Vrijdagavond na supper: tijd voor een terugblik op onze twee weken in Rose Mwakwere. De principal voorziet een “soda” voor iedereen en er wordt verwacht dat enkele Zevenkerkse studenten een toespraak houden. Maar daar waren we op voorzien. De leerlingen houden een mooie toespraak waarin ze terugkijken op ons verblijf en ook een aantal mensen bedanken: de principal, de warmhartige kokkin Madam Dorcas, de grootmoederlijke opvoedster Madam Monica, de andere leden van de staf en natuurlijk ook de meisjes die twee weken van hun vakantie hun familie moesten missen om met ons te kunnen samenleven. We hebben wat geschenkjes bij, o.a. een beschermengeltje van pater Maur dat straks boven de deur van de nieuwe keuken komt te hangen. Een discreet symbool van onze bijdrage aan de werken.
Daarna is het tijd aan de Keniaanse meisjes om te speechen. Ze doen dat recht vanuit het hart, tot ontroerens toe. Ook Madam Monica wenst te spreken en bedankt het hele team, en heeft zelfs een geschenk voor Madam Ilse en Madam Evelien.
De principal besluit het officiële gedeelte met een toespraak met rectorale allures waarin ze nogmaals haar dankbaarheid uit en ook vooruitblikt op de toekomst. Een dame met een visie.
Tijd voor wat dans. Afrikaanse moves door witte en zwarte benen. Heel plezant - en soms grappig.
Vele uren na zonsondergang trekken we naar de slaapzaal.
Vanmorgen komt het een beetje traag op gang, te meer daar we door zware regens worden verrast. Het wordt een rustige ochtend.
Na de lunch een lang zegengebed door een plaatselijke pastor: iedereen de ogen dicht voor een lang opzwepend gebed tot Baba (de Vader) en Jesu Nazareti. Dan is het tijd voor foto’s, uitwisseling van cadeautjes, briefjes en knuffels. En de bus op.
Einde verhaal? Wellicht niet. Niet alleen zijn de banden nauw geworden na deze tweede uitwisseling, maar daarnaast dient gezegd dat Rose Mw. een school is waar je concreet ziet op welke manier de (povere) middelen worden ingezet. De school heeft ontegensprekelijk een dynamiek die haar vooruitstuwt, met de juiste prioriteiten en met een doel voor ogen. In zo’n school kan je geloven! De principal is een uitstekende people manager, een zorgzame moeder, een bezige bij, een vrouw uit de rural, een groot humorist. Om zeker volgend jaar terug te komen hebben we alvast onze tenten in haar bureau achtergelaten...
Wordt vervolgd!
Maar nu naar Diani. Wanneer we aankomen is de zee petroleumblauw en komen de galawa’s met verse tonijn aanmeren. Kenia is elke avond een schilderij.

Geschreven door AZEB.Inleefreizen