Gisterenavond hebben de jongens verbroederd met wat Antwerpse en Amerikaanse jongens tijdens een partijtje voetbal. Vic was in form, nu hij zijn kunstjes kon tonen. Karel vertelde aan de Amerikaanse jongen dat zijn broer een professionele voetballler is en Champions League speelde. Na de soccermatch vroeg hij een foto met Vic. Karel zou een goeie manager zijn :-) De Antwerpse jongens speelden op Provinciaal niveau maar Vic had er weinig miserie mee. Zij hadden geen manager nodig om een beetje te pochen. Roel speelde mee met hen op zijn blote voeten want schoenen lukken nog niet met de blaar. Chelsea en ik kozen voor de hottub en daarna een babbeltje op ons terras. De muggenspray in aanslag want voor het eerst beten ze …
Wat een gezellige avond.

Rond 6 uur worden we gewekt door 3 kanonschoten… waarschijnlijk om steenlawine te voorkomen. Gelukkig kunnen we nog even slapen en rond 7u30 wek ik iedereen. Inpakken en wegwezen zodat we voor de hitte aan de hike kunnen beginnen. Ontbijt niet voorzien dus stoppen we aan de General Store van Ruby, naast Ruby’s restaurant en diner en al de hotels en shops ernaast want alles is hier van Ruby. Muffin eten in de auto met banaan en noten of met blueberries en we kunnen eraan beginnen.

Roel probeerde de schoenen maar die duwden te veel, het werden dus de roze Birkenstocks van mama, met wandelsokken erin. Best dat Jani niet in de buurt was. Gelukkig is Roel man genoeg om roze te dragen.

De wandeling start aan Sunrise Point en we wandelden naar Sunset Point. Het is wel de bedoeling om er voor Sunset aan te komen. Francky heeft gecheckt wat de beste richting voor de wandeling is, gelukkig!
De eerste 60% van de wandeling is dalen, dan 30% stijgen en laatste stuk is vlak terugwandelen op de Rim naar de parking.
In een sprookjesachtige omgeving wandelen we de hele tijd. Na elk bochtje nemen we foto’s van de feeërieke omgiging. Helaas kunnen de foto’s deze ervaring niet evenaren en ik vind ook geen woorden om deze natuurpracht te beschrijven. Ik kan alleen maar zeggen dat dit de mooiste wandeling is die ik ooit maakte.
Na het stuk dalen, zit de kopgroep op ons te wachten met verse waterflesjes. Wij kwamen een stukje achter omdat we zoveel foto’s te nemen hadden natuurlijk. Eindelijk kunnen we beginnen aan het stuk waar ik zo hard naar uitgekeken heb, de klim. We kozen voor Wallstreet om boven te geraken omdat deze weg in de schaduw ligt. Wallstreet is een zigzagwegje in de kloof. Francky vertelde dat vrijwilligers elk jaar na de winter deze route moeten herstellen omdat de sneeuw hier zoveel schade aanricht. Ik voel me als een kameleon van kleur veranderen en opgaan in de kleuren van de omgeving. Nu en dan even stoppen omdat Francky een foto wil nemen en om adem te happen, want hoe adembenemend mooi is het hier.

We zien mensen in allerlei schoeisel naar beneden komen. Crocs, teenslippers, sandaaltjes met platte zolen, onze Roel is nog goed af met Birkenstocks. Hij is trouwens stukken sneller boven dan zijn mama, misschien had ik ook voor de Birkenstocks moeten gaan! Als we boven komen kunnen het mooie landschap overschouwen en zien waar we net gestapt hebben. Ook als we terug naar de parking wandelen over de Rim zien we de paadjes waar we net nog zelf liepen. Vic komt ons al een stukje tegengewandeld en Karel staat klaar met frisse drankjes! We did it! Fantastisch!
Berichtje voor mijn BFF: zet deze wandeling maar op je lijstje voor over een paar weken.

In de auto worden de ervaringen gedeeld. Zo komen we te weten dat Vic een stuk van de klim gelopen heeft, amai straf zeg! Het is ook tijd om profielfoto’s aan te passen, want wat een plaatjes hebben we genomen. We rijden verder naar Zion en stoppen onderweg voor een broodje bij Subway. De boys gaan voor footlong broodje, ik doe de helft in de hoop dat de gewonnen calorieën niet direct opgesoupeerd worden.

Vlak voor de ingang van Zion National park heeft een kudde bizons zich in de schaduw gelegd voor de siësta. Aan het bordje bij de ingang hebben we geluk. Iemand neemt een groepsfoto waar we eens allemaal kunnen shinen! Nog wat verder is een andere familie een fotoshoot aan het doen, wat een goed idee!

The Mighty Zion, we zijn onder de indruk! Rode rotsen met zoveel mooie kerstbomen. Chelsea wil er graag eentje meenemen maar dat zal moeilijk gaan bij de rest van de bagage. Op sommige rotsen hebben zich groeven in een dambordpatroon gevormd, helemaal natuurlijk!
We rijden een donkere tunnel in en moeten even zoeken waar de lichten zitten. Het is intussen meer dan 40 graden. Als we aan de parking voor de shuttlebus komen zien we de troepen toeristen wachten in rijen. De gedachte daar een uurtje aan te schuiven om dan in een shuttlebus zonder airco verder aan te bakken stemt ons niet gelukkig. “Papa, je gaat vandaag niets mooiers meer zien dan daarnet in Bryce,” zegt Vic en we keren de wagen en genieten van de laatste zichten van het mooie Zion. We moeten nog iets laten liggen om terug te komen … en 4 jaar geleden hebben we al mooie hoekjes van Zion kunnen bewonderen.

We rijden door naar ons voorlaatste hotel in St- George. Even chillen op de kamer, en dan de spieren ontspannen in het zwembad. Mama geeft nog wat tips voor de vlinderslag van Vic. Rond 18u genieten we van een lekkere maaltijd bij Applebee’s. Tijdens het eten bespreken de de plannen voor de laatste dagen. We hebben een uurtje extra morgen want we keren terug in de tijdzone van t begin van de reis. Het is nog niet helemaal gedaan!

De mama

Geschreven door Dereere