Het vervoer:
Vandaag is het zover, we vertrekken richting Cayos Cochinos waar we 4 dagen zullen verblijven en Kerstmis zullen vieren. An is al een aantal dagen op het eiland en zij heeft eigenlijk ook al ons vervoer geregeld. Om 7u30 worden we aan ons hotel opgepikt door een taxi en hier zit ook Ambrogio in. Hij is zelf afkomstig van het eiland maar woont sinds kort in La Ceiba en zal ons vandaag naar het eiland brengen. Het is ook bij zijn familie dat we zullen verblijven.
Het eerste deel van de rit verloopt ondanks de zware regenval bijzonder vlot, wanneer we de verharde weg moeten verlaten verandert dit echter wel een beetje. Gelukkig is er wel nog overal een ondergrond van steengruis want door de extreme regenval van de afgelopen dagen is het op sommige plaatsen echt niet te doen. Het water staat regelmatig zo hoog dat het gewoon zou binnenstromen in de auto wanneer iemand een deur zou open doen. Gelukkig kent Ambrogio de weg redelijk goed waardoor hij meestal weet waar we het beste kunnen rijden, met al het water zie je dit namelijk niet…
Na de stevige autorit en met een klein beetje vertraging komen we aan in Nueva Armenia. Dit is een klein dorpje vanwaar onze boot zal vertrekken. Waar wij hadden gedacht aan een kleine haven met steiger is dit echter gewoon een bocht in de rivier waar de boten met een touw aan de boom hangen. Door de overvloedige regen is de rivier ook plots 5 meter breder geworden dan normaal, het water heeft zeer veel stukken van de kant afgescheurd. Ook liggen er verschillende bomen in de rivier dus het zal een spannende tocht worden.
Zoals je op de foto’s kan zien is onze boot voor de een uur durende tocht op zee ook iets kleiner dan we gewoon zijn. Het eerste stukje op de rivier verloopt echter zonder problemen maar waar de rivier uitmond in de zee zien we de hoge golven al van ver omslaan. Ondertussen staat de 14 –jarige broer van Ambrogio van voor in de boot en hij zegt tegen Ambrogio hoe hij de golven moet trotseren. Het is duidelijk dat hij de zee heel goed kent maar zelfs voor hem is het onmogelijk om onze rugzakken droog te houden bij de golven die omslaan op de boot. Hier zijn we gelukkig snel doorheen! Eens we op de open zee zijn krijgen we geen golven meer in de boot maar het is wel de hevigste boottrip die we al ooit hebben meegemaakt. Het bootje vliegt soms werkelijk over de meters hoge golven en bij iedere slag lijkt het alsof de boot gaat breken. Tessa zakt zelfs door het luikje dat in haar bank is gemaakt, dit puur door de harde slagen van de boot. Gelukkig hebben we 2 ervaren en verantwoordelijke zeemannen om ons veilig naar onze bestemming te brengen en zo komen we na een goed uur aan op “Cayo Chachachuate”. Dit is het kleine eilandje waarop wij zullen verblijven.

Het verblijf:
Bij aankomst werden we opgewacht door zowel de familie van Ambrogio als door An en kleine Zander. Het was een heel leuk weerzien met An en Zander en nu leerden we ook eindelijk de familie van Ambrogio en zijn moeder Betty kennen waar we al zoveel over hadden gehoord. Betty is ondertussen een goede vriendin van An en zal de komende dagen voor ons koken. Het is trouwens een groot gezin, met maar liefst 9 kinderen!
Na de korte kennismaking is het tijd om richting onze cabana te gaan. Vermits het eiland maar 70m bij 30m groot is moeten we niet te ver wandelen met onze bagage . Onze cabana is echt vlak aan het water, die van An is zelfs een stukje boven het water gebouwd! Het zijn heel eenvoudige kamers maar het is wel heel idyllisch hoe je hier aan het water kan slapen met het geluid van de omslaande golven.
Ook hebben we het geluk dat het gezin waarvan wij onze kamer hebben over de enige privé wc van het eiland beschikt! Iedere keer voor we naar de wc willen, moeten we wel eerst een emmer water gaan vullen in de zee om door te kunnen spoelen. Het is dus niet hetzelfde comfort als thuis maar we zijn er nu al zeker van dat we van ons verblijf op dit eiland zullen houden! Voor de overige bevolking van dit eiland (er leven in totaal ongeveer 60 mensen) is er nog 1 wc die ze kunnen gebruiken, wij zijn dus goed af! Behalve een wc is er trouwens ook nog een douche, deze werkt wel enkel wanneer het genoeg heeft geregend.
Met de nodige opluchting kan ik trouwens ook vertellen dat Tessa haar medicatie voor haar tandpijn blijkt te helpen. Wanneer het bijna tijd is om een nieuwe pijnstiller in te nemen voelt ze het wel, maar eens deze is ingenomen gaat het een pak beter!
Het heeft dus ook zo zijn voordelen dat het 2,5 van de 4 dagen dat we op het eiland waren geregend heeft. Zo konden we ons iedere dag douchen en de mensen hebben een hele watervoorraad aan kunnen leggen voor in de droge periodes. Het is blijkbaar ook zeer uitzonderlijk dat het hier zo lang en zo hard regent. Voor ons was het leuk geweest wanneer we iets meer in de zon hadden kunnen liggen maar eigenlijk heeft het mindere weer ons niet gestoord. We konden altijd wel ergens onderin zitten en we hadden telkens leuke gesprekken met An of konden ons bezig houden met de kleine Zander.
Dat Tessa zot is van baby’s en hier ook heel goed mee overweg kan wist iedereen waarschijnlijk al, bij deze kan ik zeggen dat ik zelf ook mijn eerste stappen in het baby verzorgen achter de rug heb. De eerste dag al kreeg ik Zander in mijn handen geduwd wanneer de dames zich gingen omkleden om te gaan zwemmen, hier stond ik dan met een baby in mijn handen. Gelukkig is Zander echt een ongelooflijk brave baby en sindsdien zijn we dikke vrienden! Achteraf heb ik hem nog wel vaker vast gehad en ik werd de vaste “Maxi-Cosi” drager, het was anders veel te zwaar wanneer An alles alleen moest dragen.
Tijdens ons verblijf hebben we ook op ongelooflijk veel manieren kunnen genieten van het eiland. Langs de ene kant was er de kleurenpracht van het water en de verschillende grote en kleine eilanden rondom ons. Maar aan de andere kant had je ook de pelikanen en andere zeevogels die constant op zoek naar vis waren rond het eiland of tot rust kwamen op het eiland, zo prachtig!
En als we het dan over de natuur en de vogels hebben gehad moeten we nog over de plaatselijke bevolking beginnen, deze was misschien nog wel indrukwekkender! Het is hier een echte vissersbevolking. Dit wil zeggen dat de mannen ’s ochtends vroeg met hun krakkemikkige bootjes de zee op gaan om te vissen en de vrouwen blijven op het eiland om huishoudelijke taken te doen en om voor de jongste kinderen te zorgen.
Vermits de kinderen nu vakantie hebben dragen zij ook hun steentje bij. De oudere jongens gaan met hun vaders mee de zee op terwijl de jongere kinderen bij hun moeders blijven. Ze vangen hier enerzijds gewoon vis van op de kant. Ze hebben hier ook geen vislijnen zoals bij ons maar ze hangen gewoon een haak met wat aas aan een visdraad die ze zo de zee ingooien. Bij deze heb ik de kinderen die naast onze cabana aan het vissen waren toch kunnen bijleren dat ze vanop het balkon beter kunnen zien waar er vis zwemt dan vanop het strand, weer een goede daad gedaan .
Anderzijds trokken deze jonge kinderen ook in hun eentje de zee op met een kano. Hierin plaatsten ze dan een zeil dat zo barak was dat wij het nog niet zouden overwegen om het nog te gebruiken en trokken hiermee de zee op. Wel nemen ze allemaal een roeispaan mee zodat ze zeker terug zouden geraken. Ook al trokken deze kinderen niet zo ver de zee in als hun oudere broers en hun vader, toch denk ik dat de meeste ouders bij ons niet erg op hun gemak zouden zijn in deze situatie…
Alleszins kwamen op de een of andere manier de kinderen hier wel terug veilig aan MET vers gevangen vis. Eenmaal aan land namen ze dan een scherp mes om te vis volledig te fileren en klaar te maken voor het eten. Dit was ook altijd een moment waarop de pelikanen en andere vogels massaal samentroepten om de restjes te kunnen eten.
Wij werden zelf van eten voorzien door Betty. Afhankelijk van de vangst van de dag kregen wij ’s middags een heerlijke vis of zelfs kreeft op ons bord. Bij ons zou je hier echt enorm veel voor moeten betalen en wij hadden zelfs moeite om onze kreeft op te krijgen. Als ontbijt kregen we ook steeds 2 lekkere pannenkoeken met fruit en als avondeten waren er meestal tortilla’s ofzo.
Ook op kerstavond waren we hier. Zowel wijzelf als An hadden geen idee wat we hiervan moesten verwachten. We dachten wel ergens opgevangen te hebben dat ze dit zouden vieren maar we hadden geen flauw idee op welke manier. Vermits het uiteindelijk al avond was en we nog steeds niets gehoord hadden gingen we zelf maar een kijkje nemen bij Betty. Het leek er echter op een avond als een ander en er was dus geen familiegebeuren ofzo. Andere avonden eten ze ook niet echt samen dus nu ook niet. Na een tijdje wachten bleek wel dat Betty haar best had gedaan om iets speciaals voor ons te maken. Na onze eerdere maaltijden met lekkere vis en kreeft hadden we best hoge verwachtingen maar het werd uiteindelijk wel grappig.
Betty had speciaal voor ons kip gezorgd en zo kregen we als maaltijd op kerstavond toastbrood (maar dan koud) met mosterd tussen en kippenstukjes. Voor hen was dit wel iets speciaal en voor ons was het gewoon grappig. Achteraf bleek dat ze ook nog wel een cake had gemaakt en deze smaakte echt! Ondertussen waren al een deel mensen gaan slapen omdat ze morgen op tijd op moesten voor het vissen. Het was dus niet de kerstavond die we verwacht hadden maar zo hebben we dit ook weer eens meegemaakt 😊.
Voor we het wisten brak onze laatste avond op het eiland ook al aan. Zoals de andere avonden brachten we deze met ons drietjes door (Zander sliep meestal). We dronken gezellig een glaasje wijn met wat versnaperingen, blikte terug op weer een fantastische dag en konden blijven keuvelen over van alles en nog wat, zalig dus!

Geschreven door Reisverslag.Tessa.Bram