Na een nacht waarbij de avond- en de ontbijtkoffie bespottelijk dicht bij elkaar liggen, komen we aan in Addis Abeba, het drukke kruispunt in het vliegverkeer tussen drie continenten. Ontbijt, malariapil, toilet en aanschuiven voor de vlucht naar Mombasa.
In Mombasa treffen we meteen de tropische (middag)zon en de oprechte hartelijkheid van Kenia. Op deze slome zondag gaat de douane even vlotjes als daarna het verkeer in de blauwwitte binnenstad. Een plaatsje bemachtigen op de ferry blijft natuurlijk een (tijdrovende) uitdaging. Maar hoe mooi glinstert de zon niet op het Likoni Channel dat hier zachtjes opgaat in de Indische oceaan!
Voorbij het kanaal wurmen we ons door het verkeer en de drukke handel op en langs de autoweg richting Tanzania. Ondertussen is het toch al weer drie uur later en zijn de verschillende busjes elkaar uit het oog verloren. Dat wordt wachten op elkaar. Onder een stilaan schroeiende hemel.
Tijdens het wachten krijgen we het gezelschap van Dolly van Sunshine4Kids, onze engelbewaarder in Kenia. Ze zorgt voor water, Keniaans geld en een simkaart. Maar dat de zon aan het zakken is kan ze niet verhelpen.
Weldra is het donker. De palmbomen tekenen zich zwart af tegen de grijze hemel. In Milalani verlaten we de “autoweg” en gaan het binnenland in. Hier nog meer voetgangers en vee op stap in de donkere nacht.
In konvooi rijden we de heuvels in. Vanaf hier nog slechts gekloofde wegen van harde rode aarde. Het heeft weinig geregend dus de rit is net doenbaar, al is het stapvoets, slalommend en soms met een verkenner voorop. De dorpjes volgen elkaar op. De eerste (voor sommige) bekende namen weerklinken: Kilulu, Maphobe, Eshu, Kibuyuni. Dan zijn we niet ver meer.
En inderdaad: daar ligt de lange afdaling naar de school. Aangekomen.

Geschreven door AZEB.Inleefreizen