Na anderhalve dag reizen zijn we goed aangekomen in Rose Mwakwere School!

De eerste vlucht (Zaventem-Wenen-Addis Abeba) vertrok met nogal wat vertraging, maar die werd tijdens de vlucht terug ingehaald. Gevolg was dat de koffie van het avondmaal nog slechts twee uur van het ontbijt verwijderd was...
Ook de tweede vlucht (Addis-Mombasa) verliep zonder problemen.
Aangekomen op Moi International Airport hadden we een (dure) tegenslag met de immigration service en moesten we wat onderhandelen om onze hulpgoederen het land binnen te loodsen. Met een vriendelijk gesprek en wat socialisen lukte dat uiteindelijk.
Toen kwam voor velen de “Afrika-schok” tijdens onze 70km rit naar de school, een rit die ons een halve dag kostte.
Eerste schok: Mombasa, stad van heel grote contrasten. Brede boulevards in “eeuwige verbouwing”, nieuwe hoogbouw naast golfplatendaken, tuktuks en voetgangers, matatus in alle kleuren krioelend door elkaar. “Voor matatus gelden de verkeersregels niet” aldus onze chauffeur Saïdi.
Na Mombasa, de drukke en avontuurlijke ferry - vorige week nog sukkelde een busje in het kanaal - en daarna de “autostrade” richting Tanzania, de eerste kilometers doorheen Likoni, de zeer ruige banlieue van Mombasa: verkeer, afval, zwervend vee, stalletjes, ateliers en verkopers, veel drukte en armoede. Geleidelijk aan wordt de weg landelijker.
Een heel eind voorbij Ukunda, slaan we rechtsaf om een licht verharde weg te nemen. Hij voert ons doorheen golvende suikerrietvelden het binnenland in.
Wanneer we de bush bereiken, wordt de weg onverhard, en werken onze bus en twee auto’s zich door het donkergroene heuvellandschap bezaaid met palm- en mangobomen. Af en toe een piepklein boerendorpje waar we met grote ogen worden bekeken en zelf ook enthousiast naar zwaaien.
Het wordt stilaan avond wanneer we op Rose Mwakwere aankomen. Daar worden we enthousiast en uitbundig verwelkomd door de meisjesleerlingen, door Dolly, door de principal en de staff, zeker wanneer kennissen van vorig jaar worden herkend. Eerst een verfrissing en een gebed, en daarna het installeren van onze meisjes en jongens op hun slaapzalen. In afwachting van het avondmaal wordt verbroederd en reeds samen gedanst. Het inleven is goed begonnen.
Dan volgt het avondmaal. Kokkin Dorcas verwent ons met rijst, stoofpot, kool en chapati. Een lokale sinaasappel vervolledigt het maal. Er wordt veel gegeten.
Nog enige afspraken worden gemaakt, en dan gaat iedereen druppelsgewijs naar zijn bed. Moe en vol indrukken de eerste Afrikaanse nacht tegemoet.

PS Het telefoonbereik gaat bijzonder moeizaam. Vandaar dit late bericht zonder foto’s. Morgen hopelijk beter.

Geschreven door AZEB.Inleefreizen