Laatste werkdag in Rose Mwakwere. Het weer is betrokken, zeer warm en onwaarschijnlijk vochtig. Eerst een kleine ochtendwandeling langs de gezwollen Ramisi River. De krokodillen blijken niet op de afspraak.
Na het ontbijt, gaan we opnieuw aan de slag. Met de rotsstenen wordt de fundering van de vloeren van de slaapzaal gevuld. Wanneer de stenen op zijn, dienen we opnieuw te wachten op een nieuwe lading. We besluiten mee te gaan met de lorry naar de rivier om een nieuwe lading en ook deze stenen een plaats te geven. Van op de watertoren lijken de zwart-witte schildraven ondertussen geboeid op de werken neer te kijken.
Een ander groepje trekt even kort naar Mangawani dorp om detailfoto’s van de lagere school te maken in functie van mogelijke werken volgend jaar.
Opeens voelen we dat er in de grote slaapzaal commotie heerst. Mister Peter en een paar Keniaanse meisjes haasten er zich binnen. Een Keniaans meisje krijgt een “toeval”. “She’s being possessed,” luidt het verdict. Ze wordt zorgzaam maar kordaat bijgestaan met zangen en gebeden. Onze leerlingen staan er bezorgd maar ook wat hulpeloos bij. Moeilijk om dit cultureel, religieus of medisch te duiden. Dat is ook niet onze rol. Het meisje wordt door haar gemeenschap omringd en gedragen en dat is belangrijk. De principal houdt dan weer de kerk in het midden: Every illness has a spiritual side too.
De thee brengt ons de laatste mahamri en verse sinaasappel. Ook de zon duikt weer op. Het wordt warm en loom weer. Velen onder ons zijn stilaan behoorlijk moe. Het werk, het ritme en het weer blijven uitdagend voor een Belg. Toch is Rose Mwakwere tegelijk een heerlijke en hartelijke plek, ver van westerse beslommeringen, en met een heel ander tijdsbesef.
Tijdens de lunch maken we even het bilan op van wat we hier gegeten hebben. Bovenop de lekkernijen als chapati, mahamri en viazi karai, verorberden we hier dagelijks minstens 12kg rijst, 12kg vlees, 60 bananen, 120 appelsienen, 4 hele grote watermeloenen en een hoop boterhammen, al dan niet uit “onze” bakkerij. Dat alles vers en vaak met veel kruiden bereid. En zoals de principal zegt: after lunch, you can already prepare for supper. Er komt dus nog vers kokossap als digestief.
De namiddag brengen we wazembe (lui) door: kaarten, wassen, indommelen, lezen. We krijgen kort bezoek van een oude bekende, Madam Secretary, met haar drie maanden oude kindje en haar zoon Ibrahim, en van Mister Wellington, die ons een paar Afrikaanse beelden schenkt.
Wanneer de zon is ondergegaan, houden we ons laatste supper in Rose Mwakwere. Daarna is er tijd voor officieel afscheid. De eetzaal wordt ingericht voor de ceremonie waarbij er wordt gespeecht vanwege het Keniaanse en Belgische team. Ook de praesessen houden een heel mooi dankwoord, dat alles in het Engels, zoals steeds tijdens deze reis. Tijd dus voor bedankingen en geschenkjes, gevolgd door lezing uit de Bijbel, een toelichting en een lange samenzang met veel alleluja’s. Ook voor de zieken wordt uitgebreid gebeden. Tenslotte nog een lang reisgebed voor ons en een gezamenlijk Onze Vader, elk in zijn eigen taal.
Het wordt al wat later, de sfeer wordt stilaan uitgelaten. Straks nog de cantilenen van de meisjes en dan de ogen dicht over deze mooie dagen.

Geschreven door AZEB.Inleefreizen