek van de pastor van Lukore. Na het eten wandelen we met hem en zijn gezin naar zijn dorp. Anderhalf uur klimmen in de volle zon! Na tien minuten steekt hij ons op een pikipiki voorbij... Wij gaan te voet verder, door een bloeiende bocage, over een bergkim en door een Morvan-landschap. Eindelijk bereiken we Lukore. Het lijkt een dorpje uit de far west met één straat waar de bushweg doorloopt en de lonesome cowboy in elk hutje een saloon of een winkeltje vindt. We worden er met grote ogen bekeken.
Eerst de kerk van de pastor bezoeken - die een onveilig rijdende brommer staande houdt en hem de levieten leest - en dan vlug in een winkeltje een frisdrank en een lolly kopen, voor we ons in de vallende avond reeds terughaasten. Onderweg biedt een kindje (Grace, genade) ons spontaan enkele passievruchten aan. Ze krijgt enkele lolly’s terug.
De donkere waaierpalmen tekenen zich tegen de pastelslierten van de hemel af wanneer we het schoolterrein betreden. Net op tijd... voor tea-time! “Any time is tea-time” aldus de immer goedlachse principal.
Het avondmaal wordt ongetwijfeld op een onchristelijk uur opgediend...

Gezondheidsbulletin: de nichtjes Van Marcke hebben wat pech met de voeten, maar zonder erg. Verder een paar kleine handwondjes door de werken. Voor het overige is iedereen in perfecte gezondheid.

Geschreven door AZEB.Inleefreizen