Op het feest van de Vlaamse Gemeenschap, Idd-ul-Adha (Offerfeest) én het feest van Sint-Benedictus lopen de zaken niet helemaal zoals verwacht. De regen verhindert de voormiddag aan zee, het restaurant blijkt gesloten, het alternatief - een Keniaans Chinees restaurant, uitgebaat door een zwarte Chinees (een oude gemeenschap in Kenia) - is dan weer een aanslag op ons tijdsschema.
Doordat we allemaal op een hoopje verblijven, kunnen we wel lunchen (of de lunch afwachten) samen met Pascale, Dolly, Laurien en Siebe, vrijwilligers bij Sunshine4kids die vanaf morgen in Shine School gaan schilderen. Ze waren er al eerder, en met Siebe is de Abdijschool zelfs al op stap geweest. Good memories!
Het is dus tijd om weg te gaan uit Diani, een oord dat altijd heel gemengde gevoelens oproept: is dit een badplaats die werk verschaft aan arme Kenianen, of een investering gebaseerd op uitbuiting? De vraag blijft onbeantwoord.
We rijden langs de gebruikelijke wegen, en door dorpen waar veel meer levendigheid dan anders heerst, de heuvels van het binnenland in, naar onze vaste stek, Rose Mwakwere, diep in dit “Toscane met palmbomen”. Vanaf de flank van de eerste hoogtes, zien we in de verte nog net de witte schuimkoppen van de oceaan en de donkergroene palmbossen van de kustvlakte, terwijl een zwarte Zombo Hill zich rechts reeds aftekent tegen de vuilwit bewolkte hemel.
Weldra stortregens. Het rijden is geen feest. Het wordt ploegen en rolschaatsen. Soms schaterlachen de chauffeurs, soms zwoegen ze ons een waterplas door. We komen heelhuids op Rose Mwakwere aan. De principal, de staff en de meisjes staan ons al op te wachten. “Toevallig” is het net tea-time. De draad van het samenleven kan weer opgenomen worden. Het zou ons verwonderen als er straks niet zou worden gedanst. Toch feest vandaag.

Geschreven door AZEB.Inleefreizen