Wanneer de muezzin in Kibuyuni tot gebed oproept, de schoolhaan kraait en de muziek uit de keuken weerklinkt, start de dag. We genieten even van de ochtendkoelte voor het werk begint. De teams schuiven door en vatten de taken aan. Vooral op de werf is er veel werkvolk nodig. De materialen worden per lorry, brommer of te voet aangevoerd. De beton wordt handmatig gemaakt en over de fundering uitgespreid. Opgepast voor handen en voeten! De leerlingen gaan er volledig voor en het werk vordert vlot. Een eersteklas team.
Tea time (rond 11u) verrast ons met brood en cake uit de “eigen” bakkerij (een gift van de Abdijschool). Daarnaast wordt natuurlijk de traditionele chapati gemaakt voor de lunch. En wie kan ons beter chapati leren bakken dan de principal zelf? Maar ook: waarom zou er niet gedanst worden terwijl de stew op het vuur staat?
Lunch (14u). De golfplaten kreunen onder de hitte. De sinaasappelen uit de boerderij van de principal brengen verfrissing terwijl handenklapspelletjes de maaltijd opvrolijken. Tijd voor de afwas en wat rust.
In de late namiddag gaan we naar Mangawani, een kwartiertje stappen de heuvels in. We spelen er de traditionele voetbalmatch Mangawani - Rose Mwakwere gekend voor zijn loodrechte zon en uitputtend terrein bovenop het plateau dat aan alle kanten over de groengolvende bush uitkijkt. De eerste helft levert ons meteen een voorsprong van 2-5 op. De tweede helft blijven we domineren. Eindstand 2-9, waarvan 8 goals door Oscar en 1 door Arthur. Maar belangrijker zijn de verbroedering, de uitwisselingen en de babbels. Elk jaar voelen we de gastvrijheid, de vrolijkheid, de nieuwsgierigheid ook. Mangawani is een arm dorp met vele noden. Maar de mensen zijn hartelijk en warm, aanhankelijk en nooit opdringerig. De dagen zijn er eender, het leven traagzaam, maar de kansen ook beperkt.
Met vele indrukken en voer voor gedachten, gesprekken en plannen keren we huiswaarts. De zon gaat snel onder.

Geschreven door AZEB.Inleefreizen