06.00u. De nachtelijke religious service in Kibuyuni met luide muziek en schelle litanieën is bijna voorbij. Alles wat kruipt, vliegt of zwemt (in het moeras van de school) kan weer overnemen. We maken ons vroeg klaar voor het vertrek naar de kust.
De weg is een harde maar geërodeerde rode zandweg door een landschap dat alleen maar een zee van groen lijkt. Maar als je beter kijkt, zie je hoeveel reliëf in het tableau schuilt door de variëteit aan planten en groene tinten. Veel planten dragen kleine kleurige bloemen: de donkerrode bixa die men als kleurstof gebruikt, of de gele trompetbloempjes van de struiken langs de weg. Grote magere palmbomen steken boven dat alles uit, en wiegen hun eenzame kruinen in de lichtblauwe lucht. Vele lemen dorpjes brengen ons uiteindelijk tot op de weg naar Milalani. We verlaten het regenwoud en dalen af richting kustvlakte, en langs suikerrietplantages en de enorme werken rond de mijn van Base Titanium. De autoweg Mombasa-Tanzània brengt ons naar Diani waar we inkopen doen in de Carrefour (ex-Nakumatt) voor we bij ons logement aankomen. Dilemma: eerst het zwembad of eerst de WiFi? (*)
Na de installatie verorberen we meteen de volledige boodschappentas. Het weer valt ondertussen wat tegen: felle wind en behoorlijk wat regen.
Uiteindelijk verschijnt de zon toch nog op tijd om even tot aan het strand te stappen. De Indische oceaan ligt er rustig bij. Het strand is wit als vanouds en de golven beuken bruisend op het rif. Iedereen dus vrolijk het grijsblauwe nat in.
We stappen ruim voor het donker terug naar de lodge. Het weekend is begonnen. Straks komen de pizza’s.

Post scriptum: Mama Pascale is in Kenia aangekomen. Samen met Dolly kwam ze even de groep gedag zeggen. Een fijn moment!

(*) Eerlijk is eerlijk, ze willen eerst de mama bellen.

Geschreven door AZEB.Inleefreizen