Zondag. Dag des heren. Met een tiental tuktuks gaan we met zijn allen naar de Sint-Jozefskerk in het nabije Ukunda. Bij aankomst mogen we het terrein enkel binnen na controle op explosieven (!). Foto’s verboden en kledijvoorschriften te respecteren.

De kerk is een groot, goed onderhouden en verlucht gebouw voor een 1000-tal mensen. De iconografie is naïef westers; een Byzantijns kruisbeeld troont boven het altaar tegen een muurschildering die het Vaticaan voorstelt. Priesters en een rist acolieten in onberispelijke albe en kazuifel. Mannelijke en vrouwelijke lezers. De mis is nagenoeg volledig in het Swahili, maar wie een béétje vertrouwd is met de mis vindt makkelijk de Roomse liturgie terug.

De muziek bestaat uit swingende Afrikaanse ritmes maar ook uit ontroerende meerstemmige hymnen en litanieën. Al wat kán gezongen worden, wordt door de volle kerk gezongen, gewiegd en geklapt.

Na de lezing uit de Efeze-brief en het evangelie uit Johannes 6 volgt een lange preek in het Swahili met sleutelzinnen in het Engels. Intonatie, gebaren, lichaamstaal, veel humor, maar dan de dramatische uitroep (over huwelijkstrouw): Where are you now? Where is your promise? En de les: Men, you chose her. Love her. If you love Christ, love her! En dan weer humor. Voor hij de vrouwen aanspreekt. Women, submit. (Sic!) You are free to choose. But choose wisely! Then submit.
De offerande is een wiegende stoet die het lokale voedsel aanbrengt en schenkt in grote rieten schalen. De consecratie is op de knieën, de communie op de tong. Nog meer gezang en omhalingen sluiten deze viering af.

Zijn we deze kerk binnengegaan als toerist, dan hebben we ze - misschien - verlaten als een beter christen.

Na de bezinning, tijd voor gezellig tafelen en wat kuieren door Ukunda, het organisch gegroeide dorp van meer dan 100.000 inwoners dat zich tegen de autoweg geschurkt heeft. Eerst een sociaal project waar men houten beeldjes maakt en verkoopt. Dan eventjes vrij rondlopen door een marktstraatje dicht bij de autoweg. Dieper in de warboel van steegjes en bouwsels wagen we ons niet. We vallen zó al op.

Met een tweede vloot krioelende tuktuks keren we tenslotte tegen het einde van de middag naar de Backpackers terug.

Geschreven door AZEB.Inleefreizen