Vandaag kunnen de leerlingen voor het eerst (en het laatst) uitslapen. Na het late ontbijt dus, stappen we naar zee. Het pad van Backpackers naar de zee komt uit bij de laatste restanten van wat ooit een vissersdorp was, lang voor Diani Beach werd gebouwd. Een paar vissershuisjes staan rond de immense baobab waarachter we in de diepte de oceaan zien liggen - wat een uitzicht! De oude galawa’s worden hier op het strand getrokken, de netten en korven geleegd, en de inktvis hardhandig doodgeklopt op de rotsen.
In de verte de sneeuwwitte golven van het koraalrif onder een dreigend donkere hemel. Tussen rif en strand een soort binnenzee waarbij elke rij golven een ander kleur van het palet gekregen heeft, van ceruleum tot licht turkoois. Bij het strand worden ze lichtgeel als het zand zelf, en slaan ze over in schuimende vrolijkheid. Dé plek om een watergevecht te houden (de jongens) of wat te dobberen (de meisjes). Ondertussen zijn een paar begeleiders op boodschap geweest, en kunnen we aperitieven op het strand. Wegens het hoog water (gevaarlijk en verboden) gaan we terug naar de jeugdherberg voor een picknick.
Ook ‘s namiddags houden we het “mzembe” (lui) zoals onze Keniaanse vrienden zouden zeggen. De lome zon nodigt er toe uit. Terug naar zee dus. Bij afnemend tij zorgt het “moutonnement” van de golven voor een nevel van druppeltjes boven het natte strand.
Eventjes spannend: vier jongens zijn wel écht ver gaan zwemmen. We sturen een vissersboot met Madam Ilse om ze uit het water te plukken. Beter geen risico, is het niet voor de boys, dan toch voor ons hart.
Tijd voor supper. Daarvoor stappen we bij ondergaande zon over het strand tot The Sands at Nomad. Verfijnd kader, verfijnd eten, verfijnd publiek. Een avondje ontspannen, want morgen breken de nomaden die wij zijn onze tenten op.

Geschreven door AZEB.Inleefreizen