Deze ochtend worden we wakker met een stroompanne. Daarvoor moet je in de stad zijn.
Na het ontbijt wordt er ingeladen en rijden we door de traag ontwakende stad naar sloppenwijk Korogocho. Stel je anderhalve vierkante kilometer voor met een bevolking van 200.000 zielen, gelegen naast het enorme Dandora-stort. Er is geen aangelegde infrastructuur, noch formeel bestuur over de wijk. De overheid is er minimaal aanwezig en misdaadcijfers zijn torenhoog. De nachten zijn er donker en gevaarlijk. Het inkomen onder de dollar per dag. We rijden er stil en zelfs onthutst doorheen. De armoede en wanhoop is zo groot dat we zelfs niet meer bekeken worden, op een man die onze koffer probeert te openen of een kind dat meereist op de ladder na. De steegjes tussen de golfplaten krotten zijn afschuwelijk. Riool en straat zijn één. Alle leven speelt zich buiten af. Er is een soort onverschillige armoede. Stel dat je wieg hier staat…
Uit respect en schroom nemen we geen foto’s van de wijk.
We rijden het domein van St John school op, een oase in Korochogo, een katholieke school, waar we het project Ghetto Classics bezoeken. Dit project voorziet in muziek- en dansopleiding in deze kansarme buurt. Gesticht door Elizabeth Njoroge worden zij inhoudelijk en materieel ondersteund door o.a. Jef Neve. We krijgen een rondleiding doorheen de muziekschool, krijgen een klassiek Italiaans Lied te horen van autodidact operazanger David Mwenje en wonen kort een paar repetities bij. Een heel uplifting project dat sommige jongeren echt toelaat aan de armoede te ontsnappen, soms tegen de wil van hun ouders in. Bij ons vertrek horen we het orkest de Europese hymne spelen. Het laat niemand onberoerd.

Zo verlaten wij Korochogo en begeven ons richting Jomo Kenyatta Airport. Tijd dus om afscheid te nemen van Kenia - maar niet zonder achterom te zien. Het waren opnieuw drie mooie weken samen. De groep was hecht, ijverig en steeds voornaam. Met wat voor leerlingen zijn wij niet gezegend! De eerste dank gaat dus uit naar de inlevers die het live, learn and labour alle eer aan deden. Het klinkt makkelijk, maar het blijft een uitdagende slogan om elke dag waar te maken, ook als je het eten of het werk even beu wordt, ook als de maag niet mee wil, ook als de dag moeizaam opstart. De inlevers overwonnen dit alles én zichzelf. Een grote dank daarvoor.
Een speciale dank aan de praesessen Alice en Amaury. Met grote verantwoordelijkheidszin en een natuurlijk leiderschap gaven zij sturing aan de groep en ondersteunden ook ons als team. Dat ze hierbij het motto van Rose Mwakwere citeerden (To serve is to reign) toont aan dat ze over hun taak hebben nagedacht. Chapeau!
Ver van ons maar altijd paraat is er ook dhr. Vermeulen. Zonder hem zou de voorbereiding van de reis nooit rond geraakt zijn, noch de financiële opvolging van het hele project. Een warme dank en groet aan hem en zijn gezin. Misschien is hij er in ‘25, ‘26,… weer bij?
Van hieruit willen we eveneens onze partners in Kenia bedanken. Allereerst de Rose Mwakwere school dankzij wiens staff en leerlingen de inleefreis voor ons waarmaken. Hun gastvrijheid en openheid laten ons het echte Kenia kennen en houden ons ook een spiegel voor. We kunnen veel van hen leren. De sleutelfiguur hierbij is natuurlijk de principal, Madam Mwongeli, de alomtegenwoordige leider van de school, die door haar management by walking around alles ziet, alles hoort, en zoveel problemen voor ons en de school oplost, nog vaak voor we ze zien. Een dynamische ondernemer, een wijze vrouw met gezond verstand en een diep geloof.
We danken uiteraard ook het ambassadeurskoppel dat ons niet alleen jaarlijks op de residentie ontvangt, maar dat ons tevens bemoedigt, steunt en helpt, ver voorbij de officiële plichtplegingen. We hopen contact te houden en elkaar in 2025 terug te zien, in Zevenkerken en in Nairobi.
Ook het “oude netwerk” van Sunshine4Kids groeten en danken we hierbij: mama Pascale, genietend op de achtergrond, Dolly, die de noodzakelijke logistieke steun steeds met de glimlach aanbiedt, Saïdi, de chauffeur die de bus over de meest onwaarschijnlijke wegen loodst, Dan-the-safariman die ons telkens opnieuw verrast met de natuurpracht van Kenia. Asante sana aan allen!
Ver weg is er nog het thuisfront. De ouders die ons steunen en vertrouwen hebben gegeven, de sympathisanten die ons bemoedigen en ondersteunen, de directie die ons speelruimte en omkadering biedt, de collega’s waarmee we ons verbonden weten, de paters benedictijnen, en zeker pater rector, wier werk wij, al is het in andere tijden, voortzetten en door wie wij ons gedragen weten. Een inleefreis maak je niet alleen. Slechts gedragen door een traditie en een gemeenschap is een dergelijke grote onderneming op duurzame manier mogelijk.
Toch gaat de laatste dank uit naar het team, de trekkers van deze drie weken. De weken verliepen zonder frictie, in overleg en met een gedeelde visie. De lijn was dezelfde, de stijl verschillend - gelukkig maar! De vreugdes konden we delen, de probleempjes die opdoken oplossen. Het leek allemaal vanzelf te gaan, maar er school juist veel inzet in het welslagen! We zijn hier heel dankbaar voor.

Voor we afscheid nemen, geven we graag het woord aan de directeur van onze Abdijschool.

Er was eens een tocht van... 114 dagen, aldus toch de vermelding van de duur onderaan het reisverslag. Dit toont meteen het onnavolgbare engagement van meneer Mouton en zijn equipe voor deze jaarlijkse inleefreis. Het omvat veel meer dan het verblijf zelf maar ook de selectieprocedure, de infomomenten, de vele contacten met allerlei organisaties in binnen- én buitenland - denk aan de fijne ontmoeting met de ambassadeur -, de giganteske logistieke operatie, de verslaggeving, ... en vergeten we evenmin de zorg om onze leerlingen én de mascotte 😊. ´Kenia' is een begrip in onze Abdijschool. Toch bijzonder lovenswaardig dat telkens weer zovele van onze jongeren warm gemaakt kunnen worden voor dit boeiend project! En wát een leerrijk avontuur zoals een ouder het zelf mooi omschrijft. De bewuste deelname geeft een stevige boost aan de sociale pijler die ons pedagogisch concept rijk is. Twee weken lang het eigen ´otium´ opzij zetten om zich benevool te engageren voor hard labeur in een zwoele hitte voor medemensen die het met veel minder moeten stellen; hoedje af! Maar wat een onvergetelijke ervaring aan indrukken en levenslustige momenten: samen met de leerlingen van de zusterschool sporten, zingen en dansen, kippen koesteren (én koken)... ´Brood en leven´, aldus de titel van het dagverslag van 11 augustus, al mag het -terecht - ook vaak brood en spelen zijn. Gelukkig gaat het er iets vreedzamer aan toe dan in het Rome van weleer. Intussen gaat het titanenwerk van heulen en zeulen in de verzengende zon verder, een unieke prestatie waar we alleen maar onze waardering kunnen voor uitdrukken. Dankjewel aan de jongeren voor deze gratuite inzet, dank aan de support van de begeleidende crew en de laatste pluim voor de prachtige Pindat! In verbondenheid

Stefaan Misschaert - trots op jullie allen (duc in altum)

We geven natuurlijk ook graag het woord aan Madam Mwongeli, principal van Rose Mwakwere, maar ook een beetje onze principal.

On behalf of ROSE MWAKWERE GIRLS SECONDARY SCHOOL, I thank the AUGUST 2024 Group from BELGIUM.
The students and team leaders were wonderful people. We shared a lot of experiences. We learnt a lot from each other.
During the visit we did a lot of activities:
*Constructing a house.
*Playing games.
*Cooking Kenyan foods like CASSAVA CRISPS.
To mention but just a few.
We thank the Group leader - MR.KEVIN MOUTON, Parents and all the supporters of the program for choosing our school for their stay in KENYA. We feel honoured to host the BELGIAN TEAM.
However, we had cases of illness, bedbug and mosquito bites, which we attended to our best.
We can't forget the help we receive from BELGIUM:
*Various donations.
*Constructions.
*Learning Materials.
*Scholarships.
Words can't say it all.We just wish the program of KENYA/BELGIUM to continue.
Wishing everyone the best of Luck in everything!

WARM REGARDS,
MWONGELI NZESI.
Principal -Rose Mwakwere Girls secondary school.

Na al deze woorden nemen we ook afscheid van de lezers van de blog en van de Zevenkerkse community wiens steun wij deze weken weer mochten ervaren. Samen houden we de vlam van de inleefreizen brandend. Zoals Korochogo hoopvol zegt: als je verbetering in je leven en in de wereld wil brengen, dream big.

Kwaheri!

Duc in altum!

Lies De Soete, Kevin Mouton, André Nuytemans, Luna Timmerman, Janne Van Dongen

Geschreven door AZEB.Inleefreizen