Deze morgen zorgen we zelf voor ontbijt. We rijden naar de Walmart en doen inkopen voor de komende 2 dagen. Het is puzzelen om alles in de auto te krijgen. We eten als ontbijt wat de meeste plaats neemt in de auto: de muffins.

We rijden naar de Grand Canyon North Rim. Onderweg is het ook genieten van de mooie rode rotspartijen met hier en daar wat groene begroeiing… het typische Zion landschap, maar dat is voor het terugreis.

Heel wat wegenwerken onderweg. Ze zijn het wegdek van een nieuw laagje aan het voorzien. Er staan geen lichten om ons over de vrije rijstrook te laten rijden maar er is pilot car die voorrijdt. Na 2 lange stroken op een slakkentempo zegt Francky: “Steek die trailer hier maar voorbij” Een beetje verder voor de volgende strook State Police naast onze auto. Ik krijg een aanmaning: “We have to go all the same speed, there is no emergency! Never do that again!” Ik ben onder de indruk … en ben zeker niet de enige.

Tussen de wegenwerken zien we her en der rook in de bossen. We vermoeden dat het gecontroleerde bosbranden zijn. Rond 1 boom is zelfs vuur te zien. Achteraan in de auto ligt iedereen te slapen. Als we een kudde buffels zien in Grand Canyon National Park worden uit alle ruitjes foto’s genomen. De scenes van “Nonkels” worden weer gretig geciteerd: “Mo Luc toch die vuele ruute goa je toch nie trekken!”

Picknicken doen we onder een boom aan een picknicktafel aan de rand van de Grand Canyon en daarna zijn we klaar voor onze eerste kleine hike! Wandelschoenen aan, insmeren en weg zijn we. Er staat gelukkig een windje en temperaturen vallen mee, rond de 30 graden. De views zijn fantastisch, we nemen veel foto’s, de twee jongsten springen als berggeiten van steen tot steen. Vic spot een witte eekhoorn en ook die poseert mooi voor de lens. Als we terug naar de auto stappen word ik duizelig, Karel alarmeert de Medic die vlug water en wat suiker gaat halen. In de schaduw kan ik wat bekomen. Te weinig gedronken, de warmte, de inspanning … wie gaat het zeggen. In de auto kom ik weer helemaal tot mezelf.

Op de weg naar Page blijven we in prachtige landschappen rijden. We kruisen talrijke Canyons die door erosie van nu opgedroogde rivieren in het landschap zijn gekerfd. We stoppen aan Navajo Brigde aan Marbel Canyon. In de geplande reis die door Corona niet kon doorgaan zouden we hier Kajakken. Nu staan we boven en maken we foto’s. Karel laat de drone op, voor zijn laatste vlucht. Ergens onderweg verliest hij connectie of wordt hij door een windvlaag gepakt en stort hij in de Colorado! Francky en Roel zijn getuige. Balen!
Onze verzekering is nog geldig dus we kunnen waarschijnlijk een nieuwe drone recupereren maar de beelden zijn we helaas kwijt …Het is stil in de auto het laatste stuk. In de verte zien we Lake Powell al liggen. Daar gaan we morgen onze dag doorbrengen. We hebben net bevestiging gehad dat de boot, de tube en het wakeboard
voor ons klaarliggen! Dat wordt een topdagje.

Voor het avondeten gaan we nog naar Glen Canyon Dam die water in Lake Powell reguleert. Weerom een fantastisch zicht op de Colorado River in een serieus diepe kloof. We eten in Sunset 89 met een mooie view op de ondergaande zon … ze hadden wel eens de ruitjes mogen wassen voor optimaal zicht. Vanavond vroeg slapen voor onze topdag morgen.

De mama

We zien dat het verslag van gisteren verdwenen is in de app. We hebben de helpdesk een berichtje gestuurd en hopen het te kunnen recupereren.

Geschreven door Dereere