De nachtvlucht naar Addis Abeba verloopt voorspoedig. De koffie van het avondmaal komt uiteindelijk om 1u ‘s nachts, terwijl de koffie van het ontbijt al om 3u wordt geserveerd. Iedereen goed uitgeslapen dus.
De tweede vlucht brengt ons naar Mombasa. Na vele informele gesprekjes blijken onze papieren genoeg in orde om het land binnen te komen. Oef! Na drie jaar staat de Abdijschool weer op Keniaanse bodem.
Een hartelijk weerzien met onze chauffeur Saïdi, een betrokken hemel en een drukkende warmte wachten ons op. Valiezen worden in en op de bus geladen, en off we go.
Buiten de luchthaven is er meteen de Afrikashock. De sloppenwijken richting Mombasa-stad zijn er alleen maar groter op geworden, de gebouwen vervallener, het verkeer drukker. De eerste indruk is er toch één van armoede en troosteloosheid. En ondertussen zit de file al anderhalf uur muurvast.
Eindelijk komt er een klein beetje schot in de zaak en schuiven auto’s, camions, felbeschilderde matatu’s en tuktuks richting de blauwwitte stad, over de brug naar het eiland dat Mombasa is. De stad oogt grauw, vuil en vervallen. We rijden door de grote, drukke lanen richting de ferry over het Likoni Channel. Opeengepakt in onze bus rijden we op de boot waarop de voetgangers al even opeengepakt staan. De fonkelende namiddagzon vergezelt ons op de overtocht tussen Kilindini haven en Indische oceaan.
Over het kanaal, wurmen we ons door sloppenwijk Likoni over de “autoweg” richting Tanzània. De leerlingen kijken hun ogen uit naar het stedelijk landschap van krotwinkeltjes, afvalhopen, overstromende grachten, magere koeien en onwaarschijnlijk beladen voertuigen van allerlei slag. Daartussen: de nijverige bevolking die koopt, verkoopt, vervoert en stapt.
De weg wordt rustiger en groener. Kleine dorpen duiken op van tussen de mango- en de palmbomen. De leerlingen vallen in slaap en de valiezen bijna van het dak. Even vastmaken.
We komen aan in Ukunda waar we Dolly ontmoeten en haar dochter Mercy, leerling van Rose Mwakwere. We nemen haar mee richting school.
De avond valt snel. Nog steeds rijden we verder over de autoweg, en daarna langs glibberige zandwegen doorheen de stikdonkere golvende bush. Veel meer dan huiswaarts kerende herders met hun kuddes magere koeien komen we niet meer tegen.
Eindelijk, eindelijk, midden in de nacht (20.30u) komen we op school aan, waar we uitbundig “karibuni” (welkom) worden geheten: thee met mahambri en een lang gebed.
Straks installeren, supper en de eerste nacht.

Geschreven door AZEB.Inleefreizen