Deze morgen hebben we onze matras gedraaid, nog een oude traditie van als ik met mijn ouders en Depla’tjes op reis ging, het betekent dat we halverwege onze reis zijn.
Deze morgen was ook de laatste kans om tickets voor Glacier te boeken, helaas hebben we die lotterij niet gewonnen. Maar nog zoveel mooie plannen, we vinden wel een alternatief.
Bij het inladen van de bagage word ik bijna in mijn gat gebeten van een hert. Francky staat foto’s te nemen en het hert passeert net achter mij.
Deze voormiddag nemen we de scenic route. Eerst de Chief Joseph Scenic Byway daarna de Beartooth Highway.
We rijden bijna alleen op deze route. Bij de start zien we 3 cowboys die een losgebroken stier weer bij de kudde leiden. De Chief Joseph Scenic Byway is een brede weg die ons langs de verschillende viewpoints brengt. Francky zijn zinnetje van de dag: Mo schone! Kijk zo schone!
Twee stops staan op de wishlist: Dead Indian pass en de Clarck fork. Francky vertelt het trieste verhaal van de indianen die uitgemoord werden door de Amerikaanse bezetters. Een indianenstam was omsingeld en ze lieten hun paarden sporen maken in alle richtingen om de US Cavalery te misleiden en vluchten dan over deze pas. Ze bleven gespaard maar moesten 1 gewonde indiaan achterlaten vandaar de naam van deze pas. De tweede stop heeft een geologische uitleg. In de laatste ijstijd heeft een gletsjer in het Beartoothgebergte een vork uitgesleten in het Basaltgesteente.
Beide stops zijn pareltjes maar we ontdekten nog zoveel meer mooie plaatsjes. Op het einde van Chief Joseph zien we al de tand van het Beartooth- gebergte.
We zijn dus klaar om de Beartooth highway te starten. Het is een weg van vele hoogtes en laagtes, letterlijk dan want in de figuurlijke betekenis is het een aaneenschakeling van hoogtepunten. Alle valleien uit de cursus Aardrijkskunde passeren de revue. We houden een sanitaire stop aan het Beartooth lake waar Francky van de muggen direct wat souveniertjes krijgt. Ook in de auto plannen de muggen met ons mee te reizen, maar we wijzen ze vriendelijk de weg naar buiten.

We zien wat verder eeuwige sneeuw en ook een skipiste. De top ligt op 3336m of 10947 voeten. We komen enkele moedige wielertoeristen tegen maar de meeste kiezen voor gemotoriseerde voertuigen. Op de top zit een fotograaf met een serieuze telelens. We hopen dat hij beren gespot heeft, maar we zijn ook gelukkig als we ook de marmotjes kunnen fotograferen. Op vorige viewpoints konden we ook al chipmunks op de lens vastleggen. De zichten blijven prachtig, mo schone! Vooral als we op de bergkam rijden. De dag zou perfect zijn als we ook een beer kunnen spotten dus ik blijf de bossen scannen tot ik plots een zwarte beer denk te spotten. We moeten een stuk terug achteruit rijden en ja inderdaad een zwarte beer zit te lunchen van de kruisbessenstruiken onder de bomen. Nu en dan kijkt ie eens onze kant op. Die telelens van opa had nu wel van pas gekomen, maar we genieten van dit moment. De dag is perfect!

De namiddag moeten we wat kilometers maken of we gaan nooit in Canada geraken. We nemen de echte highway die ons in de wijdse velden van Montana brengt. We slapen in Helena en morgen rijden we hopelijk Canada binnen!

De mama

Geschreven door Dereere