Elke maand heb ik weer van die zelfde dagen waar je helemaal niet op zit te wachten maar wel door moet zien te komen. Nou, ze komen er aan hoor. Als een langzame storm die op komt zetten en uiteindelijk voorbij raast als een kort maar krachtige tornado. Er zit maar 1 ding op: zo lang mogelijk negeren.

Dusssss, ietwat humeurig trek ik m’n wandelschoenen aan en lopen we de camping af. Stilletjes afvragend of dit wel een goed plan is. We zitten op het gedeelte van de camping met plekken die in eerste instantie bedoeld zijn voor tentjes. Maar als je voor je RV geen aansluitingen zoals water en electra nodig hebt mag je daar gelukkig ook staan. Omdat het gebied rond de camping ook een thuis is voor de welbekende Canadese Beer en het er hier blijkbaar niet een paar zijn is er rond dit gedeelte van de camping een flink hek geplaatst wat met stroom de beren op afstand moet houden en de kampeerders in tentjes een veilige plek moet geven. Zodra we via een doorgang de bescherming achter ons laten voel ik de spanning weer een beetje opkomen. Helemaal ontspannen zal je hier toch nooit kunnen lopen? Wetende dat je voorbij elke bocht een groot bruin gevaarte tegen het lijf kan lopen… Maar niet teveel aan denken. Dat zien we dan wel weer. Zodra we nog geen honderd meter hebben gelopen beginnen er regendruppels te vallen. Nee hè, nu even niet!! Gelukkig blijft het bij een hele korte bui en kunnen we schuilen onder de bomen wat ons nagenoeg droog houdt.

Vanaf de camping is het een paar kilometer lopen naar ‘Lake Louise’, wat op 1750M hoogte ligt. Ook wel 'the Jewel of the Rockies' genoemd’. Het meer wat je gezien móet hebben als je in Canada bent geweest! We laten de wagen bewust staan want volgens de verhalen zullen we niet de enige zijn en wat zijn nou die paar kilometer extra. Hoeven we tenminste niet aan te sluiten in de file of opzoek naar een parkeerplek. Door het uit de hand gelopen toerisme heeft het gebied rond het meer namelijk te kampen met voortdurende verkeersopstoppingen en parkeertekorten.

Niet lang nadat we onderweg zijn begint het onschuldig lijkend bospaadje te klimmen, en te klimmen, en te klimmen. Het houdt maar niet op. Het smalle paadje kronkelt omhoog, langs een beekje en dwars door een ultiem ‘berenbos’! Als we er hier een tegenkomen staan we er niet gek van te kijken. We zijn al geruime tijd niemand anders tegen gekomen dus heeft ook niemand ze alvast voor ons weg kunnen jagen…. Met verstand op nul en blik op oneindig klimmen we de 4 kilometer richting ‘Lake Louise’. Vanuit het niets staan we ineens op een geasfalteerde parkeerplek. Aan de andere kant van de parkeerplek lopen we de mensen massa in. Door de mensen zou je bijna het meer niet meer zien. De hele promenade aan deze kant van het meer staat volgepakt met hordes toeristen… allemaal druk met dat ene perfecte plaatje voor thuis! En op het meer dobberen wel 30 rode kano’s… Nee, dit is niet waar we voor komen. Dat moet ook anders kunnen.
Bij het meer staat ook een mega groot en natuurlijk véél te duur kasteelachtig hotel; ‘Fairmont's Chateau Lake Louise’, een van de grote spoorweghotels van Canada. Het is een luxe vakantiehotel dat in de eerste decennia van de 20e eeuw werd gebouwd door de ‘Canadian Pacific Railway’. Van m’n vriendin heb ik begrepen dat je daar ook gewoon ‘to go’ kan halen! Met een veel te dure koffie en opgewarmde sandwich lopen we even later terug naar het meer en gaan aan de rand op een trappertje even genieten van ons ‘shared lunch’. Hier kan ik uren zitten: gewoon mensen kijken. Er loopt en gebeurt van alles! Heerlijk! Maar FOCUS, we zitten hier niet op een terrasje om te roddelen over alles wat voorbij komt maar we zijn hier voor het meer. Oh ja, ‘Lake Louise’. Het ‘Louizemeer’ is genoemd naar Prinses Louise Caroline Alberta (1848-1939), de vierde dochter van Koningin Victoria en de echtgenote van de Markies van Lorne, die van 1878 tot 1883 gouverneur-generaal van Canada was.
De turquoise kleur van het water ontstaat door het rotsmeel dat in het meer terechtkomt door smeltwater van de omliggende 6 gletsjers. Het meer heeft een oppervlakte van ongeveer 1 kilometer, is op z’n diepst 70M en wordt afgevoerd via de 3 km lange ‘Louise Creek’ richting de ‘Bow River’. Rond het meer zijn tal van activiteiten te vinden maar wij houden het bij een van de favoriete wandelingen. Ons eerste doel is ‘Mirror Lake’, vanaf ‘Lake Louise’ 2,6km verder omhoog(!). Een kort stukje van het pad wat voor het hotel langsloopt is afgezet omdat op het grasveld ernaast vanmorgen een moeder beer met een baby beer gezien is. Begint die ellende alweer 😅 Even verderop beginnen we aan de klim omhoog. Zoals al voorspeld is het door de populariteit een erge drukke route. We staan verteld van het verschil in mensen die de route lopen. Van fitte jonge lui tot fanatieke opa en oma’s! Papa’s en mama’s met piepjonge babies tot ouders met enthousiaste kleuters! We komen ze allemaal tegen onderweg. Degene die al boven zijn geweest komen met een lekkere snelheid terug naar beneden terwijl ik zoals gewoonlijk met piepende longen omhoog probeer te komen. M’n ongemakken begin ik zo nu en dan flink te voelen maar blijf ze negeren! Geen tijd voor, ik wil omhoog. Het pad is prima begaanbaar, redelijk breed alleen merk je goed met het stijgen dat we de berg opgaan. We lopen voortdurend tussen de bomen door waardoor het een verassing blijft waar we straks op uitkijken. Heel even hebben we een uitkijkpunt waar we een glimp kunnen opvangen van ‘Lake Louise’. Het begint nu toch echt die mooie onwerkelijk blauwe kleur van de bekende afbeeldingen te krijgen. Verder valt er het eerste deel van de route niet veel meer te zien dan hoge bomen en een diversiteit aan toeristen. Na 2,6km en nog eens 433M gestegen te hebben komen we op 2026M hoogte aan bij ‘Mirror Lake’! Dit kleine ronde meertje heet zo omdat het verscholen ligt tussen de bomen en aan de voet van een grote 50M hoge rots ligt die met mooi weer en bij spiegelglad water samen met de andere omliggende bergtoppen prachtig weerspiegelt in het water. De vorm van de rots heeft veel weg van een bijenkorf, vandaar de gelijknamige naam ‘Big Beehive’. Omdat het water door de wind op dit moment niet spiegelglad is en bijna onmogelijk een foto gemaakt kan worden zonder een acrobatische Chinees erbij op besluiten we door te lopen naar het 0,8KMverderop gelegen ‘Lake Agnes’. Het pad wordt hier wat modderiger en we komen zo nu en dan ook wat sneeuw tegen wat door de vele voetstappen meer op softijs lijkt en het oppassen geblazen is! Net voor het meer komen we langs een waterval die het water van het meer de berg afvoert. Het pad loopt er maar gedeeltelijk langs waardoor we maar een glimp opvangen van de waterval. Ook stukken sneeuw bedekken de waterval wat een leuk effect geeft. Na nog wat flink stijgende meters komen we aan bij ‘Lake Agnes’. Tot onze verbazing is het meer nog half bevroren. Wat natuurlijk een aangename verassing is. Het is er alleen wel kkkkkkkoud door de stevige wind die er waait. Zolang het zonnetje er schijnt hangen we wat rond. Naast het meer ligt het ‘Lake Agnes Tea House’.
Het theehuisje is oorspronkelijk in 1901 gebouwd door de Canadian Pacific Railway, als toevluchtsoord voor wandelaars, en begon in 1905 met het serveren van thee. Het houten gebouwtje werd in 1981 vervangen, waarbij wel de oorspronkelijke ramen, tafels en stoelen weer gebruikt zijn. Er is geen elektriciteit, geen stromende water en alles wordt er met de hand gemaakt.
Zodra de rij buiten is verdwenen glippen wij snel de trap op en krijgen een plekje op het terras. Het is er wel fris door de wind maar zodra we de warme bekers chocolade melk hebben hoor je ons niet meer klagen. We smullen van de huisgemaakte ‘tea bisquets’ met aardbeien jam. Voordat we het terras aflopen vraag ik nog even aan een bediende waar de trail naar toe loopt die achter het thee huis tussen de bomen verdwijnt. Het blijkt de trail ‘Little Beehive’ te zijn met het lang verwachte uitzicht op ‘Lake Louis’. Okeeeee, daar gaan we weer, nog een kilometer door de berg OP. Maar uiteindelijk is het het allemaal meer dan waard. Eindelijk hebben we vrij zicht op heel ‘Lake Louise’ en die kleur… echt bizar blauw! Wanneer we vanuit een ander punt kijken zien we zelfs alle 3 de meren liggen!
En verderop, Bow Valley ligt het dorpje ’Lake Louise’ met ernaast onze camping…. waaaaaaat, dát is onze camping, daar moeten we helemaal naar teruglopen….. door het berenbos! O deer, wat een eind! Nou, laten we maar beginnen dan. Gelukkig gaat de terugweg naar beneden altijd een stuk sneller dan naar boven. Ook is het een stuk minder druk doordat het ook al tegen zessen loopt. Tegen half 8 trekken ik m’n schoenen uit en ploffen we op de picknick bank naast de Camper. 20KM heeft het gekost om Lake Louise van bovenaf op de foto te kunnen zetten… Niet slecht, al zeg ik het zelf!

Geschreven door Louis.en.kirstin.tripping