Overdag vond ik al dat Bram zijn ogen heel erg rood waren, ik heb er toen zelfs een foto van gemaakt om dit aan Bram te laten zien, maar we dachten dat dit van vermoeidheid kwam. We waren zoals je in het vorige verslag kon lezen dus ook opnieuw op tijd ons bed ingekropen (rond 9u). Een drietal uur later wordt Bram wakker en wist mij te vertellen dat hij, zoals hij het zei, een 'klein' probleempje heeft. Zijn rechteroog is lichtschuw en hij krijgt dit niet meer open. Ook zijn linkeroog moet hij sluiten want het licht dat langs hier binnenkomt geeft een stekend gevoel in zijn rechteroog. Zelfs het licht van mijn GSM kon hij niet meer verdragen 😞.
Bram wilde het liefst verder slapen in het donker, maar ik had natuurlijk schrik dat als we niets deden het morgenvroeg nog veel erger zou kunnen zijn. Net zoals de vorige keer, wanneer ik super ongerust was en niet wist wat te doen, belde ik mijn schoonmama op. Ze dacht dat dit misschien een reactie kon zijn op wat vuil dat hij in zijn ogen had gekregen tijdens het volcano boarden… Toen we neerlegde merkte ik plots ook dat Bram koorts had. (Uit ervaring van de vorige 10 dagen dat hij ziek was, voel ik dat nu best goed aan 😉) En Ja hij had 38,3 graden koorts. Ik belde dus opnieuw naar mijn schoonmama om dit ook nog even te zeggen, waardoor we toch beslisten om al eens te horen bij de mensen die nog wakker waren of er hier ergens een ziekenhuis is wat op dit uur nog open is. Ahja, het is 1u ’s nachts en we zitten in Nicaragua, dit is dus zeker niet zo evident!
De jongens wilden voor mij een taxi bellen en in de plaats van nog enkele uren te wachten om te zien hoe het verder ging, besliste ik om toch gewoon onmiddellijk te gaan! Bram had hier natuurlijk niet zoveel zin in, maar hij wist ook wel dat dit het beste was!
Na 5 minuutjes rijden kwamen we aan op de spoedafdeling van het publieke ziekenhuis (je zou nooit zeggen dat dit een ziekenhuis was!😯) Maar we werden best snel geholpen en nog geen half uurtje later zaten we bij de dokter.
De vrouwelijke dokter sprak enkel Spaans, maar we hadden enorm veel geluk dat de mannelijke dokter langs haar Engels kon! Ze keken naar zijn oog, namen zijn temperatuur en hun conclusie was redelijk duidelijk. Of dengue of malaria… Natuurlijk moest ik hier even ingrijpen en het voorgaande ziekteverloop van Bram 2weken geleden toelichten! Ik had de bloedresultaten enzovoort ook bij en liet alles zien. Ze vroegen zich af of deze resultaten wel betrouwbaar waren en of we dat wel op een betrouwbare plaats hadden laten uitvoeren, aangezien ze toch echt wel dachten dat het malaria was. (Dengue was ondertussen wel van de baan, aangezien 2weken een te lange tussentijd is om je goed te voelen.) In iedere geval gingen ze alles tot in detail opnieuw onderzoeken!

Bram kreeg een infuus met vocht, maar hij heeft een fobie voor spuiten. Dus nog geen 5 minuten later valt hij met schokkende bewegingen flauw! Super eng om te zien en natuurlijk waren er onmiddellijk 3 dokters bij hem om hem naar een bed te dragen. Ze voerde wat handelingen uit, waar ik geen zicht op kreeg wat ze net bezig waren, iets kalmerend ofzo? Waardoor hij nog enkele spuiten kreeg. Ze namen bloed, testte de urine en we lieten een foto van de longen maken.

Als ik het zo allemaal vertel lijkt het wel een deftig ziekenhuis maar ik moet er toch wat kanttekeningen bijplaatsen:

• Ik heb terwijl Bram daar lag zeker 10 kakkerlakken dood getrapt
• De rolstoel was gemaakt van een plastieke tuinstoel
• Om de lift naar boven te nemen voor de foto’s moest je op de deur kloppen ipv op het knopje duwen. Hier zit dan een persoon de hele nacht met een ventilator in die de lift bestuurd naar de plaats waar er geklopt wordt
• Ik ging daar niet naar de wc, aangezien het gewoon te smerig was
• De verpleegster was de zuurste verpleegster die ik ooit gezien heb
• Ik mocht hier niet alleen rondlopen, aangezien dat gewoon te onveilig zou zijn als meisje
• Terwijl ze foto's van Bram zijn longen maken sta ik er gewoon langs met zijn baxter vast, ipv achter een scherm te moeten gaan staan
• De dokter wist me te vertellen dat het een mirakel is dat het zo rustig is, normaal vallen er wel meerdere doden en zie je verschillende gruwelijke dingen tijdens de nacht

Oké, buiten deze kanttekeningen moet ik wel zeggen dat de mannelijke dokter ‘Hernandez’ naar mijn gevoel goed en bekwaam was en dat hij echt wel moeite deed om ons goed te helpen!
Wanneer we de resultaten kregen, bleek opnieuw alles volledig in orde te zijn. Raar, maar waar… Wel moest Bram 2 antibiotica pillen nemen en zalf smeren voor zijn oog. Ze denken dat het conjunctivitis is, wat ook een symptoom van malaria of dengue is, waardoor ze hier aan dachten. Dit moet dus wel zeker behandeld worden! Verder raad de dokter ons aan om alles goed in het oog te houden en al de testen die al ondernomen zijn goed bij te houden. Wanneer Bram dan nog eens koorts krijgt met eender welk symptoom dat er dan bij is, is het belangrijk dat hij terug naar de dokter gaat en zou hij best opgenomen worden om nog veel grondiger op zoek te gaan naar wat hij net heeft. Zo zou het een zeldzame variant kunnen zijn van 1 van deze ziekten. Ook kan het natuurlijk dat dit puur toeval was en dat Bram toch iets in zijn oog had gekregen ofzo.. We hopen natuurlijk op het tweede!
Vervolgens mochten we terug naar ons hostel en Bram kroop zijn bedje in. Ik zat nog vol adrenaline, waardoor ik niet kon slapen. We moesten vandaag ook veranderen naar een ander hostel, waar we al een boeking voor hadden. Dit was wel eentje met zwembad, dus ik ging mij hier gewoon neerleggen.
De rest van de dag hebben we dus al rustend/slapend doorgebracht! Nu maar hopen dat het snel beter gaat met Bram en zijn oog!🍀

Geschreven door Reisverslag.Tessa.Bram