De avond gisteren eindigde met de afwas. Op zich gewoon een klusje, maar hier zit je buiten bij de regenton in een hele grote pot zeepsop af te wassen terwijl iedereen samen naïeve Swahililiedjes zingt als “Mambo sawa sawa” of “Jambo Kenya”, met vele grappige improvisaties.
In de nacht verrast de regen ons opnieuw. Hij valt bij bakken, bij tonnen, dreunend uit de hemel, en overstemt zelfs de meest lawaaierige brulkikkers van het moeras. ‘s Morgens is de hele school zelf een moeras geworden. We gaan een beetje verweesd ontbijten. Daarna verzamelen we toch onze spullen voor het vertrek. De zon komt boven en laat het gevallen water verdampen, waardoor de lucht beklemmend vochtig en warm aanvoelt.
De bus komt aan. Tijd om afscheid te nemen. Dat gebeurt met gemengde gevoelens. Iedereen is tegelijk blij een volgende bladzijde van de reis te kunnen aanvatten, maar heeft tevens het gevoel een vertrouwde plek te moeten achterlaten. Er wordt veel geknuffeld, foto’s genomen, een traantje weggeveegd ook. Er worden wensen en zegeningen uitgewisseld en plannen gemaakt voor de toekomst. Volgende week komt mama Pascale alvast terug langs om de werken op te volgen. En ook de principal belooft ons op de hoogte te houden van de vorderingen aan de slaapzaal. We hebben er een engeltje van wijlen pater Maur achtergelaten dat zal opgehangen worden boven de toegangsdeur als teken van verbondenheid tussen Zevenkerken en Rose Mwakwere.
Heel dankbaar voor de ontmoeting, het samenleven en de uitwisseling nemen we afscheid van Rose Mwakwere School, een school vol authentieke mensen, gedreven door hetzelfde project: een plek uitbouwen waar Keniaanse meisjes in alle veiligheid aan hun toekomst kunnen werken.
Door de regen zijn de wegen een uitdaging: grote plassen, weggespoelde wegranden, glibberige bochten. We raken zonder omkantelen (!) tot bij Kilulu, waar de weg naar de kustvlakte begint. Laatste stukje platteland - nog steeds kuddes op de weg - voor we sloppenwijk Ukunda en toeristendorp Diani bereiken.
De praesessen gaan met een paar begeleiders naar de Chandarana markt om picknick. De anderen genieten van de Afrikaanse zon in onze lodge.
Na het eten eindelijk naar zee! We installeren ons veilig in een rustige strandbar aan zee - veiligheid is een issue in Diani- waardoor we onder bescherming van security van het opkomend tij of een frisdrank kunnen genieten. De zee is behoorlijk wild: grote donkerturkooizen overslaande golven worden door de wind naar het strand opgestuwd, waar ze overgaan in stralend dik wit schuim dat tot aan onze voeten opstroomt. Daarna trekken ze zich terug in snelstromende parelende slierten die door de volgende golven opnieuw worden overspoeld. Het geluid van de slaande golven wisselt af met dat van de terugtrekkende stroompjes. Dat alles onder het licht dat, gefilterd door de palmbomen, zonnige vlekken over het tableau strooit. De joelende inlevers... leven zich ook deze keer goed in (en uit).

Geschreven door AZEB.Inleefreizen