Gisteravond werd ons verblijf op de Rose Mwakwere School afgesloten met een “closing ceremony”. Om een vrolijke start te nemen werden zowel de Keniaanse als de Belgische leerlingen gevraagd een paar dansjes ten beste te geven. De sfeer zat er meteen in. Daarna was het tijd voor speeches en bedankingen. Achtereenvolgens spraken de praesessen en de teamleiders hun afscheidswoorden uit. Er werd ruim de tijd genomen om terug te kijken en te danken voor alle inzet van de afgelopen twee weken. Als Belgen werden we verwend met hartelijkheid en goede zorgen. Wijzelf werden dan weer geprezen voor onze arbeid en ons aanpassingsvermogen. Algemeen werden de banden bejubeld die door werk, dans en zang, spelletjes en gesprekken werden gesmeed. We brachten een aantal geschenken over, o.a. natuurlijk aan onze principal. Ook de herinnering aan Pascal Perneel werd terug opgehaald. De Principal had bovendien voor elk van ons twee geschenken bij: een traditionele stof, geschonken door Mrs. Mwakwere als erkenning voor de bijdrage van de Abdijschool aan de ontwikkeling van de school, en vanwege haarzelf een uteo (mand), hier ter plaatse gemaakt in het dorp. Ook de laatste woorden waren voor de principal. Ze is een zeldzame combinatie van natuurlijk gezag, moederlijke zorg en wijsheid. We zullen haar missen.
De avond werd natuurlijk afgerond met de evening prayers, de traditionele cantilenen afgewisseld met bezwerende gebeden en besloten met de avondzegen en het lala salama.

Deze ochtend is het tijd voor ontbijten, opruimen en inpakken. Maar het is vooral tijd voor een laatste gesprek, een uitwisseling van gegevens, een weggelachen ontroering bij het nakende afscheid. Ook bezweren we onze gevoelens en verwachtingen met een laatste dienst van gebed en zang. Matron Judith neemt ons mee in de worship songs, waarna het persoonlijk gebed luidop wordt gebeden, naast het Onze Vader, een bijbellezing en een tweetalige preek. Een lange opzwepende, bezwerende reiszegen zendt ons op weg.
Na de lunch komen onze busjes aan. Een traan, een knuffel, een foto, een wens en weg zijn we.
We gaan de heuvels in en al meteen het wandelpad (!) van gisteren richting Lukore. Daarna de weg richting Kinango. Dat betekent dat we dus op de buitenste rand van de Shimba Hills rijden. Stevige wegen, vergezichten en zwaaiende kinderen gewaarborgd. Bij een brug over een seasonal river zien we onverwachts onze eerste olifant. Wellicht een mannetje op de dool.
Tussen de kleien dorpjes met een zeldzaam mooie moskee verschijnt het stadje Tiribe als een zeldzame oase. De weg is niet slecht, al komen de vier wielen soms gelijktijdig van de grond. Die wordt stoffig en lichtblond. Dat betekent dat we het kleine tropische regenwoud van de afgelopen weken aan het verlaten zijn. De weelderige bossen maken dus plaats voor droge scrub. De glooiingen worden langgerekter. Een ander, armer en droger Kenia.
Even zitten we vast in een kudde maar dan komen we aan in het nijvere stadje Kinango. We rijden een tweevaksweg richting de autostrade op. De weg is vlak net als het laagland dat leeg en grijs oogt. Verzengende hitte op de metalen golfplaatdaken. De namiddag vordert en zo komen we in Samburu op de autoweg Mombasa-Nairobi, slagader van Oost-Afrika. Een oude route waarop de Engelsen later Kenia “gecreëerd” hebben. Het verkeer heeft er zijn eigen regels - voorbijsteken op de pechstrook aan de ándere kant van de weg of waterverkopers op de middenstreep. Op hun aanbod gaan we niet in. Dan maar liever halt houden in een “curio shop”: gratis toilet, aanbod van souvenirs, maar vooral: chips te koop…
De zon daalt stilaan achter de heuvels wanneer we het gebied rond onze lodge oprijden. Toch kunnen we en route nog even een korte “game drive” doen. De eerste buffel verschijnt, frankolijnen sputteren weg, de plevieren vliegen verstoord op. Maar niets zo mooi als de olifant in het nalicht van de dag. Welkom in een ander Kenia.

Geschreven door AZEB.Inleefreizen