Woensdag alweer. Het leven op Rose Mwakwere gaat zijn gewone gangetje. Met de regelmaat en voorspelbaarheid van een internaat. We zijn in goede gezondheid (een dagje maagproblemen rekenen we niet mee), zijn de hitte gewoon - in België is het even warm naar het schijnt - we zijn aan elkaar en aan onze taken gewoon geraakt. De leerlingen houden het vaak monotone werk goed vol. De alomtegenwoordige muziek en de goede luim helpen daarbij. Centrum van de school is de keuken o.l.v. dansende kok David. Daar is altijd volk te vinden of iets te beleven. Bezoek uit de omgeving komt er steevast voor een kop thee of een hapje, boda boda’s leveren er fruit en vlees. Voor tea time maakt kitchen team alwéér een nieuwigheid klaar: Afrikaanse donuts. Ze hebben de smaak van een vers zandkoekje. Tamu sana!
Ook de lunch is ondertussen aangekomen: een brommer vol onwetende kippen. Het slachten is altijd een bijzondere gebeurtenis die de inlevers gemengde gevoelens bezorgt: afschuw en aantrekking, een beetje stoerdoenerij of afkeuring, begrip of medelijden.
Op de werf worden sleuven gemaakt rond het gebouw waarin fundering wordt gegoten.
Gezien de droogte is het ook tijd om wat nieuwgeplante bomen water te geven. Dat is veel minder werk dan voorheen aangezien er meer regentonnen dan vroeger zijn en ook de boorput altijd actief is. Dat betekent dat er vaak heel wat minder werk is dan toen we nog rivierwater moesten aanvoeren.
Ondertussen krijgen we bericht van Debbie Thys en haar echtgenoot Olivier Vanden Eynde van CloseTheGap dat zij bereid zijn een laptop te doneren aan de principal. De principal springt een gat in de lucht, wetende welk verschil dit kan maken bij de uitvoering van al haar taken en plannen. We zijn heel blij met deze versterking van de school en de hulp vanuit CTG, waarmee de abdijschool al jaren goede contacten heeft, zowel in Kenia als in België. Asante sana!
De lunch wordt verlevendigd door wat vleermuizen in de refter, die verder over de eeuwige stew en rijst zoeven. Sommige leerlingen hebben het een beetje gehad met de eentonigheid van het menu, maar de meeste beseffen dat we luxe-eten krijgen.
Ook in de namiddag wordt moedig verder gewerkt in de keuken en aan de construction. Het gangpad aan de buitenkant wordt uitgegraven, gefundeerd en opgebouwd. Een zacht briesje komt het zware werk verlichten.
Na de uitgebreide thee worden wat vrolijke scoutsspelletjes gespeeld. Altijd een bron van verbroedering en hilariteit.
Bij het golden hour rijden twee chique wagens het terrein op. We krijgen bezoek van de familie Mwakwere, stichters van de school zo’n decennium geleden. Mr. Mwakwere, the father of Kwale politics, oud-MP, oud-ambassadeur en -minister vereert ons met een bezoek. Mr. & Mrs. Mwakwere (Rose - de echte!) worden natuurlijk met veel egards ontvangen. Zoals gebruikelijk bij dergelijke gelegenheden, en zeker in Kenia, bestaat de ontmoeting uit heel wat speeches en dankwoorden. De inlevers en het team worden worden met veel dankbaarheid geloofd omwille van hun inlevingsvermogen en concreet engagement. Ook wij drukken tegenover de school, de principal en de community onze dankbaarheid uit voor de kansen, de lessen en het vertrouwen dat wij hier krijgen. Het wordt een heel hartelijke ontmoeting.
Tegelijk nemen we afscheid van Moses, zoon van de principal, patron (opvoeder) van de jongens, vertrouwenspersoon, manusje van alles en eigenlijk gewoon vriend. Hij gaat deze avond terug de heuvels af richting Ukunda. Wat ons betreft: ce n’est qu’un au revoir.
En zo is er stilaan een einde gekomen aan een dag Rose Mwakwere as it is. Straks: Lala salama (vredevolle nacht).

Geschreven door AZEB.Inleefreizen